Κύριε διευθυντά
Στην ταινία «Η μεγαλύτερη ημέρα του πολέμου» (The longest day, 1962), την κατά γενική ομολογία καλύτερη κινηματογραφική μεταφορά των γεγονότων της συμμαχικής απόβασης στη Νορμανδία την 6η Ιουνίου 1944 (D-Day), ένας Γερμανός αξιωματικός απεικονίζεται νεκρός να φορά τις μπότες του ανάποδα (την αριστερή στο δεξί πόδι και αντίστροφα). Αιφνιδιασμένος από την απόβαση, πετάχτηκε από το κρεβάτι του και φόρεσε τις μπότες βιαστικά. Πρόκειται για έναν κινηματογραφικό συμβολισμό, μια δυνατή εικόνα που μόνον ο φακός μπορεί να αποδώσει και που υπαινίσσεται ότι η πορεία των κατακτητών της Ευρώπης είχε τελειώσει.
Αν προσπαθήσει κανείς να βαδίσει φορώντας τα παπούτσια του ανάποδα, θα δυσκολευτεί να περπατήσει χωρίς οδυνηρές συνέπειες σε κάθε βήμα και σίγουρα δεν θα πάει μακριά.
Και μπορεί ο αξιωματικός της ταινίας να αιφνιδιάστηκε, σκεφτείτε όμως μια κυβέρνηση που επέλεξε συνειδητά να φορέσει τα παπούτσια ανάποδα, έτσι ώστε να αποκλίνουν αντί να συγκλίνουν: το δεξιό να κινείται αναγκαστικά προς τον εκσυγχρονισμό και το μέλλον και το αριστερό σκόπιμα προς την οπισθοδρόμηση και το παρελθόν: προς τον ιδιοτελή κρατισμό, τις πελατειακές σχέσεις, τον έλεγχο της ενημέρωσης, τον αυριανισμό, την ανομία και τον ευτελισμό των πάντων.
Το καθημερινό κόστος για την Ελλάδα είναι τεράστιο και η πορεία προδιαγεγραμμένη — ο φακός του σκηνοθέτη Μπέρναρντ Γουίκι είναι εκεί για να μας το θυμίζει.
Υπό την παρούσα κυβέρνηση δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να αποκατασταθεί ο ομαλός βηματισμός της χώρας. Βέβαιο είναι όμως ότι οι σημερινοί κυβερνώντες θα ανακουφίσουν τα πόδια τους, όταν περάσουν στην αντιπολίτευση.
Διότι τότε, να είσθε σίγουροι, θα φορέσουν το ίδιο «αριστερό» παπούτσι και στα δύο πόδια. Ετσι θα αποκαταστήσουν τον δικό τους ομαλό βηματισμό, ώστε να συνεχίσουν με μεγαλύτερη άνεση το ανώμαλο έργο τους από την παλιά, γνώριμη θέση.
Μιχαηλ Πασχαλης, Ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης, Τμήμα Φιλολογίας