Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της 6/7 Ιανουαρίου ενεστώτος έτους της προσφιλούς μας εφημερίδας, σε συγκινητικό δημοσίευμα του Τάσου Τέλλογλου, γίνεται εκτενής αναφορά στους πεσόντες ήρωες του έπους του 1940. Το θέμα αυτό, που επανειλημμένα η εφημερίδα σας έχει «σηκώσει ψηλά», μου έκρουσε δυνατά τις χορδές της καρδιάς.
Μου έφερε στη μνήμη πραγματικές ιστορίες, που άκουγα συχνά από συγγενείς και συγχωριανούς μου, που επιβίωσαν του πολέμου και εγύρισαν από το μέτωπο ζωντανοί, στο μικρό μου χωριό, το Σταυροδρόμι Γορτυνίας!
Περισσότερο από όλες τις ιστορίες με είχε συγκλονίσει η θυσία του Τριαντάφυλλου Γεωργακόπουλου, πρώτου ξάδερφου της μάνας μου. Υπερετούσε στο ένδοξο 39ο Σύνταγμα Ευζώνων. Ηταν 11 του Μάρτη του 1941. Η εαρινή επίθεση των Ιταλών είχε ξεσπάσει με λυσσώδη μανία, καθώς ήταν η τελευταία απελπισμένη προσπάθεια του εχθρού να αποφύγει την πλήρη κατάρρευση και την ολοκληρωτική ήττα. Τα υψώματα γύρω από το Τεπελένι τα όργωναν οι οβίδες και τα καταιγιστικά πυρά των Ιταλών. Οι ηρωικοί Εύζωνοι κρατούσαν με τα δόντια τις θέσεις τους, με πείσμα και ηρωισμό, που θύμιζαν τις μεγαλύτερες ώρες της ελληνικής ιστορίας. Ο Τριαντάφυλλος ήταν ανάμεσα στους πολλούς πεσόντες ηρωικούς Ευζώνους.
Καθώς έπεφτε αργά αργά το ανάλαφρο μαρτιάτικο σκοτάδι, τα τιμημένα κορμιά, ξαπλωμένα στο χιονισμένο πεδίο της μάχης, έμεναν ασάλευτα και καρτερούσαν τη «Δόξα μονάχη» να περπατήσει δίπλα τους μέσα στη νύχτα και να τους χαϊδέψει το μέτωπο… Την άλλη μέρα πουρνό πουρνό, δύο σκιές πλησιάζουν και ψάχνουν να βρούνε τον άνθρωπό τους, τον Τριαντάφυλλο. Είναι ο αδερφός του Γιώργης και ο πρώτος του ξάδερφος Ηλίας Πλιώτας, στρατιώτες και οι δύο, που υπηρετούσαν σε γειτονική μονάδα.
Τον βρίσκουνε, τον αγκαλιάζουνε, τον κλαίνε, τον μοιρολογάνε. Ακούγονται πάλι οι πρώτες εκρήξεις, οι πρώτοι βόμβοι των εχθρικών αεροπλάνων. Αρπάζουν από τα χέρια του Τριαντάφυλλου την ξιφολόγχη. Ανοίγουν μεριάζοντας το χιόνι ένα μνήμα. Τοποθετούν με ευλάβεια το σεπτό σώμα. Με δυο κλαριά φτιάνουν έναν σταυρό και τον μπήγουν στο ματοβαμμένο χώμα. Γονατίζουν και φιλάνε τον τάφο και τρέχουν με όσο κουράγιο τους απόμενε επιστρέφοντας στη μονάδα τους. Καλό ταξίδι, αδερφούλη μου, ο ένας. Καλό ταξίδι, ξάδερφε, ο άλλος!
Μάταια περίμενε η εκ Σπάρτης ορμωμένη γυναίκα του τον γυρισμό του Τριαντάφυλλου. Ο Φώτης του ήταν έντεκα χρονών. Ο Γιώργος έξι!
Δεν τους λύγισε ο πόνος και η απουσία του ήρωα. Τους δυνάμωσε και έκαναν μεγάλη προκοπή. Η «Τριανταφυλλού», έτσι την έλεγαν στο χωριό, πάλεψε σαν γνήσια Σπαρτιάτισσα και ανάθρεψε τα παιδιά τους. Από πολλά χρόνια βρίσκεται κοντά στον Τριαντάφυλλο. Ο Φώτης βιάστηκε και πήγε αρκετά πρόωρα κοντά του. Ο Γιώργος, στα 83 του τώρα, περιμένει από την πατρίδα να επιταχύνει τις διαδικασίες, ώστε να υλοποιηθεί η αναμενόμενη ανακομιδή των οστών των ηρωικών παιδιών της.
Μιχαλης Ι. Μιχαλακοπουλος