Κύριε διευθυντά
Στην «Κ» της 7-10-2014 σημείωσα μια σημαντική διαφορά, μεταξύ του Σχολίου του Παντελή Μπουκάλα στην πρώτη σελίδα και του άρθρου του Στέφανου Κασιμάτη, στη δεύτερη. Το πρώτο υπογραμμίζει τη μείωση, προσβολή και λοιδορία μας ως λαού, με την απώλεια ανεξαρτησίας μας με τα Μνημόνια, ρίχνοντας την ευθύνη στους νόμους της Μέρκελ περί ηγεμονίας. Το δεύτερο υπογραμμίζει ότι το ελληνικό θυμωμένο κοινό δεν θέλει ή δεν μπορεί να αναγνωρίσει τις ευθύνες αυτού του «υπέροχου λαού» για την κατάστασή του.
Πιστεύω ότι σ’ αυτήν την αντίφαση συνοψίζεται η κακοδαιμονία μας ως λαού, από τον Περικλή και τον Αλκιβιάδη στην αρχαιότητα μέχρι τον Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου σήμερα. Αλλάζουμε με καταπληκτική ευκολία μεταξύ των υψηλών εθνικών κατορθωμάτων, που πάντα πιστώνουμε στους εαυτούς μας και των τρομακτικών εθνικών συμφορών για τις οποίες πάντοτε φταίνε… οι Συρακούσιοι, οι Τούρκοι ή η Μέρκελ. Προσωπικά, διέκρινα στην ομολογία περί απώλειας της αξιοπρέπειας και της ανεξαρτησίας του κ. Σαμαρά μια ελπίδα ότι ίσως αρχίζουμε να σπάμε τον φαύλο κύκλο «εθνικών εξάρσεων και συμφορών», μειώνοντας τον υπερφίαλο κομπασμό για τις πρώτες και αναγνωρίζοντας τις σοβαρές ευθύνες μας για τις δεύτερες, αντί να τις χρεώνουμε στους ξένους. Γιατί μόνον τότε έχουμε ελπίδα να γίνουμε σοβαρός λαός και να διεκδικήσουμε τη σημαντική γεωπολιτική θέση, που εν δυνάμει μας ανήκει, ως προπύργιου της Ενωμένης Ευρώπης στην ασταθή άμμο της Μέσης Ανατολής.
Γιαννης Παλαιοκρασσας – τέως υπουργός Οικονομικών και επίτροπος της Ε.Ε.