Κύριε διευθυντά
Οταν ο Καβάφης έγραψε τους ιστορικούς στίχους «να εύχεσαι να ’ναι μακρύς ο δρόμος» για την Ιθάκη, ασφαλώς και δεν διανοήθηκε (όχι πλέον μεταφορικά) ότι το ταξίδι στην πατρίδα του Οδυσσέα θα ήταν κάτι παραπάνω από εξοντωτικό, παράλογο και ανεπίτρεπτο… Τα δρομολόγια από Πάτρα, που εξυπηρετούσαν άρτια και ικανοποιητικά για δεκαετίες, «κόπηκαν» –από γηγενείς που κάθε λόγο έχουν να το «ψάξουν», πληροφορηθήκαμε ότι οφείλεται σε συμφέροντα μεταξύ πλοιοκτητών τώρα τελευταία– και μόνη λύση πλέον η μετάβαση από τον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας ή την Κυλλήνη. Είχα την αμιγή ατυχία να διαλέξω την πρώτη πρόταση. Το πλοίο «Ιόνιον Πέλαγος» διαθέτει σχεδόν κάθετες, στενές σκάλες για δύο πατώματα, που υποχρεούνται ημιανήμποροι, ηλικιωμένοι, να βασανιστούν για να αναρριχηθούν. Εάν κουβαλούν και μια χειραποσκευή, αλίμονό τους. Και οι ανάπηροι; Αυτοί αφήνονται στην τύχη τους, υποθέτω (στο ισόγειο γκαράζ με τα Ι.Χ., φορτηγά, νταλίκες, για 3 ώρες; Δεν το διερεύνησα, ομολογώ). Ούτε ανελκυστήρα ούτε καν κυλιόμενη σκάλα, που θα ήταν η απαραίτητη προδιαγραφή σε ένα πολιτισμένο (;) κράτος. Θα ήταν όχι πολυτέλεια, αλλά απαραίτητη προυπόθεση.
Ενώνω τη φωνή μου με δεκάδες άλλους, να βρεθεί μια ανθρώπινη λύση όχι μόνο για τους Ιθακήσιους, αλλά και για τον τουρισμό, που κουτσά-στραβά, στις μέρες μας, κάτι αφήνει και στον εθνικό κορβανά.
Μαιρη Αγαθοκλη, Βρυξέλλες