Κύριε διευθυντά
Χριστός Ανέστη! «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και η γη και τα καταχθόνια…»
Αναγνώστης εφημερίδων από την «νηπιακή» ηλικία, σπανίως επιστολογραφώ σε εφημερίδες. Κοντά εβδομήντα χρόνια τώρα. Μα δεν άντεξα την προκλητικότατη και επιλεγμένη αρθρογραφία σας τις άγιες ημέρες του Πάσχα. Αφορμή η στοχευμένη πασχαλιάτικη αρθρογραφία της πάλαι ποτέ έγκριτης εφημερίδας που σήμερα εσείς διευθύνετε. Αλήθεια τι σας έχει πιάσει; Ιδίως εσάς τους εθνικόφρονες άθεους που μας πιπιλίζατε επί δεκαετίες το μυαλό για τον κομμουνιστικό αθεϊσμό που θα μας γαλουχούσε τα παιδιά στην αθεΐα και θα μας έπαιρνε τις περιουσίες κ.λπ.; Τώρα που η παρέα σας μας πήρε τις περιουσίες, τσιμουδιά. Τώρα που ο λαός μας είναι ακέφαλος, έρμαιο των τοκογλύφων, απελπισμένος, χτυπάτε τη μόνη του ελπίδα: την πίστη στον Χριστό και την Ορθοδοξία…
Αλλα βλάσφημα και αισχρά δεν είχατε να μας σερβίρετε; Με το απυρόβλητο του μονολόγου και τη γεμάτη αναίδεια αυθαιρεσία των «πνευματικών» σας συνεργατών βρίζετε ασύστολα την πίστη μας; Δεν μας σέβεστε; Ακόμα και ο «εκδοροσφαγέας ΕΑΜοβούλγαρος Αρης», τη Μ. Παρασκευή συγκροτούσε χορωδία ανταρτών για τα Εγκώμια στα χωριά που βρισκότανε, σεβόμενος την πίστη μας. Εσείς τίνος σχέδια υπηρετείτε; Σε ποιες σκοτεινές λέσχες αποφασίστηκε το ξεπάτωμα της πνευματικότητάς μας και της ελπίδας μας;
Δεν είναι για το πνευματικό μου μπόι οι θεολογικές αντιπαραθέσεις και ούτε επιθυμώ δικολαβίστικες επιχειρηματολογίες. (Ποινικοί Κώδικες, κακόβουλη βλασφημία κ.λπ.) Τα αναστήματα του Ντοστογιέφσκι, του Παπαδιαμάντη, του Αντρέι Ταρκόφσκι, του Κόντογλου, του Ελύτη και τόσων άλλων –μιλιούνια υψηλών πνευμάτων της διαχρονικής ανθρώπινης διανόησης– έχουν μιλήσει και έχουν γράψει σχετικά. Θυμάστε, το «Σολάρις» του Ταρκόφσκι; Απάνω στο σοβιετικό διαστημόπλοιο προσεύχεται ο αστροναύτης, μπροστά στο εικόνισμα της Ανάστασης με το καντηλάκι της ελπίδας αναμμένο… Επί σοβιετικής διακυβέρνησης. Τι να προσθέσω εγώ ο φτωχός;
Τα «εορταστικά» φύλλα της «Καθημερινής» αποπνέουν μιαν αβάστακτη μπόχα αμερικανίλας, απευθυνόμενα σε βουρλισμένους γιάπηδες των ψυχιατρικών «συνεντεύξεων» και όχι στον περήφανο –αν και καταπροδομένο– λαό μας.
Ο κάθε γραφιάς ή «καλλιτέχνης» έχει το δικαίωμα να γράφει ό,τι του κατέβει. Και να βλαστημάει αν του αρέσει. Αλλά όχι δημόσια στα ΜΜΑ (Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης…). Είναι προφανέστατα χυδαία συμπεριφορά. Και πιο χυδαία γίνεται όταν επιλέγεται από τη διεύθυνσή σας ο χρόνος. Το «τάιμινγκ» που λέγαμε στα χωριά μας. Ή μήπως το στοιχείο αυτό αποτελεί «συμβατική υποχρέωση» της εργολαβίας; Χριστούγεννα και Πάσχα; Τέτοια σύμπτωση;
Με τα δημοσιεύματα αυτά καθεαυτά δεν θέλω να ασχοληθώ. Ετσι πιστεύουν έτσι γράφουν. Ούτε με τη δυσνόητη και βλάσφημη… γελοιογραφία του Εσταυρωμένου.
Τον κ. Μπουκάλα τον σέβομαι απολύτως. Εχει τόσα και τόσα γραπτά ποιότητος. Μόνον αυτό βρήκατε να δημοσιεύσετε πασχαλιάτικα; Τον άλλο κύριο με το «διήγημα» του κληρικού με τα πορνεία ούτε που τον ξέρω. Παρά ταύτα εύχομαι το φως της Ανάστασης κάποτε να τους λυτρώσει από το βασανιστήριο της μεταφυσικής αγωνίας που εμφανέστατα τους διακατέχει. Και μαζί με σας κύριε διευθυντά να σας δώσει και λίγη ευγένεια απέναντι σε μας τους αφελείς «χαχόλους» Ορθόδοξους Χριστιανούς του «χύδην όχλου» που πιστέψαμε στην… απάτη τόσων και τόσων Αποστόλων και εκατομμυρίων Αγίων και μαρτύρων που πληρώσανε με τα κεφάλια τους την πίστη στην Ανάσταση. Με την ευκαιρία, ρίξτε μια ματιά στον Φώτη Κόντογλου. Θα σας αναπαύσει.
«Η Τράπεζα γέμει». Ολοι χωράνε στην Αγάπη του Χριστού. Ακόμα και εγώ…
Γράφει λοιπόν ο μαστρο-Φώτης:
«Η πίστη του χριστιανού δοκιμάζεται με την Ανάσταση του Χριστού σαν το χρυσάφι στο χωνευτήρι. Απ ̓ όλο το Ευαγγέλιο η Ανάσταση του Χριστού είναι το πλέον απίστευτο πράγμα, ολότελα απαράδεκτο από το λογικό μας, αληθινό μαρτύριο για δαύτο. Μα ίσια-ίσια, επειδή είναι ένα πράγμα ολότελα απίστευτο, για τούτο χρειάζεται ολόκληρη η πίστη μας για να το πιστέψουμε. Εμείς οι άνθρωποι λέμε συχνά πως έχουμε πίστη, αλλά την έχουμε μονάχα για όσα είναι πιστευτά απ ̓ το μυαλό μας. Αλλά τότε, δεν χρειάζεται η πίστη, αφού φτάνει η λογική. Η πίστη χρειάζεται για τα απίστευτα».
(Θα ήθελα να γράψω το δικηγορίστικο «μετά τιμής» αλλά δεν μου βγαίνει, συχωράτε με…)
ΜΠΑΜΠΗΣ (Χαραλαμπος)
Νικ. Αναστοπουλος, Συνταξιούχος Δικηγόρος Αθηνών