Κύριε διευθυντά
Στις 12 Δεκεμβρίου δημοσιεύθηκε επιστολή μου με τίτλο: «Το μέρισμα της παρακμής». Ο κ. Γρηγόρης Βαρελάς με την επιστολή του στις 4/1/2018, που τιτλοφορήθηκε «Ο Μαρξ ενώπιον του… νεομαρξισμού», σχολιάζοντας απόψεις μου από το προαναφερθέν κείμενο για τον θαυμασμό που εκφράζουν οι Μαρξ – Ενγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο για την επαναστατικοποίηση των μέσων παραγωγής από την αστική τάξη στη διάρκεια της Βιομηχανικής Επανάστασης, νομίζω ότι παρέφρασε τα δικά μου συμπεράσματα στη βάση των δικών του αντιλήψεων.. Δηλαδή, κατά τη δική μου ερμηνεία, η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, των μέσων παραγωγής που φέρουν την ανάπτυξη είναι εξίσου αναγκαία και για τα δύο συστήματα.
Για τον καπιταλισμό, για τη συσσώρευση πλούτου υπέρ των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής που οδηγεί στην ταξική διαίρεση της κοινωνίας, ενώ για τον σοσιαλισμό, για τη συσσώρευση κοινωνικού πλούτου που θα απολαμβάνει το σύνολο της κοινωνίας. Αν δεν παράγεις, πώς θα συγκεντρώσεις κοινωνικό πλούτο; Σαφέστατα στον καπιταλισμό η ανάπτυξη των μέσων παραγωγής, της τεχνολογίας δηλαδή, αντί να φέρει την ευημερία των ανθρώπων οδηγεί τεράστιες μάζες στην ανεργία και τη φτωχοποίηση. Γιατί; διότι αυξάνει τον ανταγωνισμό, μειώνει έτσι το κέρδος, με αποτέλεσμα το κεφάλαιο να επιζητεί το κέρδος από την υπεραξία της εργασίας. Με τη μείωση του εργασιακού κόστους, την επιμήκυνση του χρόνου της εργασίας και την αύξηση των ανέργων, του ονομαζόμενου εφεδρικού στρατού εργασίας, που δεν επιτρέπει στους εργαζομένους να διεκδικούν και να υπεραμύνονται των κατακτήσεών τους. Αντίθετα για τον Μαρξ, όπως το έχει τονίσει επανειλημμένως, η ανάπτυξη της τεχνολογίας και των παραγωγικών δυνάμεων θα πρέπει να οδηγεί τους ανθρώπους στην αυτοπραγμάτωσή τους, με τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής τους και όχι με την περιθωριοποίησή τους, στο «ευ ζην» δηλαδή του Αριστοτέλη. Εκεί αποσκοπεί ο μαρξισμός. Αντί δηλαδή με την πρόοδο της τεχνολογίας να μειώνονται οι ώρες εργασίας επιφέροντας την αύξηση του κοινωνικού χρόνου για τους εργαζομένους και μειώνοντας την ανεργία, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οσον αφορά τον Λένιν, ο οποίος δεν ακολούθησε τη μαρξιστική οδό προς τον σοσιαλισμό, πρώτα δηλαδή αστικοδημοκρατική επανάσταση για την ανάπτυξη των μέσων παραγωγής και μετά σοσιαλισμός, στον οποίο αναφέρθηκε ο κ. Βαρελάς, δίκαια νομίζω ονομάστηκε «πατέρας της Επαναστατικής Πράξης». Μεταφέρει στους επερχόμενους το μήνυμα της άμεσης αξιοποίησης των συνθηκών, οι οποίες από στιγμή σε στιγμή μεταβάλλονται. Χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά, σήμερα λοιπόν.
Κυρίως όμως εξωραΐζεται ο καπιταλισμός διότι τα συμπεράσματα εξάγονται μόνον από την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Ομως ο καπιταλισμός διαχέεται παγκόσμια δηλαδή και στην Αφρική, την Ασία, την Κεντρική και τη Λατινική Αμερική. Εχει δύο όψεις, με ισχυρότερη αυτή της φτωχοποίησης και της δυστυχίας. Εξωραΐζεται διότι αποσιωπάται ότι η ανάπτυξη και ο πλούτος της Δύσης είναι προϊόν της αποικιοκρατίας και του νεοαποικισμού εις βάρος όσων περιοχών αναφέρθηκαν. Ο Βαλερστάιν έγραφε χαρακτηριστικά: «Η ανάπτυξη των πλούσιων χωρών της Δύσης είναι το είδωλο της υπανάπτυξης του υπόλοιπου κόσμου». Πράγματι, όπως έγραφε ο Μαρξ, «ουδέποτε εξαφανίζεται ένας κοινωνικός σχηματισμός πριν αναπτυχθούν μέσα του όλες οι παραγωγικές δυνάμεις που έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει». Οταν όμως εξαντλήσει όλες του τις δυνατότητες, δεν υπάρχει τρόπος να συνεχίσει να κυριαρχεί παγκόσμια; Η στρατιωτικοποίηση των πάντων, οι εξοπλισμοί, οι πόλεμοι, τα πραξικοπήματα, προκειμένου να διατηρηθούν τα αρεστά καθεστώτα ακόμη και αν πολιτικά και κοινωνικά ανάγονται στον Μεσαίωνα, πού αποσκοπούν;
Ο καπιταλισμός απέτυχε να θρέψει ολόκληρο τον πλανήτη – 1,5 δισ. κατοίκων του λιμοκτονούν. Υπάρχει μεγαλύτερη ομολογία της αποτυχίας του από αυτό;
Δημητρης Μακροδημοπουλος, Αλεξ/πολη