Κύριε διευθυντά
Στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο του στην «Καθημερινή» (13-4-2018) ο εξαίρετος κ. Τάκης Θεοδωρόπουλος σε κάποιο σημείο γράφει: «Και ο Αρης βρήκε μια θέση στην πινακοθήκη των ηρώων του έθνους». Και παρακάτω: «Ομως, πώς μπορείς να πεις για ένα σύντροφο του Βελουχιώτη ότι πολέμησε για τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και την ενότητα;».
Θα ήθελα να διατυπώσω μερικά σχόλια για τον Αρη Βελουχιώτη.
α) Στη δυτική Φθιώτιδα και Ευρυτανία (Μάρμαρα-Κολοκυθιά, Γαρδίκι Ομιλαίων, Μαυρολιθάρι, Σπερχειάδα, Καρπενήσι) όπου κυρίως έδρασε ο Αρης, εξ όσων γνωρίζω η γνώμη γενικώς των κατοίκων ήταν θετική γι’ αυτόν παρά τις βιαιότητες που διέπραττε.
β) Συλλήβδην οι κάτοικοι τότε επικροτούσαν την αντιστασιακή δράση του διότι συγκέντρωνε στο πρόσωπό του τη θέληση και την αντίδραση όλων, δεξιών και αριστερών, εναντίον των κατακτητών. Και όλοι έλεγαν ότι καλά έκανε και κυνηγούσε τους συνεργάτες των Γερμανών.
γ) Στις 25-11-1942, στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, συνέπραξαν σε αγαστή συνεργασία ο Αρης, ο Ζέρβας και οι Αγγλοι, οι οποίοι αργότερα δήλωσαν ότι η επιτυχής ανατίναξη της γέφυρας, κορυφαίο αντιστασιακό γεγονός, χωρίς τον Ζέρβα δεν θα γινόταν και χωρίς τον Βελουχιώτη δεν θα πετύχαινε.
δ) Οπως δε τεκμαίρεται από τον ιστορικό και μνημειώδη λόγο του στη Λαμία, ενώπιον πρωτοφανούς πλήθους όλων των αποχρώσεων, που αποτελεί και το ιδεολογικό του πιστεύω, οι θέσεις του ήταν υπέρ της διενέργειας ελεύθερων εκλογών μετά την απελευθέρωση και τη διακυβέρνηση της χώρας να αναλάβει αυτός που θα προέκυπτε από τη θέληση του λαού. Αρα αποδεχόταν τους κανόνες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
ε) Στον ίδιο λόγο του, ο Αρης ετάσσετο υπέρ της διατήρησης του ρόλου της Εκκλησίας όπως αυτός ήταν μέχρι τότε. Είναι γνωστές δε οι καλές σχέσεις του με τους ιερωμένους της. Μάλιστα, για μεγάλο χρονικό διάστημα είχε και στο στενό του επιτελείο έναν ιερωμένο, τον πατέρα Γερμανό Δημάκο (Ανυπόμονο), μετέπειτα ηγούμενο της Μονής Αγάθωνος, και για του λόγου το αληθές τον είχε δίπλα του και στην ομιλία του στη Λαμία.
στ) Στην κωμόπολη της Σπερχειάδος με τη σύμφωνη γνώμη όλων των παρατάξεων έχει στηθεί ανδριάντας του και μια πλατεία φέρει το όνομά του.
Υστερα από τα ως άνω, νομίζω ότι τον Αρη Βελουχιώτη πρέπει να τον τοποθετήσουμε στο δημοκρατικό τόξο. Οσο και αν διαφωνεί κάποιος με μια ακραία ιδεολογία, η διαχωριστική γραμμή πρέπει να είναι μεταξύ κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού. Τούτο σημαίνει ότι μπορεί και πρέπει σε μια ελεύθερη κοινωνία που ζούμε να έχουν θέση όλοι, αρκεί να σέβονται τους κανόνες της και να μη θέλουν διά της βίας να επιβάλουν τις απόψεις τους. Βεβαίως, υπάρχει ένα πρόβλημα: όταν ένα κόμμα με ολοκληρωτική ιδεολογία καταλάβει την εξουσία, πώς θα διασφαλιστεί ότι θα ξανακάνει εκλογές. Επ’ αυτού θα ήταν ενδιαφέρουσα η γνώμη του κ. Τάκη Θεοδωρόπουλου.
Μανωλης Χανιωτακης, Λάρισα