Βόλτα στο παρελθόν μέσω «Παρόδου»

Βόλτα στο παρελθόν μέσω «Παρόδου»

Κύριε διευθυντά

Ηταν μια Κυριακή του Μάρτη το 1977. Το πρωί ήρθε η Αννα με το Ντεσεβοδάκι της να με πάρει από το σπίτι μου στην Κηφισιά για του Ζωγράφου, Μπισκίνη 51.

Φτάνουμε. Μια ομάδα παιδιών, του Θεατρικού Εργαστηρίου της Παρόδου Ομάδας Τέχνης, μας περίμενε για την καθιερωμένη κυριακάτικη συνάντησή μας. Στο υπόγειο της οδού Μπισκίνη, πιο κάτω από το θέατρο ΣΤΟΑ, ο Δήμος Ζωγράφου μάς είχε παραχωρήσει και διαμορφώσει έναν χώρο πολιτιστικών εκδηλώσεων. Δήμαρχος τότε, ο Δημήτρης Μπέης.

Σε αυτόν τον χώρο γίνονταν πολλά. «Πρωτοποριακά» για την εποχή. Οταν άρχισαν να γίνονται γνωστά, κατέφθαναν εκεί διάφορα πρόσωπα και προσωπικότητες από διάφορους χώρους και περιοχές. Θυμάμαι τη Ζωρζ Σαρή και τη Μάρω Λοΐζου που έλεγαν πάμε εκεί στην «Πάροδο» να δούμε τι κάνουν κάτι «τρελοί». Ερχονταν ακόμα ο Γιάννης Νεγρεπόντης, ο Νίκος Παπαγεωργίου, ο Μιχάλης Κατσίγερας, θεατρολόγος (διακεκριμένος δημοσιογράφος της «Καθημερινής») και δυστυχώς εκλιπών, ο συνθέτης Κώστας Μυλωνάς, η Μάγκυ Μοντζολή, βασικό μέλος της «Παρόδου», ο ποιητής Αγγελάκης, ηθοποιοί, χορευτές και παιδιά, πολλά παιδιά.

Στις εκδηλώσεις αυτές πολλές φορές συμμετείχαν ο Δημήτρης Μπέης, ο αδελφός του Τάκης, η Φωτεινή Σακελλαρίου κ.ά. Εκείνο το πρωί ήταν μόνο παιδιά και κάποιοι ηθοποιοί της «Παρόδου». Περίμεναν να αρχίσουμε το πρόγραμμα. Ξαφνικά λέω σε έναν ηθοποιό, τον Αντώνη Περπινιά, να ντυθεί σαν γαμπρός και σε μια ηθοποιό να φορέσει ένα νυφικό που είχαμε και να γίνει η νύφη. Μετατρέψαμε ένα καροτσάκι, που χρησιμοποιούσαν οι οικοδόμοι να κουβαλούν μπετόν και τσιμέντο, σε άμαξα – χειράμαξα και το στολίσαμε. Μπήκε μέσα η νύφη και ο γαμπρός οδηγούσε την άμαξα. Ακολούθησε ο Σίμος με το ακορντεόν και τα υπόλοιπα παιδιά με χαρές και τραγούδια. Πηγαίναμε για γάμο. Ο γάμος θα γινόταν σε μια πλατεία που διαμόρφωνε τότε ο δήμος απέναντι από το θέατρο ΣΤΟΑ. Φτάνουμε εκεί και αρχίζουν οι χοροί και τα πανηγύρια, τα δρώμενα και οι εκπλήξεις. Βγήκε ο κόσμος στα μπαλκόνια, άρχισαν να μαζεύονται οι περίεργοι και να στήνεται «κάτι» που διαμορφωνόταν εκείνη τη στιγμή. Κάποια στιγμή με ρωτάει ένας κύριος: «Τι γίνεται εδώ;». Του λέω: «Δεν βλέπετε; παίζουμε». Εκείνος επέμεινε για διευκρινίσεις. Με ρωτάει: «Τι παίζετε;», και του λέω «Παίζουμε θεατρικά». Απάντησε με ένα «Α!» σαν να κατάλαβε και απομακρύνθηκε λίγο πιο πέρα. Μπήκε στον χορό η νύφη και ο γαμπρός και άρχισαν οι χοροί με τη μουσική και τα τραγούδια που έπαιζε ο Σίμος με το ακορντεόν και κάποιος άλλος που έδινε ρυθμό με ένα τουμπερλέκι. Μαζί με τα παιδιά πήραν μέρος στον γαμήλιο χορό ενήλικες και διάφοροι από τους περίεργους που βρέθηκαν εκείνο το κυριακάτικο πρωινό να περνούν από το συγκεκριμένο σημείο.

Υστερα ήρθε η ώρα της προσφοράς δώρων στο «νιόπαντρο» ζευγάρι. Δώρα φανταστικά, ποιηματάκια με ευχές, μαντινάδες και στο τέλος κάποια παιδιά πρόσφεραν στη νύφη ένα αυτοσχέδιο στεφανάκι με λουλούδια.

Τελικά αυτό που κάναμε ήταν ένα αυτοσχέδιο θεατρικό παιχνίδι· το 1977. Αρχή της μεταπολίτευσης, πολλές νέες όψεις μιας πολιτιστικής έκρηξης άρχισαν να εμφανίζονται. Πριν από λίγους μήνες είχαμε 2017, σαράντα χρόνια μετά, κάποιες από αυτές επιβίωσαν και επιβεβαιώθηκαν. Ισως παίζει ρόλο και ο αριθμός 7, πολλά εφτάρια συνέπεσαν 1977-2017. Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα, ο αριθμός 7 είναι ένας τέλειος αριθμός γιατί εμπεριέχει το τρίγωνο και το τετράγωνο. Φεύγω τώρα. Με περιμένουν τα παιδιά για θεατρικό παιχνίδι.

Λακης Κουρετζης, Παιδαγωγός – συγγραφέας – σκηνοθέτης, επ. διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή