Κύριε διευθυντά
Ας μου επιτραπεί να αφιερώσω το κάτωθι κείμενο στη μνήμη του πατέρα μου, Βρατσκίδη Αθανάσιου του Δημητρίου, δεκανέα 29ου Σ.Π. Φονεύθηκε στο υψ. Σέντελι στις 7 Μαρτίου 1941.
Η λήθη και η περιφρόνηση της μνήμης των νεκρών λοιδορούν την ισχνή μνήμη των ζωντανών ενώ το λύθρον των νεκρών του έτους 1940 στα χώματα της Βόρειας Ηπείρου στέγνωσε, κονιορτοποιήθηκε και εξανεμίσθηκε. Εχουν περάσει από τότε 77 χρόνια, αλλά το χρέος της πατρίδας προς (τους) πεσόντες μαχητές παραμένει ανεξόφλητο, αισχύνη για τους πάλαι μέχρι τους τώρα κυβερνώντες, οι οποίοι δεν μερίμνησαν για την εξεύρεση και ανακομιδή των λειψάνων τους, επιλήσμονες του υψίστου χρέους των ζώντων προς τους νεκρούς, για την παράλειψη του οποίου οι Αθηναίοι ναυμάχοι στις Αργινούσες καταδικάσθηκαν στον διά του κώνειου θάνατον.
Ενας από τους γόνους ηρωικώς πεσόντος μαχητού, του έπους της Β. Ηπείρου, προσπαθεί επί σειράν ετών να ανακαλύψει τα ίχνη και να αποκαλύψει τα λείψανα του πατέρα του, σε μια περιοχή εντοπισμένη σε απόσταση περίπου 100 χλμ. από τα ελληνοαλβανικά σύνορα μέσα στο έδαφος της Αλβανίας.
Οι προσπάθειες μέχρι τώρα είναι ατελέσφορες, αλλά παρόλο ότι το κορμί εξουθενώνεται και η ανάγνωση συσκοτίζει την ψυχή, η σκέψη ακαταπόνητη δεν εγκαταλείπει την προσπάθεια επανάληψης, έστω και αν οι πιθανότητες επιτυχίας λιγοστεύουν από χρόνο σε χρόνο.
Δεν έχει σημασία ίσως η ευόδωση του σκοπού, το σημαντικό και ουσιώδες είναι ότι, παρά τις αποτυχίες, η προσήλωση στον στόχο συντηρεί στη μνήμη την εικόνα ενός ηρωικώς πεσόντος μαχητού, ενός πατέρα ο οποίος υπήρξε άγνωστος, απτός, αψηλάφητος, ανείδωτος από τα μάτια του γιου ή έστω με μια μισοσβησμένη από το σάρωθρο του χρόνου ολιγόχρονη συμπόρευση στη μη ενσυνείδητη νηπιακή ηλικία.
Είναι απολύτως βέβαιο ότι η εικόνα ενός ηρωικού νεκρού εν προκειμένω, και χιλιάδες άλλες ισάξιών του, οι οποίες δημιούργησαν την ένδοξη σκηνογραφία της ελληνικής νίκης κατά της θρασύδειλης φασιστικής Ιταλίας του 1940, διατηρείται στη μνήμη των επιγόνων και συντηρεί άφθαρτα τα συναισθήματα υπερηφάνειας, φιλοπατρίας, αυτοθυσίας και ετοιμότητας για ισάξιες πράξεις αν η πατρίδα το απαιτήσει, χωρίς ποτέ να ζυγίζεται το βάρος της θυσίας στη ζυγαριά της ιδιοτέλειας και της ανταμοιβής.
Δυστυχώς, οι εκάστοτε κρατούντες, οι νεμόμενοι τους αιματοποτισμένους καρπούς του δέντρου της ελευθερίας, αγνοούν ή λησμονούν το χρέος προς τους νεκρούς, με βαθύτερη σκέψη –υποπτεύομαι– να αποφύγουν δυσμενείς εις βάρος τους συγκρίσεις.
Εύχομαι και ελπίζω να εμφανισθεί και να ηγηθεί της ελληνικής πολιτείας μια κυβέρνηση ανιδιοτελών πατριωτών για να δικαιώσει με ταπεινοφροσύνη τις θυσίες των χιλιάδων μαχητών στους οποίους οφείλει η Ελλάδα τη συνέχιση της ύπαρξής της ως έθνους. Είναι άδικο, αισχρό και ανέντιμο να επαίρονται οι κυβερνώντες για την ένδοξη ιστορία αυτού του τόπου, του οποίου ελέγχουν τις τύχες κατόπιν επιτυχούς ψηφοθηρίας. Ενώ οι ίδιοι ασήμαντη ή μηδενική συμμετοχή έχουν στη δημιουργία της και ουδέν πράττουν για να τιμήσουν τις χιλιάδες των εγκαταλειμμένων νεκρών, των καταχωνιασμένων στα αιματοποτισμένα βουνά της Β. Ηπείρου.
Κωνσταντινος ΑΘ. Βρατσκιδης, Θεσσαλονίκη