Κύριε διευθυντά
Διάβασα στην κυριακάτικη «Καθημερινή» 25ης Ιουνίου 2017 το άρθρο της Μαριάννας Κακαουνάκη σχετικά με τον Τανέρ Κιλίκ, δικηγόρο και επικεφαλής του τουρκικού παραρτήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, που φυλακίστηκε στις 6 Ιουνίου. Η δημοσιογράφος αναφέρεται στη συνάντηση που είχε με τον πρόσφατα αποφυλακισθέντα Ιταλό δημοσιογράφο Γκαμπριέλε ντελ Γκράντε και την ανακούφιση που ένιωσε ο δημοσιογράφος όταν στη μαυρίλα της απομόνωσης στη φυλακή της Τουρκίας έμαθε για την υπεράσπισή του από τον Τανέρ Κιλίκ καθώς και για την κινητοποίηση που είχε δημιουργηθεί γύρω από τη σύλληψή του. Τώρα οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί: ο Τανέρ Κιλίκ βρίσκεται στη φυλακή του Ερντογάν και ο Ντελ Γκράντε ελεύθερος στην Ευρώπη.
Περίπου 50 χρόνια πίσω, όταν βρεθήκαμε οικογενειακά σε αντίστοιχη κατάσταση, με τον πατέρα μου και τους συγκρατούμενούς του στις φυλακές της δικτατορίας (Δημοκρατική Αμυνα Θεσσαλονίκης: Στ. Νέστωρ, Π. Ζάννας, Γ. Σιπιτάνος, Σ. Δέδες, Α. Μαλτσίδης, Κ. Πύρζας) οι όποιες επαφές με ανθρώπους της Ευρώπης καθώς και οι διεθνείς αναφορές που γίνονταν για τους φυλακισμένους μετρούσαν με πολλαπλό συντελεστή στη «μαυρίλα» της απομόνωσης και της άγνοιας για το μέλλον των αγαπημένων μας ανθρώπων. Φιλέλληνες όπως ο υπουργός των Εξωτερικών της Ολλανδίας Van der Stoel, οι αναφορές στο Συμβούλιο της Ευρώπης για τις συνθήκες κράτησης των πολιτικών κρατουμένων που οδήγησε στην αποχώρηση της Ελλάδας απ’ αυτό, οι συντονισμένες προσπάθειες ξένων φίλων της χώρας μας και η βοήθεια πολλών Ελλήνων της διασποράς, δημιουργούσαν μια ανακούφιση και ελπίδα ότι δεν μας είχαν ξεχάσει εκεί στην Ευρώπη. Οι ξένες κυβερνήσεις κράτησαν μια μάλλον ευμενή ουδετερότητα απέναντι στην αντίσταση στη δικτατορία. Υπήρχαν στιγμές μαυρίλας στη ζωή μας, με μεγάλη αβεβαιότητα για το μέλλον των φυλακισμένων συγγενών και φίλων μας, με διαρκείς παρακολουθήσεις μας από την ασφάλεια τόσο προσωπικά όσο και του τηλεφώνου μας, με επεμβάσεις των ασφαλιτών στην οικογενειακή μας καθημερινότητα, με χυδαίο υβρεολόγιο στη μητέρα μας στη μέση του δρόμου, με ελάχιστη επαφή με τους φυλακισμένους ανθρώπους μας (δύο επισκεπτήρια τον μήνα και δύο γράμματα) και πολλά άλλα που όλοι μας προσπαθούμε να ξεχάσουμε αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια.
Οπως ο Απόστολος Δοξιάδης δημιούργησε ένα κίνημα συμπαράστασης στους διωκόμενους αξιωματικούς του τουρκικού στρατού που ζήτησαν άσυλο στην Ελλάδα, έτσι θα πρέπει και εμείς τώρα, σε συνέχεια της προηγούμενης παρέμβασής του, να συμπαρασταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις στους ανθρώπους που δέχονται τις επιπτώσεις της καταστρατήγησης των ελευθεριών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη γειτονική χώρα. Η όποια συμπαράσταση και αναφορά σε διεθνή κέντρα των καταστάσεων που βιώνουν οι φυλακισμένοι και οι οικογένειές τους είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για να τους βοηθήσουμε.
Και μία προσωπική μαρτυρία: Δεκέμβριος του 2016, εισερχόμενος σε γνωστό σουπερμάρκετ των Βρυξελλών, συναντώ στην είσοδο ένα τραπέζι με κεριά που πωλεί η Διεθνής Αμνηστία για την οικονομική της ενίσχυση. Αγοράζω κάποια αντικείμενα και πιάνω κουβέντα με την ευγενέστατη Βελγίδα που έκανε βάρδια εκείνη την ώρα. Οταν με ρώτησε από πού είμαι και της ανέφερα τα προσωπικά μας βιώματα και τη βοήθεια της Διεθνούς Αμνηστίας που μας έδωσε εκείνη τη δύσκολη εποχή της δικτατορίας, μου είπε με πολύ απλό και συγκινητικό λόγο ότι από τότε δραστηριοποιείται για τα πολιτικά δικαιώματα των κατατρεγμένων και ότι την εποχή της δικτατορίας είχε επανειλημμένως βοηθήσει περιπτώσεις Ελλήνων. Ενδεχομένως να είχε βοηθήσει και τον πατέρα μου ή και τους συγκρατούμενούς του. Κάπως έτσι έρχονται στο προσκήνιο παλιές αναμνήσεις και συνειδητοποιεί κανείς ότι δυστυχώς πάντα θα υπάρχουν κατατρεγμένοι για πολιτικούς λόγους που θα ζητούν τη βοήθειά μας.
Ανδρεας Π. Ζαννας, Αρχιτέκτων – Βρυξέλλες