Κύριε διευθυντά
Καταργείται η «δωρεάν» πλαστική σακούλα στα σούπερ μάρκετ και άλλα καταστήματα. Δηλαδή σήμερα ποιος πληρώνει το κόστος της αντιοικολογικής ή της οικολογικής άλλης σακούλας; Αν δεν την πληρώσει ο πελάτης, θα πτωχεύσει ο επιχειρηματίας, που δεν την έχει συμπεριλάβει στο κοστολόγιο των εμπορευμάτων του και δεν την έχει ενσωματώσει στο τίμημα διάθεσής τους.
Κάθε παροχή έχει ένα κόστος, η δε αντιπαροχή πρέπει να το καλύπτει με τη «μετακύλισή» του στον αντισυμβαλλόμενο. Το εισιτήριο των αεροπορικών εταιρειών χαμηλού κόστους αντιστοιχεί –πλην άλλων– σε ένα νερό ή έστω ένα αναψυκτικό της ενιαίας θέσεως, το εισιτήριο της «οικονομικής» θέσης αντιστοιχεί σε γεύμα με ένα ποτήρι κρασί και το (πολλαπλάσιο βεβαίως) εισιτήριο της διακεκριμένης θέσεως σε γεύμα με σαμπάνια. Το καθένα από τα «παρεχόμενα» συνδιαμορφώνει το αντίστοιχο ύψος του εισιτηρίου.
Συνεπώς η σχεδιαζόμενη «αλλαγή» έχει, νομίζω, απλώς παιδαγωγικό ή/και τιμωρητικό χαρακτήρα. Να καταστήσει πασιφανές ότι ο καταναλωτής φέρει το οικονομικό κόστος, όπως και την οικολογική ευθύνη για τη ρύπανση του περιβάλλοντος από την πλαστική σακούλα.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει με τις δωρεάν κοινωνικές παροχές. Το κόστος τους μετακυλίεται στο σύνολο των φορολογουμένων. Αυτό συμβαίνει και με εκείνους που «σηκώνουν τις μπάρες» και δεν πληρώνουν διόδια, για να τιμωρήσουν τον «κακό» εργολάβο. Το μόνο που επιτυγχάνουν είναι η επιμήκυνση της εκμετάλλευσης των διοδίων από τον ανάδοχο εργολάβο, για να εξοφληθεί η συμβατική οφειλή του Δημοσίου με την είσπραξή τους.
Αυτά, βέβαια, δεν είναι μυστικά ή δύσκολα, πασίγνωστα και αυτονόητα είναι. Επιλέγουμε να τα αγνοούμε και έτσι δίνουμε την ευκαιρία να μας τα «προσφέρουν» ή απλώς να μας τα υπόσχονται.
Κωστας Γ. Μπονιφατσης