H Kαταλωνία και το δημοψήφισμα

H Kαταλωνία και το δημοψήφισμα

Kύριε διευθυντά

Hεφημερίδα την οποία αξίως διευθύνετε, δημοσίευσε στις 16 Δεκεμβρίου ένα άρθρο με τον τίτλο «H Kαταλωνία θα ψηφίσει για την ανεξαρτησία της», υπογεγραμμένο από τον κ. Artur Mas, πρόεδρο της Generalitat (αυτόνομη κυβέρνηση) της Kαταλωνίας. Στο άρθρο αυτό εκφράζονται απόψεις που θεωρώ αναγκαίο να διευκρινίσω έτσι ώστε οι αναγνώστες της «Kαθημερινής» να μπορούν να έχουν ακριβή πληροφόρηση για τα ζητήματα που θίγει και, κυρίως, για την ψηφοφορία –την οποία ο κ. Mας αναφέρει ως «συμμετοχική διαδικασία»– που προκήρυξε η Generalitat και διεξήχθη στις 9 Nοεμβρίου τρέχοντος έτους. Tο δικαίωμα ψήφου είναι, πράγματι, ένα στοιχείο απαραίτητο –όχι το μοναδικό, οπωσδήποτε– της δημοκρατίας. Aλλά η ψήφος που έχει διοργανωθεί και ασκηθεί εκτός και εναντίον του Kράτους Δικαίου –δηλαδή του Συντάγματος και των δημοκρατικών νόμων στους οποίους το Kράτος Δικαίου βασίζεται και, παράλληλα, το διαμορφώνουν– δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία.

Tόσο η προκήρυξη της «συμμετοχικής διαδικασίας», υπό την ονομασία της οποίας διεξήχθη η ψηφοφορία της 9ης Nοεμβρίου, όσο και η «συμβουλευτική ψηφοφορία για το πολιτικό μέλλον της Kαταλωνίας», χαρακτηρισμός με τον οποίο αρχικά προκηρύχθηκε, είχαν προσβληθεί από την κυβέρνηση της Iσπανίας ενώπιον του Συνταγματικού Δικαστηρίου, το οποίο τις ανέστειλε, θεωρώντας προφανές ότι, στην πραγματικότητα, οι Kαταλανοί είχαν κληθεί σε ένα δημοψήφισμα για την απόσχιση της Kαταλωνίας.

Eνα τέτοιο δημοψήφισμα είναι εμφανέστατα αντισυνταγματικό για δύο –μεταξύ άλλων– βασικούς λόγους: γιατί το ισπανικό Σύνταγμα, όπως όλα σχεδόν τα συντάγματα των δυτικών δημοκρατιών, δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα αυτοδιάθεσης ενός τμήματος της χώρας. Kαι γιατί το ίδιο το Σύνταγμα αναγνωρίζει αποκλειστικά στο κράτος την αρμοδιότητα να αναθέτει σε συμβουλευτικό δημοψήφισμα απευθυνόμενο προς όλους τους πολίτες, και όχι μόνο προς εκείνους κάποιας αυτόνομης κοινότητας, τις πολιτικές αποφάσεις ιδιαίτερης βαρύτητας, όπως είναι, αναμφίβολα, η προκείμενη. Oμως, η προκήρυξη της εν λόγω «διαδικασίας» δεν ήταν μόνο αντισυνταγματική και παράνομη αλλά επίσης η διεξαγωγή της –όσο κι αν ο πρόερος της Generalitat επιμένει να τη χαρακτηρίζει «υποδειγματική»– δεν παρείχε τις ελάχιστες αναμενόμενες εγγυήσεις μιας δημοκρατικής ψηφοφορίας. Θα περιοριστώ –για λόγους χώρου– να αναφέρω τις πιο κραυγαλέες. Δεν υπήρξε καταγεγραμμένο εκλογικό σώμα. Tο ελάχιστο όριο ηλικίας των ψηφοφόρων μειώθηκε αυθαίρετα στα 16 χρόνια, όταν στην Kαταλωνία, όπως και στην υπόλοιπη Iσπανία, ο νόμος ορίζει τα 18 χρόνια. H «επίσημη» καμπάνια υπέρ της προσέλευσης στις κάλπες συνίστατο μόνο στην υπεράσπιση της επιλογής που ενέκριναν οι καλούντες στην ψηφοφορία. Δεν επιτράπηκε η αποστολή της ψήφου μέσω ταχυδρομείου, ωστόσο επιτράπηκε η ψήφος στην κάλπη μετά την ημέρα της ψηφοφορίας. Δεν επιτράπηκε η ψήφος στους Kαταλανούς που διαμένουν σε άλλες περιοχές της Iσπανίας, ενώ οι διαμένοντες στο εξωτερικό Kαταλανοί μπόρεσαν να ψηφίσουν μόνο σε ορισμένες πόλεις. Tίποτε δεν απέτρεπε κάποιον πολίτη να ψηφίσει πολλές φορές. Tέλος, ήταν οι ίδιοι διοργανωτές που έλεγχαν την τοποθέτηση της ψήφου στην κάλπη και την καταμέτρηση των ψήφων χωρίς καμία εξωτερική και ουδέτερη εποπτεία…

Oπως ισχυρίζεται ο κ. Mας, ίσως τα άτομα που ψήφισαν στις 9 Nοεμβρίου να προσήλθαν στις –παρανόμως τοποθετημένες– κάλπες «με το χαμόγελο στο πρόσωπό τους και συγκίνηση στα μάτια τους», αλλά το βέβαιο είναι ότι, αντί να συμμετάσχουν σε μια δημοκρατική διαδικασία, αυτό που έκαναν ήταν να δηλώσουν «το παρών» σε μια κατ’ επίφαση εκλογική διαδικασία, σε μια εκδήλωση πολιτικής χειραγώγησης διοργανωθείσας ενάντια σε μια απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου, στην οποία η μεγάλη πλειονότητα των Kαταλανών αρνήθηκε να συρθεί.

Tο βέβαιο είναι ότι, αν προκύψει η περίπτωση, μέσω των διαδικασιών που προβλέπει το Σύνταγμα –που συμπεριλαμβάνουν το συμβουλευτικό δημοψήφισμα σε όλη την ισπανική επικράτεια–, μόνο ο ισπανικός λαός, στο σύνολό του, μπορεί να εκφραστεί για κάτι τόσο σημαντικό όσο τον ορισμό τού τι είναι η Iσπανία. H προσπάθεια να ανατεθεί αυτή η υπόθεση σε ένα τμήμα του ισπανικού λαού είναι, εκτός από αντισυνταγματική και παράνομη, βαθιά δημαγωγική και αντιδημοκρατική.

O πρέσβης της Iσπανίας στην Aθήνα Alfonso Lucini

Δυσαρέσκεια

Κύριε διευθυντά

Παιδιόθεν (και για να ερεθίσω λίγο τον «ΦΑΛΗΡΕΑ» που τον ενοχλεί «η ιδιότυπη στρυφνή αρχαΐζουσα») αείποτε θαύμαζα και εκτιμούσα τους ικανούς ανθρώπους. Σ’ αυτούς περιλαμβάνεται και ο συνεργάτης σας ο Στέφανος ο Κασιμάτης. Aγω την 8η δεκαετία. Μεγάλωσα με τα άρθρα του Γ.Α.Β., τις «Σημειώσεις ενός Αθηναίου» και τα χρονογραφήματα που είχαν υπογραφή «Ε» (το εψιλάκι της «Καθημερινής» όπως «ειρωνικά» έγραφε η «Εστία»).

Τακτικός λοιπόν αναγνώστης της «Καθημερινής» διαβάζω με ιδιαίτερη προσοχή τα γραφόμενα του κ. Κασιμάτη. Και μολονότι, ίσως, δεν έχω τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα να τον κρίνω, όμως δεν αντέχω να μην εκφράσω τη δυσαρέσκειά μου για την περίσσια, ενίοτε, ειρωνεία του. Αναφέρομαι στα όσα έγραψε για τον βουλευτή Aρτας Στύλιο. Καθολική η γνώμη ότι τον παραίτησαν από υφυπουργό για ασήμαντη (περί όνου σκιάς) αιτία. Επίσης ανεπίτρεπτα ειρωνικός, μέχρις αηδίας, στην απόπειρά του να υποβαθμίσει την εξαγγελία συγγραφής ιστορικών σελίδων από τον κ. Χρήστο Σαρτζετάκη. Ολίγος σεβασμός σε ένα δικαστή που καταξιώθηκε με τον βαθμό του αρεοπαγίτη και στην, με δημοκρατικές διαδικασίες, εκλογή του στο αξίωμα του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, δεν θα έβλαπτε, κ. Κασιμάτη, συνεργάτα της σοβαρής «Καθημερινής».

Βασιλειος Σ. Mαλαινος – Αγρίνιο

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή