Το αρχαίο θέατρο κάνει καλό στην υγεία μας

Το αρχαίο θέατρο κάνει καλό στην υγεία μας

Κύριε διευθυντά

Περιπλανώμενος στην ειδική αίθουσα «Οδύσσειες» στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, μια αίθουσα που δημιουργήθηκε για να γιορτάσει το μουσείο τα 150 χρόνια του, άρχισα να θαυμάζω το μοναδικό αναθηματικό ανάγλυφο από το Μουζάκι Θεσσαλίας (αρχαίοι Γόμφοι), που στην αριστερή πλευρά του απεικονίζει τη σκηνή της ομηρικής αφήγησης στο παλάτι στην Ιθάκη, μετά την πολύπαθη επιστροφή του Οδυσσέα από την Τροία. Η ηλικιωμένη τροφός του ήρωα, Ευρύκλεια, τον αναγνωρίζει από ένα τραύμα στο πόδι του καθώς του προσφέρει ποδόλουτρο. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου, διότι η περιφερειακή μου όραση με πήγε στην πέρα αριστερή πλευρά της αίθουσας, όπου ήταν μια θεατρική ενδυμασία. Πηγαίνοντας κοντά, διαπίστωσα ότι επρόκειτο για το θεατρικό ένδυμα που φορούσε ο Νικήτας Τσακίρογλου στον ρόλο του Οιδίποδα του Σοφοκλή, σχεδιασμένο από τον Γιάννη Μετζικώφ το 1987. Η παράσταση παίχτηκε στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, της Δωδώνης, των Φιλίππων και σε πολλές χώρες του εξωτερικού, πάντα σε σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαηλίδη.

Δεν μπορούσα να καταλάβω τι έγινε μουσειακό, το ένδυμα ή τα αρχαία ελληνικά θεατρικά έργα; Λες να είναι η αρχή του τέλους; Γι’ αυτό δεν παίζονται, εδώ και αρκετό καιρό, στην Αθήνα θεατρικά έργα του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη και του Αριστοφάνη; Μήπως μας στέρεψαν οι ηθοποιοί; Μήπως δεν υπάρχουν αρκετές εργασίες και σχηματίζουν και αυτοί ουρές έξω από τα ταμεία ανεργίας; Πού, στη σημερινή Αθήνα, με τόσα εκατομμύρια επισκέπτες, που οι περισσότεροι διψάνε για την αρχαία ελληνική κουλτούρα; Γιατί να μην παίζονται αρχαία ελληνικά θεατρικά έργα και κατά τη διάρκεια της ημέρας, στις τόσες θεατρικές αίθουσες που διαθέτει η Αθήνα, χειμώνα – καλοκαίρι; Οχι μόνον για τους τουρίστες, αλλά και για τα παιδιά, που τα έχουμε απομακρύνει τόσο πολύ από το αρχαίο ελληνικό θεατρικό έργο. Το αρχαίο ελληνικό θέατρο δεν είναι μια απλή θεατρική παράσταση. Είναι κυρίως εκπαιδευτικό και σου δημιουργεί μια κατάσταση ισορροπίας στην καθημερινή σου ζωή, σου διαμορφώνει κατάλληλες πολιτικές συμπεριφορές, ώστε η ζωή σου να είναι χρήσιμη, ευχάριστη και δημιουργική.

Πολλές φορές σκέπτομαι το πόσο τυχερός ήμουν, όταν φοιτούσα στο Πανεπιστήμιο του Birmingham (Red Brick), και μένοντας στην ανατολική πλευρά της πόλης, στο Kingstone, όπου ήταν μόλις 20 χιλιόμετρα από το Στράτφορντ (Stratford-upon-Avon), τη γενέτειρα του Σαίξπηρ (Shakespear). Θυμάμαι ότι πολλές φορές που πηγαίναμε για ένα ποτό στην μπιραρία «Dirty Duck», μέναμε στο Στράτφορντ για να παρακολουθήσουμε και θεατρική παράσταση στο πανέμορφο θεατράκι του. Το θέατρο έδινε παραστάσεις καθημερινά και πολλές φορές δύο παραστάσεις την ημέρα, κυρίως για τους επισκέπτες της ιστορικής και γραφικής περιοχής.

Φεύγοντας από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο πήρα τον δρόμο για το Μουσείο Παύλου και Αλεξάνδρας Κανελλοπούλου, πάνω από τον οκτάγωνο πύργο των ανέμων του Ανδρόνικου Κηρρύστου, με τους οκτώ αιωρούμενους φτερωτούς θεούς των ανέμων και τους δύο τύπους ρολογιών, ηλιακό εξωτερικά και υδραυλικό στο εσωτερικό του στη βόρεια κλιτύ της Ακρόπολης, για να παρακολουθήσω, έστω και για λίγο, κάποια βιντεοσκοπημένη αρχαία θεατρική παράσταση, στη θεατρική αίθουσα που πρόσφατα έχει δημιουργήσει για να τιμήσει το αρχαίο ελληνικό θέατρο και όλους τους ηθοποιούς που το κράτησαν ζωντανό τόσα χρόνια.

Κλείνοντας την αφήγησή μου να ευχηθώ ότι σύντομα θα μπορέσω να παρακολουθήσω σε αθηναϊκό, αρχαίο ή νέο, θέατρο κάποια παράσταση, με ηθοποιό που μπόρεσε να φορέσει τη θεατρική ενδυμασία του Νικήτα Τσακίρογλου, διότι η θέση της είναι για το θέατρο και όχι για το μουσείο.

Παναγιωτης Βαρβερης, Βριλήσσια

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή