Κύριε διευθυντά
Oταν το 1973 επισκέφθηκα για πρώτη φορά τη Βαρκελώνη είδα μία πόλη με όλα τα καλά και τα κακά του μεσογειακού Νότου, με εξαίρεση τη θαυμάσια ρυμοτομία της. Oταν όμως ξαναπήγα μετά την τέλεση σε αυτή των Ολυμπιακών Αγώνων βρέθηκα μπροστά σε ένα θαύμα. Είχε αξιοποιήσει θαυμάσια τη μεγάλη ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων.
Eτσι, παρά το γεγονός ότι ήμουν κατά της ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων από τη χώρα μας (έλεγα τότε ότι αυτό δεν είναι σφάλμα, είναι έγκλημα), είχα μία ελπίδα ότι θα έχουμε και κάποια σοβαρά οφέλη, ιδιαίτερα σε υποδομές. Τα αποτέλεσμα είναι γνωστό και απογοητευτικό, να μην ξαναλέμε χιλιοειπωμένα πράγματα.
Τα ίδια συναισθήματα ένιωσα σ’ ένα πρόσφατο ταξίδι μου στην Πολωνία, που μπήκε στη Ευρωπαϊκή Eνωση το 2004 με κατά κεφαλήν εισόδημα 11.000 δολάρια και μετά μία δεκαετία συνεχούς ανάπτυξης, σήμερα έχει 21.000 δολάρια, ενώ παράλληλα δημιούργησε σημαντικές υποδομές, αύξησε την παραγωγική της βάση (μεγάλη γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή, βιομηχανία, τουρισμό – έχει περί τα 20 εκατομμύρια τουρίστες ετησίως) δίνοντας παράλληλα έμφαση στην παιδεία, την υγεία και γενικά στις υπηρεσίες στους πολίτες. Hδη πληροί όλες τις προϋποθέσεις ένταξης στην ΟΝΕ, αλλά προτιμά προς το παρόν το δικό της νόμισμα, το ζλότι. Δυστυχώς, όπου πηγαίνω η Ελλάδα με πληγώνει.
Χαραλαμπος Αντωνιου – Πολιτικός μηχανικός