Κύριε διευθυντά
Στη δημιουργία του χαλιφάτου συνέβαλαν καθοριστικά αφενός το κενό/έλλειμμα εξουσίας στο Ιράκ μετά την εισβολή των ΗΠΑ και την κατάλυση του σουνιτικού καθεστώτος του Σαντάμ (ιδίως μετά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων) και αφετέρου το παρόμοιο κενό/έλλειμμα εξουσίας στη Συρία με την έκρηξη εμφυλίου των επαναστατημένων συριακών στρατιωτικών οργανώσεων (που υποστήριζαν οι ΗΠΑ) κατά του υποστηριζόμενου από τη Ρωσία, το Ιράν και τη Χεζμπολάχ καθεστώτος του Μπασάρ Ασαντ. Πυρήνας του Ισλαμικού Κράτους, που ξεκίνησε σαν παρακλάδι της Αλ Κάιντα στο Ιράκ, ήταν οι απόστρατοι του Σαντάμ και οι καταπιεσμένες από τη σιιτική κυβέρνηση σουνιτικές φυλές.
Με την απώλεια, τους τελευταίους μήνες, μεγάλου μέρους των εδαφών του Ι.Κ. (άλωση της Μοσούλης και προσεχώς της Ράκα) και με βομβαρδισμούς πετρελαιοπηγών που ήλεγχε, τα έσοδα του Ι.Κ. μειώθηκαν εξαντλητικά. Τα πιο πάνω όμως δεν σημαίνουν την εξαφάνιση του Ι.Κ. Το οποίο και σαν αρχική οργάνωση, με σχετικά λίγα έσοδα, είχε σημαντική ισχύ και δραστηριότητα, στην οποία θα επανέλθει με άκρως ενισχυμένη δυνατότητα τρομοκρατικών χτυπημάτων. Σήμερα κατέχει περιοχές του Ιράκ και κυρίως της Συρίας στην πετρελαιοπαραγωγό επαρχία Ντεΐρ-εζ-Ζορ, όπου έχει καταφύγει μεγάλο μέρος του ισλαμικού στρατού σαν ντε φάκτο πρωτεύουσά του, με τον «χαλίφη» Αμπού Μπακρ Αλμπαγκντάντι, που δεν έχει σκοτωθεί, όπως νομιζόταν. Το έργο των δυνάμεων εδάφους που αντιμάχονται το Ι.Κ. (ελλείψει σύγχρονου δυτικού στρατού και παρά την αεροπορική υποστήριξη) παραμένει δύσκολο και δεν αποκλείεται ανασύνταξη των τζιχαντιστών και ανακατάληψη περιοχών τους, όπως π.χ. συνέβη με την Παλμύρα. Οσο ο εμφύλιος στη Συρία (με ήδη 475.000 νεκρούς και 5.000.000 πρόσφυγες) συνεχίζεται και οι αντιμαχόμενοι το Ι.Κ. (Αμερικανοί, Ρώσοι, Κούρδοι, συριακός στρατός, Ιρανοί, Χεζμπολάχ, Σύροι επαναστάτες, Τούρκοι) μάχονται αλλήλους –με αβέβαιο το μέλλον του Ασαντ– το κενό/έλλειμμα εξουσίας θα εξακολουθήσει να υπάρχει. Χωρίς συμβιβασμό το κενό θα συνεχιστεί ακόμη και σε διάδοχη κατάσταση ή σε τυχόν διαμελισμό της Συρίας, αφήνοντας ανοικτή την πόρτα στους τζιχαντιστές του Ι.Κ. Σε ένα βαθμό αυτό ισχύει και για το Ιράκ, που, αν δεν προσεταιριστεί τους δυσαρεστημένους σουνίτες, δεν τους δώσει κίνητρα αξιοπρεπούς συνύπαρξης, δεν διευθετήσει τις διαφορές της κυβέρνησης με τους Κούρδους ενδυναμώνοντας τον στρατό του και τα σώματα ασφαλείας, θα είναι και στο μέλλον ευάλωτο από τους καιροφυλακτούντες τζιχαντιστές, που μαθημένοι στο μεγαλείο ενός χαλιφάτου θα θελήσουν να το επανακτήσουν. Επικίνδυνα κενά εξουσίας για αναβίωση του χαλιφάτου υπάρχουν βέβαια και στην πετρελαιοπαραγωγό Λιβύη (μετά τον Καντάφι). Στο Αφγανιστάν, λόγω και της αχανούς γεωγραφικής μορφολογίας του. Σε τμήμα του Πακιστάν, με τις τζιχαντιστικές οργανώσεις και τους Ταλιμπάν στις χώρες αυτές να έχουν στενή συνεργασία με το Ι.Κ., όπως και παρόμοιες οργανώσεις σε 18 χώρες. Δεν υπάρχει όμως εκεί ο πυρήνας του ισλαμικού στρατού, εκτός αν με κάποιον τρόπο (σαν πρόσφυγες ή δήθεν λιποτάκτες) μεταφερθούν εκεί και στη συνέχεια προσελκύσουν και άλλους μαχητές, όπως έγινε με το αρχικό Ι.Κ. Συμπερασματικά θα πρέπει να εξοντωθούν-εκδιωχθούν και τα τελευταία κατάλοιπα των μαχητών του Ι.Κ. σε Συρία και Ιράκ. Παράλληλα να ρυθμιστεί/σταθεροποιηθεί η εξουσία στη Συρία και Ιράκ ως άνω. Μόνον έτσι θα διασφαλιστούν η σταθερότητα και η ειρήνη στην περιοχή, η εξισορροπημένη επιρροή Ρώσων – Αμερικανών στη Συρία και μόνον έτσι θα λυθεί σε μεγάλο βαθμό και το προσφυγικό πρόβλημα για την Ε.Ε. Για το μέλλον λοιπόν ο κίνδυνος της αναβίωσης του χαλιφάτου είναι υπαρκτός και θα εξαρτηθεί από: τα κενά/ελλείμματα εξουσίας, τον διχασμό των τοπικών λαών, τους φυσικούς και άλλους πόρους του Ι.Κ. (π.χ. πετρέλαιο, όπιο, λαθρεμπόριο, ενίσχυση από τις χώρες του Κόλπου, λύτρα απαγωγών, ληστείες, εκβιασμούς κ.λπ.). Θα βασιστεί παράλληλα στη διασπορά σε όλο τον κόσμο ιμάμηδων που στρατολογούν μαχητές ή οργανωμένους τρομοκράτες πόλεων ή «μοναχικούς λύκους» και με «έμπνευση» ότι ενέπνευσε πάνω από 30.000 εθελοντές μαχητές από 80 χώρες, καθώς και αναρίθμητους «μοναχικούς λύκους» μέχρι τώρα. Η ανταμοιβή τους θα είναι η εκτόνωση του μίσους κατά του δυτικού τρόπου ζωής, που θεωρούν είτε ανεκπλήρωτο για αυτούς ή ξένο και αμαρτωλό, καθώς και τα ταγμένα βουνά από πιλάφι και χαρέμια παρθένων στον εξασφαλισμένο γι’ αυτούς παράδεισο.
Λαμπρος Ροϊλος, Συντ. δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω – συγγραφέας – ερευνητής