Κύριε διευθυντά
Με πολλή συγκίνηση και θλίψη πληροφορηθήκαμε, η σύζυγός μου κι εγώ, την απώλεια του εκλεκτού στελέχους της «Καθημερινής» Μιχάλη Κατσίγερα. Τον γνωρίσαμε αρχικά από τη στήλη «Φιλίστωρ», που ήταν και παραμένει η πρώτη, στην οποία ανατρέχουμε ανοίγοντας την εφημερίδα.
Εχω φυλάξει πάμπολλα αποκόμματα αυτής της στήλης, στην οποία με τις επιλογές του και τις συχνές σημειώσεις του έδινε καθημερινά ζωντανή και πολυδιάστατη εικόνα της προ ετών αντίστοιχης εποχής (49ετία παλαιότερα, 80ετία τώρα). Αργότερα απολαμβάναμε και τα γλαφυρά κείμενά του στον «Γαστρονόμο».
Τον γνωρίσαμε, επίσης, μέσα από το δίτομο έργο του με τις φωτογραφίες για τον 20ό αιώνα που κυριολεκτικά ζωντάνευαν τα πλέον ενδιαφέροντα γεγονότα και, ακόμη περισσότερο, αποτελούσαν το έναυσμα να ανατρέξει ο αναγνώστης και σε άλλες πηγές για να διευρύνει τις γνώσεις του.
Το ιδιαίτερο γεγονός για εμένα προσωπικώς είναι η ευκαιρία που μου δόθηκε προ πολλών ετών (πρέπει να ήταν Ιούλιος του ’97) να γνωρίσω από κοντά τον Μιχάλη Κατσίγερα με αφορμή τη δημοσίευση στη στήλη «Φιλίστωρ» για τον θάνατο του πατέρα μου.
Ο πατέρας μου, Κωνσταντίνος Α. Παπαπαναγιώτου, ανώτατος αξιωματικός (ταξίαρχος του Μηχανικού), σκοτώθηκε από όλμο στον Γράμμο, στις 10 Ιουλίου 1948, κατά τις επιχειρήσεις εναντίον των κομμουνιστών, και η κηδεία του έγινε με μεγάλη επισημότητα από τη Μητρόπολη Αθηνών. Εκείνη η ολιγόωρη συνάντησή μου με τον Μιχάλη Κατσίγερα έχει μείνει βαθιά στη μνήμη μου παρόλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια.
Με είχε δεχθεί (στη Σωκράτους) χωρίς να χρειασθεί «ραντεβού» ή άλλες διατυπώσεις, ζήτησε και μας έφεραν παλαιά φύλλα της «Καθημερινής» του Ιουλίου 1948 για να μου δείξει σχετικά δημοσιεύματα (παρ’ όλη την ευαισθησία που είχε το πολυκαιρισμένο χαρτί μέσα στους μεγάλους δεμένους τόμους) και μιλήσαμε αρκετή ώρα για διάφορα θέματα. Είχα φύγει με έντονη την εικόνα ενός ανθρώπου με ισχυρή προσωπικότητα, μορφωμένου, καλλιεργημένου, οξυδερκούς και προσηνούς και, βεβαίως, εξαίρετου συζητητή.
Θα τον θυμόμαστε πάντα.
Ανδρεας Κ. Παπαπαναγιωτου, Μελίσσια