Κύριε διευθυντά
«Το ξύλο του καϊκιού που έσπαζε έβγαζε τριγμούς, σαν να είχε μέσα του πνοή» λέει, στο υπέροχο δημοσίευμά της, η κ. Μαργαρίτα Πουρνάρα στη σελ. 2 του φύλλου της «Κ» της Κυριακής 15 Ιουλίου και καταλήγει με την απορία: «Αν αυτό δεν είναι η κορύφωση της ελληνικής παράνοιας, τότε τι είναι;.. » Θα μου επιτρέψετε να απαντήσω τι είναι. Είναι η κορύφωση της αναλγησίας της κεντρικής εξουσίας των Βρυξελλών, που εξουσιάζουν τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. (αλήθεια, σε τι διαφέρει από ολοκληρωτικές κεντρικές εξουσίες;) και τους επιβάλλουν να εφαρμόσουν οδηγίες και κανόνες, που εξυπηρετούν κάποια συμφέροντα.
Οπως μας εξηγεί η κ. Πουρνάρα, ο αλιέας δεν υποχρεούται να παραδώσει την προσωπική του επαγγελματική άδεια και έτσι με τα μισά χρήματα, από αυτά που πήρε ως αποζημίωση για την καταστροφή του ξύλινου σκάφους του, θα μπορέσει να αγοράσει ένα αντίστοιχο πλαστικό σκάφος και να συνεχίσει να αλιεύει. Πώς προστατεύεται λοιπόν η υπεραλίευση; Ετσι χάθηκαν και χάνονται χιλιάδες παραδοσιακά ξύλινα πανέμορφα σκαριά, χάνεται ναυτική-ναυπηγική παράδοση χιλιάδων ετών, χάνουν τη δουλειά τους παραδοσιακοί καραβομαραγκοί και καρνάγια και ποιος επωφελείται; Μα βέβαια οι βιομηχανίες πλαστικών και τα ναυπηγεία πλαστικών σκαφών. Τι θα γίνουν βέβαια, έπειτα από χρόνια, τα πλαστικά αυτά σκάφη, όταν θα πρέπει να καταστραφούν με τη σειρά τους και πόσο θα επιβαρύνουν το περιβάλλον οι εκατοντάδες χιλιάδες τόνοι πλαστικού δεν ενδιαφέρει προς το παρόν κανέναν. Οι Βρυξέλλες προς το παρόν ασχολούνται με τις πλαστικές σακούλες και τα πλαστικά καλαμάκια, λες και τα μόνα πλαστικά προϊόντα που κυκλοφορούν είναι αυτά. Οσο για τον Νεοέλληνα, που ελάχιστα ενδιαφέρεται και ασχολείται με τη διατήρηση της παράδοσης και τον σεβασμό προς αυτή, τι είχε και τι έχασε; Είχε ένα παλιό «σαπιοκάικο», θα πάρει ένα καινούργιο πλαστικό και θα του μείνουν και πολλά ευρώ.
Ματθαιος Μ. Δημητριου, Πλοίαρχος Π.Ν. ε.α., Ψυχικό