Κύριε διευθυντά
«Καλότυχα είναι τα βουνά, καλόμοιροι κι οι κάμποι/ που χάρο δεν ακαρτερούν, φονιά δεν περιμένουν, /μόν’ καρτερούν την άνοιξη, τ’ όμορφο καλοκαίρι/ που πρασινίζουν τα βουνά, που λουλουδούν οι κάμποι».
Δημοτικό, φυσικά. Τι άλλο θα μπορούσε να ήταν; Χέβι μέταλ; Μίλησε ο Γκαίτε για στίχους σαν κι αυτούς, τι άλλο να πούμε εμείς;
Λοιπόν, ω άνδρες «Αθηναίοι» και σεις «Αθηναίες» δέσποινες μιας κάποιας ηλικίας, εσείς πουλιά του κάμπου, πτηνά αποδημητικά, μαζέψτε όσο είναι καιρός τα απομεινάρια της ζωής σας, ανοίξτε τις μαδημένες φτερούγες σας και γυρίστε πίσω. Μη φύγετε γι’ αλλού, χωρίς να ξανακούσετε της άνοιξης τ’ αηδόνι. Ζήστε σαν τα ψηλά βουνά που δεν φοβούνται χάρο. «Ακόμα ετούτη η άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι, ραγιάδες, ραγιάδες» στο όζον άστυ και του χρόνου καλήν αντάμωση στα μητρώα εδάφη.
Ιωαννης Αθ. Μακρης, Καστέλλια Παρνασσίδος