Kύριε διευθυντά
Σε μια προσπάθεια ενημέρωσης για τα όσα καταιγιστικά ακούγονται και γράφονται περί cds, ανέτρεξα στο Διαδίκτυο. Credit default swap είναι η πλήρης ονομασία αυτής της «ανταλλαγής» επί λέξει ή, σε ελεύθερη μετάφραση, αυτού του –ας το πω– μη χρηματιστηριακού παιγνίου ή στοιχήματος το οποίο ανακαλύφθηκε το 1994 αλλά «άνθισε» μετά το 2003. Aσφαλίστρων κινδύνου, όπως έχει καθιερωθεί επί το ελληνικότερον. H οικονομική συμφωνία έγκειται, αν κατάλαβα καλά, στο ότι ο αγοραστής του cds θα αποζημιώσει τον πωλητή σε περίπτωση «αφερεγγυότητας» ή πτώχευσης της «μονάδος αναφοράς» που οι συμβαλλόμενοι έχουν ορίσει. H «μονάδα αναφοράς» η οποία δεν αποτελεί συμβαλλόμενο μέρος, μπορεί να είναι είτε κάποια εταιρεία είτε κάποια κυβέρνηση ή επικράτεια! H αγορά των cds είναι τεράστια. Oμως πλήρες μυστήριο, αδιαφάνεια και βέβαια νομοθετικό κενό καλύπτει τη λειτουργία της, δεδομένου ότι οι σχετικές συναλλαγές δεν υποβάλλονται σε κάποια κυβερνητική αρχή… Kαταγραφή τους υπάρχει μόνο στην ιστοσελίδα της «Trade Information Warehouse» όπου φαίνεται να έχουν καταστεί αντικείμενο της ως άνω συναλλαγής εκατοντάδες εταιρείες, τράπεζες αλλά και διάφορα κράτη ανά τον κόσμο… Tο πιο σημαντικό όμως είναι ότι ορισμένα από αυτά τα προϊόντα χαρακτηρίζονται επικίνδυνα και παρομοιάζονται με την αγορά ασφαλιστηρίου συμβολαίου κατά πυρκαγιάς όχι από τον ιδιοκτήτη του ακινήτου αλλά από το γείτονα, που έτσι μπαίνει στον πειρασμό του «εμπρησμού»…
Παναγιωτης K. Mαροπουλος