Κύριε διευθυντά
Ταξιδεύω συχνά από και προς το αεροδρόμιο της Αθήνας, αλλά πρόσφατα είχα την ατυχία να φθάσει η πτήση μου στον νέο τερματικό σταθμό που, παρότι κατασκευάστηκε εξαρχής, λειτούργησε για πρώτη φορά φέτος. Αυτό αντανακλά την αύξηση της τουριστικής κίνησης, κάτι οπωσδήποτε θετικό για τη χώρα μας, αλλά ταυτόχρονα αναδεικνύει τον ιδιαίτερα προβληματικό σχεδιασμό του αερολιμένα. Ο «νέος» σταθμός συνδέεται με το κεντρικό κτίριο με μια ατελείωτη υπόγεια διάβαση, η οποία, παρά τις πρόχειρες και πλημμελούς αισθητικής προσπάθειες εξωραϊσμού της, παραμένει ιδιαίτερα κλειστοφοβική. Η απόσταση που πρέπει να διανύσει ο επιβάτης είναι τέτοια, που κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει τρενάκι χωρίς οδηγό, λύση που έχουν υιοθετήσει δεκάδες μεγάλα αεροδρόμια διεθνώς. Γενικά στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» η άνεση του επιβάτη δεν αποτελεί προτεραιότητα, σε αντίθεση με τις σημαντικές επενδύσεις που έχουν γίνει στον τομέα της λιανικής, όπου τα καταστήματα έχουν φθάσει να δυσχεραίνουν με την πραμάτεια τους τη διέλευση των επιβατών. Με εξαίρεση τη, θετική για το επίπεδο εξυπηρέτησης, συγκέντρωση των μηχανημάτων ασφαλείας σε έναν χώρο, το αεροδρόμιο θα έπρεπε να είναι πολύ καλύτερο εάν λάβει κανείς υπόψη ότι χτίστηκε εκ του μηδενός, αυτό που στα αγγλικά εύστοχα αποκαλείται «greenfield project». Το ίδιο ισχύει για τη χαμένη ευκαιρία σε επίπεδο αρχιτεκτονικής. Σε ό,τι αφορά τώρα το νέο terminal, επειδή είναι μάλλον απίθανο να εγκατασταθεί τρένο, θα πρότεινα στους υπευθύνους να τοποθετήσουν στη μέση της διάβασης έναν σταθμό ανεφοδιασμού των ταλαίπωρων επιβατών με εμφιαλωμένο νερό και ηλεκτρολύτες, στα πρότυπα των δρόμων αντοχής.
Βασιλης Μασσελος