Κύριε διευθυντά
Πρόσφατα ταξίδεψα με αυτοκίνητο στην Ανατολική Μακεδονία – Θράκη. Ξεκίνησα από Καβάλα και πέρασα όλους τους νομούς της περιοχής. Επισκέφθηκα όλες τις πόλεις, τα μειονοτικά χωριά, το Δέλτα του Εβρου, φθάνοντας μέχρι το Ορμένιο. Στο ταξίδι αυτό των 1.200 χιλιομέτρων οι απογοητεύσεις μου ήταν δύο: Η πρώτη αφορούσε την κατάσταση της υπό τη διαχείριση του Δημοσίου Εγνατίας Οδού, που χρησιμοποίησα και στις δύο κατευθύνσεις της, σε όλο το μήκος της από Καβάλα μέχρι Φέρες. Οδόστρωμα –κυριολεκτικά– άθλιο, γεμάτο μπαλώματα και λακκούβες, διαγραμμίσεις φθαρμένες και σε πολλά σημεία εξαφανισμένες από τη μακρά χρήση και επικάλυψη, κράσπεδα χορταριασμένα και διαχωριστική νησίδα πλήρως εγκαταλελειμμένη. Μια καινούργια διεθνής οδός με ενσωματωμένη ιστορία, σημαντική για την οικονομία της χώρας και τον τουρισμό της, έχει όψη παρατεταμένης και προϊούσης εγκατάλειψης, στο μήκος της τουλάχιστον που εγώ χρησιμοποίησα. Η δεύτερη απογοήτευση ήταν η αδυναμία επίσκεψης στα λεγόμενα Τέμπη της Μακεδονίας στον ποταμό Νέστο και ιδιαίτερα στο τμήμα Σταυρούπολη – Τοξότες, μήκους λιγότερο των 10 χιλιομέτρων, όπου δεν υπάρχει οδική σύνδεση, αλλά μόνο σιδηροδρομική. Η μόνη δυνατότητα επίσκεψής του που υπάρχει είναι να περιμένει κανείς το μοναδικό ημερήσιο δρομολόγιο της αμαξοστοιχίας (πόστα) Θεσσαλονίκης – Αλεξανδρουπόλεως, που θεωρητικά περνάει κάποια ακαθόριστη ώρα το πρωί από Σταυρούπολη προς Τοξότες και επιστρέφει πάλι κάποια άλλη ακαθόριστη ώρα το απόγευμα. Νομίζω ότι τα μέσα υπάρχουν στον ΟΣΕ για να οργανωθεί ένα τακτικό πρόγραμμα επισκεψιμότητας της διαδρομής, ξεχωριστό από το μοναδικό εμπορικό κ.λπ. ημερήσιο δρομολόγιο, ώστε να είναι προσιτή η μαγευτική αυτή τοποθεσία σε όλους (ημεδαπούς και ξένους) που πηγαίνουν εκεί απληροφόρητοι και φεύγουν απογοητευμένοι.
Πανος Δημαρας, Δικηγόρος ε.τ. Αθήνα