«Για τον θείο μου τον Χαρίλαο»

«Για τον θείο μου τον Χαρίλαο»

Κύριε διευθυντά

Το πρώτο ανάγνωσμα που διαβάζω μόλις λαμβάνω την ηλεκτρονική «Καθημερινή» είναι το άρθρο του κ. Στέφ. Κασιμάτη, λόγω εκτίμησης και στο ότι συμφωνώ 100% με τα γραφόμενά του. Αλλά σε αυτό στην πρόσφατη Κυριακάτικη «Καθημερινή», «Στρίγγοι και Βλαντάδες κ.λπ.» δεν συμφωνώ σε αρκετά σημεία.

Το να βάζει στο ίδιο τσουβάλι απαξίωσης όλους τους αριστερούς της δεκαετίας του ’40 βασισμένος σε μια μαρτυρία ενός light αριστερού, του Κύρκου (αγνοώ πού, πότε και αν πολέμησε στα βουνά…), αντίκειται στο κλασικό πλέον απόφθεγμα, που τόσο έξοχα είπε ο μεγάλος Wilde (Ενας είναι ο Oscar) «Αll generalizations are worthless… This one included!». Nαι, κ. Kασιμάτη, υπήρχαν οι Βλαντάδες αλλά υπήρχαν και εικοσάχρονα ανταρτόπουλα που όταν συλλαμβάνονταν και πέρναγαν στρατοδικείο επί τόπου, οι στρατοδίκες τους ζητούσαν απάντηση σε μια μόνο ερώτηση: «Αναγνωρίζεις την κυβέρνηση του βουνού ή την εθνική κυβέρνηση ως νόμιμη;». Αν απαντούσαν του βουνού, γνώριζαν ότι την άλλη μέρα στις 6 το πρωί, θα έβλεπαν το εκτελεστικό απόσπασμα… Ολοι, όμως, απαντούσαν του βουνού… Τέτοιες πράξεις ηρωισμού δύσκολα συναντάς στην Ιστορία…

Ναι, κ. Κασιμάτη, υπήρχαν οι Βλαντάδες αλλά υπήρχαν και οι Φλωράκηδες*… Που το ’41-’42, ο Χαρίλαος εργαζόμενος στα ΤΤΤ, συνδικαλιστής, οργάνωσε την πρώτη απεργία σε όλη τη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, βγήκε στο βουνό Ελασίτης το ’43 για να πολεμήσει τους Γερμανούς… μέραρχος στον Εμφύλιο με τη θεσσαλική μεραρχία του, κατέλαβε την Καρδίτσα και την κράτησε τρεις μέρες (μια από τις αρκετές πολεμικές επιτυχίες του), προς μεγάλη έκπληξη του στρατού. (Η μοναδική κατάληψη πεδινής πόλης στον Εμφύλιο από τους αριστερούς.) Το ’49, μετά την ήττα, οι Σοβιετικοί, στη Μόσχα, όχι μόνο δέχτηκαν το αίτημά του να σπουδάσει στην περίφημη σχολή Frunze (στα 34 χρόνια του) αλλά τον έχρισαν και αρχηγό της σχολής για τρία χρόνια! Και τώρα τρεις προσωπικές αναμνήσεις/γεγονότα (Η μητέρα μου Αθηνά Φλωράκη-Λύκα ήταν η μεγάλη αδελφή του Χαρίλαου) που με εντυπωσίασαν:

–Στα ’70 και ’80 σε πλήρη Σοβιετοκρατία σχεδόν στον μισό πλανήτη, στα περίφημα συνέδρια του ΚΚΣΕ, ο μοναδικός γενικός γραμματέας ΚΚ, που δεν ήταν στην εξουσία μεταξύ των 180 προσκεκλημένων KK, και που οι Σοβιετικοί τοποθετούσαν στην πρώτη σειρά, μαζί με τους προέδρους των σοσιαλιστικών χωρών (Πολωνία, Βουλγαρία, κ.λπ.) ήταν ο Χαρίλαος… βλέποντας τις φωτογραφίες αυτές (όχι σαν συγγενής αλλά, απλά, ως Ελληνας) νιώθω μια υπερηφάνεια…

–Στη δεκαετία του ’80, καλεσμένος σ’ ένα συγγενικό σπίτι του Κωνσταντίνου Καραμανλή, είχα την έκπληξη της ζωής μου: Με περίμενε στην πόρτα ο αείμνηστος πρόεδρος για να μου σφίξει το χέρι και να μου πει (δυο φορές!) «Τον εκτιμώ πολύ τον θείο σου!» (Προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτή η προσωπική εκτίμηση του Καραμανλή έπαιξε ρόλο στην απόφασή του να νομιμοποιήσει το ΚΚΕ και να έλθει κάποια ομαλότητα…) Και μην ξεχνάτε, κ. Κασιμάτη, όταν ισοπεδώνετε όλους τους αριστερούς, ότι στα ’70, ο Χαρίλαος είχε επιβάλει σαν κυρίαρχο σύνθημα στην ΚΝΕ το «πρώτοι στον αγώνα αλλά και πρώτοι στα μαθήματα!». Δηλαδή τι Βλαντάδες τι Μπαλτάδες… (Για να δανειστώ και λίγο από το απαράμιλλο χιούμορ σας.)

Κωνσταντινος Λυκας

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή