Κύριε διευθυντά

Με αφορμή το πρόσφατο άρθρο της Λίνας Γιάνναρου για τα τελωνεία (27/7/2014), θα ήθελα να αναφέρω μια εμπειρία από την Αγγλία. Oταν επρόκειτο να επιστρέψω στην Ελλάδα, αγόρασα αυτοκίνητο με δεξί τιμόνι. Το αυτοκίνητο έπρεπε να εκτελωνισθεί στην Αγγλία και να αποκτήσει αγγλικές πινακίδες κυκλοφορίας. Oταν ρώτησα για τη σχετική διαδικασία, μου είπαν ότι το κεντρικό τελωνείο του Ντόβερ δεν έχει γκισέ για το κοινό. Ζητάει κανείς τηλεφωνικά το σχετικό έντυπο, του αποστέλλεται ταχυδρομικά, το συμπληρώνει και το στέλνει πίσω στο τελωνείο μαζί με το τιμολόγιο αγοράς του αυτοκινήτου. Το τελωνείο υπολογίζει τον δασμό και του στέλνει, πάλι ταχυδρομικά, το αντίστοιχο εκκαθαριστικό, με το οποίο πηγαίνει στο τοπικό δημόσιο ταμείο και πληρώνει. Με την πληρωμή του δίνουν τον αριθμό κυκλοφορίας, τον οποίο πηγαίνει σε όποιο συνεργείο θέλει για να του φτιάξουν πινακίδες σύμφωνα με τις επίσημες προδιαγραφές. Αυτά ακριβώς τα βήματα έκανα, και σε μερικές μέρες η δουλειά είχε τελειώσει.

Θα ήταν οδυνηρό να αντιπαραθέσω την αντίστοιχη εμπειρία της Ελλάδος, πόσα πλήρωσα και πόσος καιρός χρειάσθηκε για να αποκτήσω πινακίδες κυκλοφορίας εδώ. Iσως το μυστικό βρίσκεται… στο ταχυδρομείο. Αν δεν υπάρχει απευθείας επαφή του πολίτη με τον υπάλληλο, νομίζω ότι μειώνονται σημαντικά οι πιθανότητες χρηματισμού ή άλλης παράνομης συναλλαγής. Μήπως πρέπει να σκεφτούμε και τη μέθοδο αυτή;

Δρ Αντωνης Παπαγιαννης – Iατρός – Θεσσαλονίκη