Διαβάστε Βύρωνα Θεοδωρόπουλο

Διαβάστε Βύρωνα Θεοδωρόπουλο

Κύριε διευθυντά

Πολλές εξαίρετες γραφίδες, επηρεασμένες από τα φαρμάκια της νεοελληνικής ζωής, όπως αυτή εκδηλώνεται σε κοινωνικό ήθος και πολιτικές συμπεριφορές, μεταφέρουν και κολλούν τη γεύση της πίκρας τους, όχι άδικα πολλές φορές, και στα γεγονότα της ιστορίας μας. Καταλογίζουν την ευθύνη θλιβερών εξελίξεων του παρελθόντος στους ίδιους τους Ελληνες και στα «μόνιμα χαρακτηριστικά» τους. Επειδή όμως η πίκρα αυτή οδηγεί σε υπερβολές που αγγίζουν κι αυτό ακόμα το ’21, απαξιώνοντάς το και εγγράφοντάς το στον ιστορικό πίνακα ως αποκλειστικό «χάρισμα» που μας έκαναν οι ξένοι, προσφεύγω στη νηφάλια κρίση του Βύρωνος Θεοδωροπούλου, ο οποίος γράφει τα εξής για το ζήτημα αυτό στο περισπούδαστο σύγγραμμά του «Οι Τούρκοι και εμείς», Α΄ τόμος, σελ. 54: «Υπάρχει η τάση –κυρίως, αλλά όχι μόνο– μεταξύ των Τούρκων να αποδίδεται η ευτυχής για τους Ελληνες κατάληξη του Αγώνα στην επέμβαση των Τριών Δυνάμεων. Η άποψη αυτή παραγνωρίζει όμως ότι για να υπάρξει αυτή η επέμβαση χρειάστηκε να επιδράσουν τρεις τουλάχιστον παράγοντες. Ο πρώτος, και ίσως ο κυριότερος, ήταν οι στρατιωτικές επιτυχίες των Ελλήνων που έδειξαν στα δύο πρώτα χρόνια της Επαναστάσεως ότι αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα ξεπερνούν τα όρια μιας τοπικής εξεγέρσεως και δημιουργούν μια νέα πολιτική πραγματικότητα που οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν μπορούσαν να αγνοήσουν. Ακόμη και αργότερα όμως, όταν οι πολεμικές εξελίξεις έγιναν ολοένα και πιο δυσμενείς για τους Ελληνες, η επίμονη συνέχιση του αγώνα, ιδίως μετά την πτώση του Μεσολογγίου και μέχρι το 1829, δεν άφησε να χαλαρωθεί το ενδιαφέρον των Μεγάλων Δυνάμεων, δείχνοντας ότι υπήρχε φωτιά κάτω από τη στάχτη των ερειπίων που άφησε ο Ιμπραήμ».

Η συνέχεια, για τους άλλους δύο παράγοντες, βρίσκεται στο ίδιο το βιβλίο που διατέθηκε από την «Καθημερινή» της Κυριακής, αλλά το συναγόμενο από όσα παρατέθηκαν ήδη είναι σαφές: Οι πολεμικές επιχειρήσεις δημιούργησαν τις συνθήκες και το διπλωματικό κεφάλαιο που κατέστησαν αναπόφευκτη την παρέμβαση των τότε ισχυρών, οι οποίοι έβλεπαν ότι αυτό επιβάλλουν τα συμφέροντά τους – πέρα από την αναμφίβολη επίδραση του φιλελληνισμού και στη λαϊκή βάση και στις ελίτ της Ευρώπης. Και κάτι άλλο, που δίκαια προκαλεί βαθιά συγκίνηση και ευγνωμοσύνη για δύο μεγάλα ονόματα: Κολοκοτρώνης και Καραϊσκάκης! Ο πρώτος με την Τριπολιτσά και τα Δερβενάκια καταθέτει τα πρώτα κεφάλαια στην τράπεζα του διπλωματικού ενδιαφέροντος. Και ο δεύτερος με το Χαϊδάρι και την Αράχωβα όχι μόνο τα συντηρεί, αλλά τα ανανεώνει και τα αυξάνει. Και στο φόντο αυτής της ιστορίας, η τραγική λάμψη της Εξόδου διαλύει για πάντα όσα σκοτάδια και όσα σύννεφα μαζεύει η μικροχειρουργική ανατομία των περιστάσεων της Ελληνικής Επαναστάσεως.

Γερασιμος Μιχαηλ Δωσσας, Θεσσαλονίκη

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή