Κύριε διευθυντά

Διαμαρτυρόμαστε ευλόγως για το μεγάλο και ακριβό κράτος και κυρίως για τους φόρους που πληρώνουμε για να το συντηρούμε. Εντούτοις απαιτούμε από το κράτος (το ίδιο κράτος που λοιδορούμε για την ανικανότητά του) να επιλύει πολλές από τις μεταξύ μας διαφορές. Αλλο που δεν θέλουν οι πολιτικοί μας. Ευχαρίστως αναδέχονται την ευθύνη. Αυξάνεται η εξουσία τους. Δημιουργούνται ευκαιρίες για νέες πελατειακές σχέσεις. Νέοι νόμοι, νέες εγκύκλιοι, νέα καθήκοντα για αργόσχολους κ.ο.κ.

Πρόσφατο παράδειγμα η κυριακάτικη εργασία ορισμένων μαγαζιών. Αλλοι θέλουν και άλλοι δεν θέλουν. Το κράτος (αυτό το κράτος που έχουμε) αποφάσισε ανοιχτά στο Πικέρμι, κλειστά στο αεροδρόμιο. Δεν θα ήταν πιο απλό και πολύ διδακτικό να δηλώσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός ότι το πότε ανοίγουν τα μαγαζιά το ορίζουν ελεύθερα (τηρώντας βέβαια τους νόμους για την εργασία, την ησυχία κ.λπ.) οι ενδιαφερόμενοι και ότι, πάντως, δεν είναι δουλειά του κράτους να ρυθμίζει τέτοια πράγματα. Τελεία.

Το κράτος (αυτό το κράτος που έχουμε) ετοιμάζει νομοσχέδιο για το πώς θα αντιμετωπίζουν οι τράπεζες τα «κόκκινα» δάνεια. Αναδεχόμενο την ευθύνη το κράτος περιορίζει την ευθύνη των τραπεζών που χορήγησαν τα «κόκκινα» δάνεια και των δανειοληπτών που αδυνατούν να τα εξυπηρετήσουν. Μπορούμε με βεβαιότητα να προβλέψουμε ότι στρώνεται το έδαφος για σπουδαίες και αποδοτικές πελατειακές σχέσεις.

Και σε αυτήν την περίπτωση έπρεπε ο πρωθυπουργός να πει στους ενδιαφερόμενους: «Αυτό που ζητάτε δεν είναι δουλειά του κράτους».

Στεφανος Μανος – πρώην υπουργός