Κύριε διευθυντά
Διάβασα στην «Καθημερινή» της Κυριακής (10/12/2017) το εκτενές ρεπορτάζ του αξιόλογου δημοσιογράφου σας Απόστολου Λακασά, υπό τον τίτλο «Σχολεία, δυο γενιές χωρίς αξιολόγηση» και τον υπότιτλο: Από το 1982 επτά σχετικοί νόμοι ψηφίστηκαν, αλλά κανείς δεν εφαρμόστηκε λόγω συνδικαλιστικών αντιδράσεων.
Φυσικά, το θέμα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών το έφερε η τρόικα. Είναι ένα θέμα, της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, το οποίο ούτε εύκολο είναι ούτε δύναται να φέρει τίποτα το αξιόλογο στην εκπαίδευση. Γιατί από τους προηγούμενους νόμους σύμφωνα με το ρεπορτάζ, κανένας δεν εφαρμόστηκε; Διερωτήθηκε κανείς; Δι’ όλα φταίνε οι συνδικαλιστές; Γιατί τόσοι υπουργοί υπαναχώρησαν; Οχι γιατί δεν είχαν το σθένος, αλλά είδαν εκ των υστέρων ότι η αξιολόγηση δεν προσφέρει τίποτα το αξιόλογο στην εκπαίδευση, σε συνάρτηση με το κόστος. Εκτός τούτου, δεν μπορεί να είναι αντικειμενική και δίκαιη.
Το σημαντικότερο όλων είναι ότι μια κλιμακωτή αξιολόγηση, έστω και αντικειμενική, σε τι επηρεάζει, έστω κατ’ ελάχιστον, θετικά ή αρνητικά τη σταδιοδρομία των εκπαιδευτικών; Μισθολογικά ή να γίνουν διευθυντές; Αυτά όλα σήμερα είναι ξεπερασμένα για τους εκπαιδευτικούς. Διερωτήθηκε κανείς πόσες χιλιάδες εκπαιδευτικοί δεν επιθυμούν διευθυντικές θέσεις λόγω των πενιχρών μισθών, άλλωστε ένα μεγάλο ποσοστό αξιόλογων εκπαιδευτικών ασχολείται με τα φροντιστήρια, φυσικά δεν εννοώ στους μαθητές τους. Καλά κάνουν, πώς θα τα βγάλουν πέρα; Γι’ αυτούς η αξιολόγηση είναι αδιάφορη. Δεν έχουν να κερδίσουν ή και να ζημιωθούν σε τίποτα. Το κόστος για τη μισθοδοσία των αξιολογητών, εάν πραγματοποιηθεί, το οποίο δεν πιστεύω, είναι πολύ μεγάλο. Πέραν αυτών, η δυσκολότερη διοικητική πράξη είναι η αξιολόγηση ενός εκπαιδευτικού, όσο πεπειραμένος και επιστημονικώς επαρκής είναι ο αξιολογητής. Στο «πόδι» δεν μπορεί να γίνει μια αξιολόγηση ενός εκπαιδευτικού, με μια ή το πολύ δύο ώρες επικοινωνίας εκπαιδευτικού-αξιολογητού.
Ενα πολύ σοβαρό θέμα, το σημαντικότερο, είναι πώς θα επιλεγούν οι αξιολογητές και με τι κριτήρια. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης ας μη σπεύδουν να οικειοποιούνται την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Εάν ένας εκπαιδευτικός υποπίπτει σε παραπτώματα, υπάρχει η νομοθεσία των δημοσίων υπαλλήλων και στην περίπτωση αυτή αρκεί να εφαρμοσθεί αυστηρά ο νόμος.
Τέλος, ας μην αδικούμε την ΟΛΜΕ, που είναι κατά της αξιολόγησης, διότι έχει γνώση του όλου θέματος. Είναι ένα θέμα δύσκολο, πολύπλοκο, χωρίς αξιόλογα θετικά αποτελέσματα. Εξάλλου, σήμερα, περίπου, γίνεται η επιλογή εκπαιδευτικών μέσω ΑΣΕΠ και θα πρέπει να συνεχισθεί.
Ιωαννης Θ. Χαΐνης, Ομ. Καθηγητής Ε. Μ. Πολυτεχνείου