Κύριε διευθυντά

Σε όλο τον κόσμο, ο σκοπός της αξιολόγησης των υπαλλήλων (σε υπουργεία, οργανισμούς, υπηρεσίες και εταιρείες του ιδιωτικού τομέα) είναι η επιλογή των ικανοτέρων για την προώθηση στην ιεραρχία.

Αυτή είναι η αρχή αυτονόητος και ταυτόσημος με την επιτυχία της κάθε προσπάθειας. Ακόμη και μία γάτα που πιάνει ποντίκια είναι προτιμότερη από άλλη που δεν πιάνει.

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις έλαβα από δημοσίευμα της «Κ» (7-8-2014, σελίς 5) όπου διάβασα ότι η πολυσυζητημένη αξιολόγηση των υπαλλήλων δεν θα έχει δυσμενείς επιπτώσεις στην εξέλιξή των.

Οι απορίες ενός πολίτη είναι: Γιατί γίνεται αυτή η αξιολόγηση; Τι σκοπό έχει; Είναι δυνατόν να ισοπεδωθούν όλοι, κουτοί – έξυπνοι, ικανοί – ανίκανοι;

Η «αυτοαξιολόγηση» που ζητούν από τους υπαλλήλους τι αντικειμενική αξία έχει; Πού θα χρησιμεύσει;

Μόνο ένας ψυχοπαθής (με μελαγχολία) θα βαθμολογήσει τον εαυτόν του δυσμενώς.

Η τελευταία μου απορία είναι: Πώς ένας έξυπνος υπουργός, όπως ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης, δέχεται και προωθεί τέτοιες πομφόλυγες;

Δρ Γιωργος Αραμπατζης – Ιατρός / Χολαργός