Κύριε διευθυντά
Σε απάντηση άρθρου του έγκριτου δημοσιογράφου – αρθρογράφου κ. Π. Μανδραβέλη με τίτλο «Η Απελευθέρωση του Eμποράκου» στις 4/1/2015, που τάσσεται καθαρά υπέρ του ανοίγματος των καταστημάτων τις Κυριακές, θα παρακαλούσαμε, για τη λεπτομερέστερη και αντικειμενικότερη ενημέρωση των αναγνωστών σας, να δημοσιεύσετε και τις απόψεις μας.
Οι μέχρι σήμερα καταγεγραμμένες μετρήσεις από το Ινστιτούτο Εμπορίου & Υπηρεσιών (ΙΝΕΜΥ), μετά τη συμπλήρωση ενάμιση χρόνου λειτουργίας του συγκεκριμένου μέτρου, αποδεικνύουν ότι τις Κυριακές που τα καταστήματα παρέμειναν ανοιχτά, σε καμία περίπτωση δεν βελτιώθηκε ο συνολικός τους τζίρος και κατά συνέπεια η απασχόληση.
Παράλληλα, μια και αναφέρεστε στην τουριστική κίνηση, μια απλή επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς θα σας δείξει ότι ακόμη και κατά την περίοδο της έντονης τουριστικής δραστηριότητας, ελάχιστες αφίξεις από το σύνολο των 600 που πραγματοποιήθηκαν συνέπεσαν με Κυριακές και γι’ αυτό, τουλάχιστον εμείς στον Πειραιά, δεν είδαμε χιλιάδες τουρίστες να τριγυρνούν σε νεκρή πόλη, όπως χαρακτηριστικά αναφέρετε.
Ειδικά για τον Δεκέμβριο του 2014, που τα καταστήματα ήταν ανοιχτά τις τρεις από τις τέσσερις συνολικά Κυριακές, η πτώση του τζίρου ήταν καθολική σε όλη τη χώρα. Στον Πειραιά πλησίασε το 20%, καθιστώντας τον συγκεκριμένο μήνα έναν από τους χειρότερους, από πλευράς τζίρου, των τελευταίων ετών.
Συμφωνούμε ότι όσοι έμποροι καταφέρουμε να επιβιώσουμε, θα είμαστε αυτοί που θα μετεξελιχθούμε ή θα διαφοροποιήσουμε τα προϊόντα μας και τον τρόπο πώλησης. Ως κλάδος έχουμε αποδείξει ότι επιζητούμε την περισσότερη δουλειά και δεν τη φοβόμαστε. Σίγουρα όμως αυτή η περισσότερη δουλειά δεν είναι κρυμμένη μέσα στις Κυριακές, όπως υπονοείτε, οι οποίες αποδεδειγμένα ωφελούν μόνο συγκεκριμένες πολυεθνικές, υπερκαταστήματα και εκπτωτικά χωριά, που μπορούν να ανταποκριθούν στο παραπάνω κόστος λειτουργίας, αφού στις περισσότερες των περιπτώσεων απασχολούν ιδιαίτερα χαμηλά αμειβόμενους εργαζομένους και σίγουρα δεν ανήκουν στο 96% των ελληνικών επιχειρήσεων!!!
Επιπροσθέτως αναφέρουμε ότι και με τους προηγούμενους νόμους το θέμα λειτουργίας των καταστημάτων στους καθαρά τουριστικούς προορισμούς ήταν ήδη λυμένο και μάλιστα με ορθότερο τρόπο, αφού έδινε τη δυνατότητα στους κατά τόπους εμπορικούς συλλόγους, σε συμφωνία με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, να προτείνουν και να εφαρμόζεται ένα διευρυμένο και παραγωγικό ωράριο, που συμπεριελάμβανε και Κυριακές.
Εμπορικός Σύλλογος Πειραιώς
Ο γεν. γραμματέας Τασος Παντελακης
O πρόεδρος Νικος Mανεσιωτης
Απάντηση
1) Αν τα κρουαζιερόπλοια δεν προσεγγίζουν τον Πειραιά της Κυριακές, μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι οι πελάτες τους δεν έχουν τίποτε να κάνουν εκεί. Είναι σίγουρο ότι οι επιχειρήσεις κρουαζιέρας προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν την ψυχαγωγία και τα οφέλη για τους πελάτες τους και σίγουρα δεν θα περνάει απαρατήρητο το γεγονός ότι στα ελληνικά λιμάνια οι πελάτες τους θα τριγυρνούν σε έρημες πόλεις.
2) Οι επιχειρηματίες-μέλη των εμπορικών συλλόγων δεν είναι ανόητοι. Ξέρουν το συμφέρον τους. Αν το άνοιγμα των καταστημάτων την Κυριακή είναι ζημιογόνο, απλώς δεν θα ανοίγουν. Ή, ακόμη καλύτερα, η ίδια η αγορά (στην οποία ελπίζουμε ότι ομνύουν και οι Eλληνες επιχειρηματίες) θα φτιάξει τη νέα ισορροπία. Αρκεί να την αφήσουν ελεύθερη να λειτουργήσει…
Πασχος Μανδραβελης
Η κρίση της διαλεκτικής και της επικοινωνίας!
Κύριε διευθυντά
Εθνικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Λυπάμαι γι’ αυτήν την εξέλιξη και για την ανικανότητα όλων των πολιτικών «ηγετών» να συζητήσουν ευθέως μεταξύ τους, να αρθρώσουν ποιοτικό λόγο και να διασφαλίσουν την πολιτική σταθερότητα και λειτουργία της πολιτείας.
Η υπέρβαση μιας πολυεπίπεδης κρίσης τέτοιου μεγέθους απαιτεί υπομονή, σκληρή προσπάθεια, συνεργασία και αισιοδοξία. Eχουν αναφέρει ποτέ οι πολιτικοί «ηγέτες» ξεκάθαρα αυτή την αλήθεια; Eχουν αναφέρει ποτέ οι πολιτικοί «ηγέτες» δημόσια τι σημαίνει για μια χώρα να είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Eνωσης και της Ευρωζώνης πιο πρόσφατα, τα πλεονεκτήματα αλλά και τις υποχρεώσεις μας από μια τέτοια συνεργασία; Eχει ποτέ πολιτικός «ηγέτης» ή πρωθυπουργός αυτής της χώρας αναδείξει την εκπαίδευση και παιδεία, τώρα ή στο παρελθόν, ως πρωταρχική και στρατηγική επιλογή και επένδυση για την ανάπτυξη και πρόοδο της Ελλάδας, ιδιαίτερα στο φως του 21ου αιώνα;
Μέχρι και το ξέσπασμα της κρίσης χρέους, όλοι θυμόμαστε τις αυτοδύναμες κυβερνήσεις, τους προεκλογικούς λόγους, τη διαλεκτική της αντιπαράθεσης, την ελάσσονα αντιπολίτευση, την απήχηση της παροχολογίας και την απομόνωση της αρετής και της συμμόρφωσής μας ως ευρωπαϊκής χώρας. Καταλάβαμε τότε ότι η κρίση χρέους ήταν και είναι καταρχήν μια κρίση της διαλεκτικής και της επικοινωνίας τόσο μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων όσο και από πάνω προς τα κάτω. Μιας διαλεκτικής και επικοινωνίας που υπηρετεί το ατομικό και κομματικό συμφέρον, που διχάζει και διαστρεβλώνει σε βάρος της ανάδειξης του δημόσιου συμφέροντος. Βέβαια, αρωγοί στην κρίση αυτή της πολιτικής διαλεκτικής αλλά και της «αστικής» επικοινωνίας, ήτοι απέναντι στο εκλογικό σώμα, ήταν και τα μέσα ενημέρωσης καθώς και θεσμικοί φορείς της πολιτείας στο πλαίσιο άτυπων ή τυπικών συναλλαγών. Οι επικείμενες εκλογές του Ιανουαρίου ανασύρουν στο φως τον ίδιο εκφυλισμό του δημόσιου διαλόγου και επικοινωνίας. Την ίδια παραμόρφωση της πραγματικότητας και των απαιτήσεών της. Μερικά συνώνυμα αυτής της λεκτικής κρίσης: λαϊκισμός, δημαγωγία, συκοφαντίες, ξενοφοβία, ευρωσκεπτικισμός, η «κατάρα» του Μνημονίου. Συνήθως αυτή η επικοινωνιακή κρίση γιγαντώνεται πριν από τις εκλογές. Συνήθεια του πολιτικού προσωπικού βαθιά ριζωμένη και καταστροφική… εκ των υστέρων.
Μπορούν όλοι οι πολιτικοί «ηγέτες» να συμφωνήσουν δημόσια σ’ έναν ελάχιστο αριθμό δράσεων, που να διασφαλίζουν την ευρωπαϊκή μας πορεία και καταξίωση ή έστω να διατηρήσουν αυτή την κουλτούρα συνεργασιών και διεύρυνσης όπως έπραξε η συγκυβέρνηση; Μπορεί το πολιτικό προσωπικό να πει δημόσια ότι δεν φταίει το Μνημόνιο και η τρόικα για τα πολλά δεινά της χώρας μας, αλλά οι παραλείψεις μας, το περίφημο πολιτικό κόστος και ο εαυτός μας; Μπορούν οι πολιτικοί «ηγέτες» της αντιπολίτευσης και των αντιμνημονιακών να υπηρετήσουν το δημόσιο και συλλογικό συμφέρον, πέρα από το δικό τους; Είτε λοιπόν αυτοί οι πολιτικοί «ηγέτες» δεν αντιλαμβάνονται τις διεθνείς προκλήσεις είτε δεν θέλουν να προωθήσουν το πραγματικό δημόσιο συμφέρον γι’ ακόμη μία φορά.
Αν λοιπόν τέτοιοι πολιτικοί ηγέτες δεν μπορούν να συνεργαστούν με άλλες πολιτικές δυνάμεις για το δημόσιο συμφέρον ή δεν στηρίζουν έμπρακτα την εξωστρέφεια και την ευρωπαϊκή πορεία των Ελλήνων και Ελληνίδων, θα πρέπει ν’ αποχωρήσουν. Θα είναι μια υπεύθυνη στάση. Μέχρι τώρα φαίνεται να έχει λειτουργήσει στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού κάποιο αίσθημα αυτοσυντήρησης ή κάποιο είδος ανεπτυγμένης συλλογικής νοημοσύνης. Τέτοιες ενδείξεις είναι η άρνηση για τις πρόωρες εθνικές εκλογές και η στήριξη στο ευρώ. Και είναι πάλι αυτή η κρίση της διαλεκτικής ανάμεσα σε όλα τα πολιτικά μέρη που αποδομεί το πραγματικό συλλογικό συμφέρον και δεν γίνεται αισθητό.
Ας αναλογιστούμε το παράδειγμα της Χρυσής Αυγής. Eνα ακροδεξιό και φασιστικό «κόμμα» εισήχθη στο ελληνικό Κοινοβούλιο από μια μερίδα ψηφοφόρων με τιμωρητική διάθεση και ξενοφοβικά αισθήματα. Στην πραγματικότητα, η Χ.Α. είναι μια συμμορία τυχοδιωκτών που εκμεταλλεύονται με δεξιοτεχνία τους δημοκρατικούς και κοινοβουλευτικούς θεσμούς και νοιάζονται για το «δημόσιο» συμφέρον, χρησιμοποιούν τη λεκτική και σωματική βία για ν’ ακουστούν, ενθαρρύνουν την ανομία και απειλούν τη δημοκρατία και την ευρωπαϊκή συνεργασία. Ο προπηλακισμός των μεταναστών είναι στην ουσία ο προπηλακισμός των φτωχών και αδυνάτων που αναζητούν εργασία και ένα καλύτερο μέλλον. Είναι ο προπηλακισμός της εξωστρέφειας που κάθε ευρωπαϊκή χώρα πρέπει να επιδεικνύει, αλλά την ίδια στιγμή σιωπούν και αποδέχονται τους ξένους τουρίστες που έρχονται κάθε καλοκαίρι, όμως ιδιωτικά αποδέχονται και τους Ευρωπαίους εταίρους που διασφαλίζουν τους οικονομικούς πόρους για τη χρηματοδότηση έργων και στην παρούσα φάση και τη δυνατότητά μας να πληρώνουμε μισθούς εργαζομένων και βουλευτών! Υπάρχουν λοιπόν ψηφοφόροι που ψηφίζουν τη Χ.Α. για να χτυπούν διαφωνούντες και να διώξουν τους φτωχούς και ανήμπορους μετανάστες ή και εμάς τους ίδιους, όταν ενδεχομένως βρεθούμε σε μια ξένη χώρα αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον;
Η επιλογή μας την 25η Ιανουαρίου φαίνεται να είναι: ο δύσκολος δρόμος του μέλλοντος ή ο εύκολος δρόμος του παρελθόντος;
Kων/νος Δημας – Δάσκαλος