Κύριε διευθυντά
Το νομικό καθεστώς της εποχής που ζούμε είναι πολύ ιδιόρρυθμο. Πολλοί παλαιοί νόμοι καταργούνται. Πολλοί νέοι νόμοι ψηφίζονται. Μερικοί ισχύουν αναδρομικά. Μερικοί άλλοι θα ισχύσουν μελλοντικά. Μερικοί επιβάλλονται έξωθεν. Μερικοί άλλοι επιβάλλονται έσωθεν. Οι τροπολογίες των νόμων είναι στην ημερησία διάταξη, αλλά αυτές συνήθως περιλαμβάνονται σε άσχετους νέους νόμους. Οι αποφάσεις των ανώτατων δικαστηρίων εφαρμόζονται κατά το δοκούν κ.λπ. κ.λπ.
Και βέβαια, όλα τα παραπάνω δεν θα ενδιέφεραν ιδιαίτερα τον συνταξιούχο αν δεν είχαν άμεση σχέση με τις αλλεπάλληλες μειώσεις της σύνταξής του, που τις παρακολουθεί όμως χωρίς να έχει τα μέσα να αντιδράσει. Τον πιάνει λοιπόν το παράπονο και αναρωτιέται:
Γιατί, όταν πρόκειται να μειωθούν οι κρατικές δαπάνες, οι σχετικές περικοπές ξεκινούν πάντοτε από τη σύνταξή του; Και εντάξει, το κράτος μας είναι φτωχό και ήταν αναγκαίο να κόψουν 50% ή 60% από τις συντάξεις. Γιατί όμως οι περικοπές αυτές να γίνουν οριζόντια; Γιατί δεν έκοψαν μεγαλύτερα ποσοστά από τις μεγάλες (αλλά και νόμιμες) συντάξεις; Μήπως επειδή ανάμεσα στους μεγαλοσυνταξιούχους περιλαμβάνονται και βουλευτές και πολιτευτές;
Γιατί δεν έκοψαν το ίδιο ποσοστό και από τους μισθούς των εν ενεργεία υπαλλήλων; Μήπως επειδή, σε αντίθεση με τους συνταξιούχους, αυτοί μπορούν να αντιδράσουν με απεργίες κ.λπ.; Γιατί δεν έκοψαν το ίδιο ποσοστό και από τους μισθούς των βουλευτών; Μήπως επειδή αυτοί ψηφίζουν τους νόμους (έστω και αν δεν τους πιστεύουν!); Γιατί πρέπει από τις γλίσχρες συντάξεις να γίνονται και κρατήσεις υπέρ τρίτων, και ιδιαίτερα να γίνεται κάθε μήνα και κράτηση υπέρ των συνδικαλιστών;
Πολλές, πάρα πολλές απορίες, για τις οποίες δεν πρόκειται να λάβει καμιά απάντηση. Το παίρνει λοιπόν απόφαση ο συνταξιούχος ότι αυτή είναι η μοίρα του. Για να παρηγορηθεί κάπως, ανατρέχει στα σοφά γνωμικά των προγόνων του και θυμάται ότι ο Ευριπίδης έλεγε: «Τα τυγχάνοντα δ’ όστις ευ φέρει βροτών, σοφόν νομίζω», που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «όποιος υποφέρει υπομονετικά τις εναλλαγές της τύχης, τον θεωρώ σοφό». Κάνει λοιπόν υπομονή. Ξαφνικά, όμως, χαμογελάει ευχαριστημένος καθώς διαπιστώνει, ω του θαύματος, ότι ειδικά αυτό τον μήνα δεν έγινε νέα περικοπή στη σύνταξή του. Πού καταντήσατε, «περήφανα γηρατειά»!
Νικος Δυοβουνιωτης
Πολιτικός μηχανικός – Κηφισιά