Κύριε διευθυντά

Τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ υπενθυμίζουν ότι η οικονομική κατάσταση στη χώρα συνεχίζει να χειροτερεύει, δηλαδή όσα παράγουμε δεν φτάνουν για να ζήσουμε. Εκείνα που μας λείπουν θα έπρεπε να παράγονται στις επιχειρήσεις που κλείνουν και από εργαζομένους που είναι άνεργοι. Οι επιχειρηματίες προσπαθούν, απογοητεύονται και εγκαταλείπουν· άλλωστε, αποτελούσαν και αποτελούν τα «μαύρα πρόβατα» της ελληνικής κοινωνίας, του κράτους και κυρίως των εργαζομένων. «Οι επιχειρηματίες φταίνε για όλα και κυρίως διότι δεν έχουν δουλειές και απολύουν τους εργαζομένους». Η σημερινή κυβέρνηση αποδύθηκε σε μια προσπάθεια να κερδίσει από τους δανειστές μια λιγότερο κακή συμφωνία, παραβλέποντας ότι δεν είμαστε σε θέση να την ακολουθήσουμε. Αν η κατάσταση δεν είναι τόσο μαύρη, ας πει ο πρωθυπουργός πώς θα ζήσουμε και πώς θα τηρήσουμε οποιαδήποτε συμφωνία πληρωμής των χρεών, όσο κι αν κουρευτούν; Δυστυχώς και τα μέσα ενημέρωσης δεν παίζουν τον ρόλο τους και, αντί να προβάλλουν, να τονίζουν και να επιμένουν στα καταστροφικά προβλήματα που ο λαός και η Ελλάδα αντιμετωπίζουν, προσπαθούν να μην τσαλακώσουν τη γραβάτα. Αλλά και ο πνευματικός κόσμος σωπαίνει και προσπαθεί να βολευτεί, αυτός άλλωστε ποτέ στην Ελλάδα δεν ήταν μπροστάρης.

Είναι εγκληματική πράξη να περιμένουμε τους ξένους να μας σώσουν! Διαλύσαμε το πρώτο λιμάνι της χώρας και το Πέραμα και ήρθαν οι Κινέζοι και ξαναέδωσαν ζωή. Ξεπουλάμε τα πάντα σε τοκογλύφους και κοράκια, διώχνουμε όσους έχουν και μπορούν να προσφέρουν, αδειάζουμε τις κατσαρόλες των δυστυχισμένων, αδιαφορώντας αν θα πεθάνουν, εμμένουν δηλαδή η κυβέρνηση και κάποιοι σύντροφοι στις βλακώδεις αριστερίστικες αντιλήψεις, χωρίς να βλέπουν ότι ο μόνος ομοϊδεάτης που απέμεινε είναι ο δικτάτωρ της Βόρειας Κορέας και, σε κάποιο βαθμό, ο Μαδούρο.

Ας πάρετε πρωτοβουλίες τα ΜΜΕ, έχετε υποχρέωση να το κάνετε!

Αποστολος Γεωργοπουλος, Επιχειρηματίας

Ο φιλόσοφος Foucault ήταν νεοφιλελεύθερος;

Κύριε διευθυντά

Ο διαπρεπής Γάλλος φιλόσοφος Michel Foucault (1926-1984) δίδαξε στο «Collège de France» από το 1971 μέχρι το 1984, στην έδρα: «Ιστορία των συστημάτων σκέψης». Τα μαθήματα που έκανε εκεί το 1979 είχαν ως αντικείμενο: «Η γέννηση της βιοπολιτικής», ήσαν όμως αφιερωμένα στον νεοφιλελευθερισμό (μτφρ. από τις εκδόσεις Πλέθρον 2012). Το κείμενο αυτό είχε τεράστια απήχηση, αφού ο αριστερός Foucault ήταν αναμενόμενο, εντεύθεν, να λάβει θέση και στο ζήτημα του τότε αναδυόμενου νεοφιλελευθερισμού. Για πρώτη φορά το πλήρες κείμενο των δώδεκα αυτών μαθημάτων του 1979 δημοσιεύθηκε το 2004 (Gallimard-Seuil) και έκτοτε άρχισε η συζήτηση-διαμάχη, μήπως τελικώς ο φιλόσοφος είχε αποδεχθεί ορισμένους από τους στόχους του νεοφιλελευθερισμού. Μετά το 2004 κυκλοφόρησαν αρκετά σχετικά κείμενα, με πλέον πρόσφατο τον παρουσιαζόμενο πολυσέλιδο τόμο (βλέπε παρακάτω) που ανατέμνει την όλη προβληματική. Ο συγγραφέας παρουσιάζει κατ’ αρχάς τις θέσεις Αμερικανών, Ιταλών και Γάλλων που υποστηρίζουν ότι το 1979 ο Foucault ήταν αποκλειστικά αντι-νεοφιλελεύθερος.  Οπως επισημαίνει ο συγγραφέας, ο περιορισμός της κρατικής παρέμβασης στην κοινωνία και η περισσότερη ελευθερία στα άτομα –που επιδιώκει ο νεοφιλελευθερισμός– φαίνεται ότι επηρέασαν, τελικά, τον αριστερό αλλά όχι μαρξιστή φιλόσοφο που θεωρούσε τον εαυτό του μαθητή του Νίτσε. Με εργαλείο λοιπόν και τον ορθολογισμό, ο Foucault υπήρξε αρκετά επιεικής στην ιδεολογική αντιμετώπιση του τότε νέου αυτού οικονομικού ρεύματος.

Το αποτέλεσμα ήταν ορισμένοι διανοούμενοι, κυρίως στη Γαλλία, να ερμηνεύσουν το κείμενο του Fo cault όχι σαν προσχώρηση αλλά ως παραδοχή ορισμένων εκ των αρχών του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος οπωσδήποτε ενοχλούσε λιγότερο τα άτομα μέσω της απορρύθμισης. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο ο Foucault, έχοντας προσεγγίσει τη «Δεύτερη Αριστερά», εμάχετο τόσο τον μαρξισμό-κομμουνισμό επειδή οδηγούσε στην καθυπόταξη του ανθρώπου-ατόμου, όσο και κάθε άλλον ολοκληρωτισμό, με συνέπεια να παραπέμπουν τελικά σ’ αυτόν και οι ανήκοντες στην ομάδα των «Νέων Φιλοσόφων» (B.-H. Lévy, André Glucksman κ.λπ.). Περαιτέρω, ο Foucault δέχεται το πολιτικό σύστημα που σέβεται τα άτομα ως υποκείμενα δικαίου και ορίζει τον φιλελευθερισμό όχι ως ουτοπία αλλά ως μέθοδο ελέγχου και εξορθολογισμού της άσκησης της εξουσίας που πρέπει να συνίσταται σε ένα κατά το δυνατόν maximum οικονομικής απόδοσης, απορρίπτει τη θεωρία της «Raison d’ État» διότι οδηγεί στη μείζονα κρατική επέμβαση στην κοινωνία των πολιτών, θεωρεί ότι ο φιλελευθερισμός συνδέεται στενά με το κράτος δικαίου αλλά και το λιγότερο κράτος. Εντεύθεν, η «νεοφιλελεύθερη κυβερνησιμότητα», για την οποία μάχεται, χαρακτηρίζεται από τη συνύπαρξη μιας αυτονομίας των αγορών, σε συνδυασμό με κυβερνητικές παρεμβάσεις στην κοινωνική δικαιοσύνη.

Πρέπει όμως να επισημανθεί ότι τα κείμενα του Foucault διατυπώθηκαν πέντε μόλις χρόνια μετά τη δημοσίευση στο Παρίσι του τρίτομου έργου του αντικαθεστωτικού Alex. Soljénitsyne (Το Αρχιπέλαγος Goulag, 1974), όπου απεκαλύφθησαν οι θηριωδίες του σταλινισμού και που είχε ως αποτέλεσμα οι περισσότεροι από τους Γάλλους διανοούμενους της Αριστεράς να ασκήσουν, αμέσως μετά, έντονη αντιμαρξιστική-αντισοβιετική κριτική, με συνέπεια να διαγραφούν από το ΚΚΓ, πλην βεβαίως του Sartre που εξακολουθούσε να θεωρεί ότι στη Σοβιετική Ενωση όλα έβαιναν καλώς! Τελικά, στην παρουσιαζόμενη μονογραφία (Serge Audier Penser le «néolibéralisme». Le moment néolibéral, Foucault et la crise du socialisme, 570 σελ., εκδ. «Le Bord de l’eau», 2015) ο συγγραφέας, καθηγητής φιλοσοφίας στο Παν. «Paris-Sorbonne», υποστηρίζει ότι ο Foucault ουδέποτε προέβη σε μια συνολική καταδίκη του νεοφιλελευθερισμού, σε αντίθεση με τον κοινωνιολόγο Bourdieu, στα δε παραπάνω κείμενά του δεν εκφράστηκε ποτέ με επιτακτικό ύφος προς το ακροατήριό του, προτρέποντάς το δηλαδή να στραφεί εναντίον του νεοφιλελευθερισμού.

Πετρος Ι. Παραρας, Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, επίτιμος αντιπρόεδρος ΣτΕ

Ο δάσκαλος πρέπει να εμπνέει

Κύριε διευθυντά

Στην «Καθημερινή» της Κυριακής 9 Απριλίου 2017, σε σχόλια για το βιβλίο του Σταύρου Ζουμπουλάκη «Για το σχολείο», η Μαριλένα Σπυροπούλου γράφει μεταξύ άλλων και τα εξής, επί λέξει (αναφερόμενη στη σχέση του δασκάλου με τους μαθητές): «Ο δάσκαλος πρέπει να αγαπά το αντικείμενό του παλεύοντας νύχτα μέρα για να μεταδώσει τις γνώσεις του. Δεν πρέπει να κάνει παρέα με τα παιδιά ούτε να τους λύνει τα ψυχολογικά τους ζητήματα, πολλώ δε μάλλον να γίνει η μαμά τους. Πρέπει να διδάσκει»!!! (Τα θαυμαστικά δικά μου.) Τίποτε πιο μακριά από την πραγματικότητα. Η γνώση των ψυχολογικών δεδομένων των μαθητών εν συνόλω και του κάθε μαθητή ξεχωριστά ως ατόμου και προσωπικότητας είναι θεμελιώδης και απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία της διδασκαλίας. Η διδασκαλία εμπεριέχει και το «τι» (το αντικείμενο, την ύλη, της διδασκαλίας) αλλά και το «πώς». Πώς θα το διδάξεις; Πώς θα ενεργήσεις, ώστε οι «σοφίες» που θα διδάξει από καθέδρας η πεφωτισμένη διάνοια του σοφού καθηγητή να φτάσουν στους μαθητές και να γίνουν κτήμα τους και να μη μείνουν σοφά μεν, αλλά «έπεα πτερόεντα»!

Αν ο δάσκαλος αγαπά μεν το αντικείμενό του, αλλά αδιαφορεί για τους μαθητές του (και αυτό αφορά τους μαθητές όλων των βαθμίδων από το δημοτικό σχολείο μέχρι και το πανεπιστήμιο), τότε δεν διδάσκει, νομίζει ότι διδάσκει, στην πραγματικότητα κάνει μια τρύπα στο νερό (για να μην πω τίποτα χειρότερο)!

Γιατί ποιος άνθρωπος, μεγάλος ή μικρός, που κατατρύχεται και βασανίζεται από διάφορα προβλήματα, μεγάλα ή απλά, (πολύ περισσότερο ένας έφηβος) θα εμπνευσθεί και θα νιώσει τον έρωτα της γνώσης από έναν άνθρωπο, τον καθηγητή του, το δάσκαλό του, που θα τον ήθελε οικείο και συμπαραστάτη στις δυσκολίες του, αλλά που τον νιώθει απέναντί του ξένο και παγερά αδιάφορο για τα όσα του συμβαίνουν, πώς θα διδαχθεί από αυτόν, όσες σοφίες κι αν αραδιάζει;

ΥΓ.: Ισως και τα εκφυλιστικά και νοσηρά φαινόμενα των βανδαλισμών στους χώρους της εκπαίδευσης από φοιτητές και μαθητές να οφείλονται στον ίδιο λόγο: στο συναίσθημα αποξένωσης που νιώθουν όσοι φοιτούν σε αυτούς τους χώρους. Απουσιάζουν δηλαδή οι δεσμοί αμοιβαίας αγάπης, ενδιαφέροντος και σεβασμού, που πρέπει να κυριαρχούν σε κάθε σχολική κοινότητα και να τη χαρακτηρίζουν.

Ιωαννης Ζαφειροπουλος – Τρίπολη

Κληροτεμάχια, αγροί και χάρτες

Κύριε διευθυντά

Με την ευκαιρία της ανάρτησης των δασικών χαρτών και των τεράστιων και πολλών προβλημάτων που έχουν δημιουργηθεί, επιτρέψτε μου να θέσω υπ’ όψιν των τριακοσίων του ελληνικού Κοινοβουλίου ένα σοβαρό ζήτημα. Πρόκειται για τα δασωθέντα κληροτεμάχια και αγρούς. Η εφαρμογή της υφιστάμενης δασικής νομοθεσίας (νόμος 998/79 και μεταγενέστεροι) πάνω στις εν λόγω μικροϊδιοκτησίες αποτελεί τεράστια κοινωνική αδικία εις βάρος κυρίως φτωχών αγροτών και κτηνοτρόφων. Ο χαρακτηρισμός της δασωθείσας ιδιοκτησίας σου ως δασικής έχει ως αποτέλεσμα ουσιαστικά την απώλειά της. Δεν μπορείς να καλλιεργήσεις, να δενδροφυτεύσεις, ούτε καν να την μεταβιβάσεις, μια και είναι ουσιαστικά άχρηστη, άνευ αξίας.  Οι λόγοι εγκατάλειψης της αγροτικής γης λίγο-πολύ είναι γνωστοί. Σήμερα υπό τις παρούσες οικονομικές και κοινωνικές αλλά και εθνικές συνθήκες, ζητάμε από τους πολίτες και κυρίως τους νέους να επιστρέψουν στην περιφέρεια, στο χωριό τους, και να ασχοληθούν με τον πρωτογενή τομέα και την παραγωγή προϊόντων που τόσο ανάγκη έχει η χώρα μας. Αυτό όμως στην περίπτωση της δασωθείσας μικροϊδιοκτησίας σου είναι αδύνατον, μια και ο «μπαμπούλας» δασάρχης έχει χαρακτηρίσει την ιδιοκτησία σου δάσος! Η ιδιοκτησία σου πλέον βρίσκεται υπό καθεστώς «δασικού Γκουαντάναμο». Πώς θα γίνει ανάπτυξη; Πώς θα αναπτυχθεί ο πρωτογενής τομέας; Κάτι πρέπει να γίνει, κάτι να αλλάξει.

Δίκαιη, καθαρή και δημοκρατική λύση αποτελεί η απελευθέρωση των δασωθέντων κληροτεμαχίων (δώρα της πολιτείας) και αγρών από τα δεσμά της δασικής νομοθεσίας (κατά καιρούς το έχουν προτείνει και δασικοί υπάλληλοι) και υπαγωγή τους υπό το καθεστώς της αγροτικής νομοθεσίας εκεί που ανήκουν και πρέπει να ανήκουν.  Εδώ να αναφέρω ότι και το άρθρο 24 του Συντάγματος, που πολλοί το θεωρούν εμπόδιο στη λύση του προβλήματος, σημειώνει ότι «απαγορεύεται η μεταβολή των δασών και δασικών εκτάσεων, εκτός εάν προέχει για την εθνική οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον», κάτι που υπό τις παρούσες συνθήκες σήμερα συμβαίνει στη χώρα μας.  Τέλος, διαβάζω ότι υπάρχει πρόταση, με τροπολογία, να εξαιρεθούν των δασικών χαρτών «με ιώδες χρώμα» δημόσιες δασικές εκτάσεις καταπατημένες που μετατράπηκαν σε αγρούς και οικόπεδα. Πώς λοιπόν να μη δικαιωθούν οι αδιαμφισβήτητοι ιδιοκτήτες δασωθεισών μικροεκτάσεων; Δηλαδή επιβραβεύουμε τον καταπατητή και τιμωρούμε τον ιδιοκτήτη;

Ιωαννης Γραβανης, Παιδίατρος – Ιωάννινα

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή