Κύριε διευθυντά
Οι λοιμώξεις δεν έφυγαν. Οι λοιμώξεις επανέρχονται. Τα εμβόλια υπάρχουν. Ισοζύγιο υπάρχει; Τα εμβόλια οφείλουν να είναι αποτελεσματικά, να προστατεύουν σε υψηλό βαθμό (πάνω από 85%), να οδηγούν σε ανοσία αγέλης. Για την τελευταία απαιτούνται ποσοστά εμβολιαστικής κάλυψης πάνω από 90%. Αυτό σημαίνει ότι ο μη εμβολιασμός ή ο μερικός εμβολιασμός κάποιων μπορεί να θέσει σε κίνδυνο μεγάλο μέρος του πληθυσμού, αν όχι όλο τον πληθυσμό, σε περίπτωση επιδημίας.
Οι πολιτικοί έχουν θέση σε αυτή την υπόθεση; Αν εξαιρέσει κανείς το οικονομικό θέμα –που κι αυτό με κατάλληλες κινήσεις μπορεί να γίνει διαχειρίσιμο– έχει νόημα οι πολιτικοί να έχουν την τελική άποψη; Αρκετοί πολιτικοί υποστηρίζουν ότι το δικαίωμα επιλογής (θετικής ή αρνητικής) δεν μπορεί να αφαιρεθεί από τους γονείς. Είναι το λεγόμενο δημοκρατικό δικαίωμα.
Είναι όμως έτσι; Θα έδινε κανείς στον γονιό το δικαίωμα να αποφασίζει αν το παιδί θα φοράει ζώνη στο αυτοκίνητο ή αν μπορεί να χρησιμοποιεί όπλο (ακραία περίπτωση); Πρόσφατη είναι η επίθεση σε σχολείο. Μιλάμε φυσικά για την Ελλάδα και όχι για τις ΗΠΑ, όπου οι οπλοφορίες και οι επιθέσεις είναι συχνό φαινόμενο.
Ο εμβολιασμός είναι ένα ηθικό αγαθό, είναι ηθική αναγκαιότητα, διότι προστατεύει τα παιδιά από κάτι που δεν μπορούν μόνα τους να προστατευθούν και επιπλέον προστατεύει και τη λοιπή ανθρώπινη κοινότητα. Ας μην ξεχνάμε ότι άτομα που για διάφορους λόγους δεν μπορούν να εμβολιασθούν (π.χ. ανοσοκατεσταλμένοι, μεταμοσχευμένοι, νεογνά κ.λπ.), μπορούν να προστατευθούν εμμέσως, όταν το επίπεδο ανοσίας γύρω τους είναι υψηλό.
O εμβολιασμός είναι μια πράξη που μπορεί να προφυλάξει από θάνατο, νοσηλεία, οικονομικό κόστος, κ.λπ. Αυτό δεν μπορεί να είναι θέμα επιλογής. Πρέπει να είναι προαπαιτούμενο.Oλοι οι γιατροί θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι οφείλουμε με κάθε τρόπο να θωρακίσουμε την κοινωνία. Αν ένα σκεύασμα είναι αποδεδειγμένα αποτελεσματικό, είναι δυσνόητη η αντίδραση σε αυτό. Oταν θέτεις τον διπλανό σου σε κίνδυνο δεν είναι δεκτές αντιρρήσεις θρησκευτικές ή φιλοσοφικές. Μόνον λόγοι υγείας γίνονται δεκτοί για άρνηση εμβολιασμού.
Οι πολιτικοί που τυχόν αντιδρούν, θα πρέπει να αναρωτηθούν σε τι πιστεύουν: στη δημόσια υγεία ή στα ατομικά δικαιώματα;
Oταν μιλάμε για αρρώστιες, το δημόσιο συμφέρον πάντα υπερτερεί του ατομικού.
Δρ Ιωαννης Θ. Καβαλιωτης – Παιδίατρος – Λοιμωξιολόγος
Αδειες υιοθεσίας
Κύριε διευθυντά
Γράφω αυτή την επιστολή για να επιστήσω την προσοχή της νέας κυβέρνησης, η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως διαθέτουσα στοιχειώδη κοινωνική ευαισθησία, σε ένα νομοθετικό «κενό» που αφορά τη χορήγηση εννεάμηνης άδειας ανατροφής σε περίπτωση υιοθεσίας.
Ο ισχύων νόμος εξισώνει τη φυσική τεκνοποίηση με την υιοθεσία, χορηγώντας την εννεάμηνη άδεια ανατροφής στο Δημόσιο σε γονέα που το παιδί του δεν έχει συμπληρώσει το 4ο έτος της ηλικίας του. Στην περίπτωση όμως της υιοθεσίας, οι ανάγκες είναι διαφορετικές. Eνα παιδί που έχει ζήσει έως τη νηπιακή του ηλικία σε ένα ίδρυμα έχει βιώσει έντονα την τραυματική αποστέρηση της γονεϊκής –και ιδίως της μητρικής– στοργής και είναι σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό «ιδρυματοποιημένο». Για να ξεπεράσει λοιπόν αυτήν την ιδρυματοποίηση, χρειάζεται χρόνο και αγώνα. Και μάλιστα, αυτός ο χρόνος και ο αγώνας είναι ευθέως ανάλογος της διάρκειας παραμονής του παιδιού στο ίδρυμα. Με απλά λόγια, όσο μεγαλύτερο είναι το παιδί, τόσο μεγαλώνει και η ανάγκη του για χρόνο προσαρμογής. Επομένως, ο ισχύων νόμος αποκαλύπτει περίτρανα όχι μόνον την παντελή έλλειψη ευαισθησίας του νομοθέτη, αλλά και την απύθμενη άγνοιά του πάνω σε ζητήματα παιδαγωγικής. Εκτός αν πρόκειται για αναλγησία καθαρά «λογιστική».
Ζω εδώ και 8 χρόνια ως εκπαιδευτικός μακριά από το σπίτι μου, τα τελευταία 4 στην Αλόννησο. Πριν από 4 χρόνια ακριβώς, μαζί με τον σύζυγό μου, αφού διαπιστώσαμε την αδυναμία μου για φυσική τεκνοποίηση, κάναμε αίτηση υιοθεσίας στο ίδρυμα «Μητέρα». Σήμερα, έπειτα από πολλή υπομονή και ένα «Γολγοθά» γραφειοκρατικών διαδικασιών, είμαστε κοντά στην πολυπόθητη απόκτηση τέκνου, πιθανότατα μεγαλύτερου των 4 ετών. Καλούμαστε, λοιπόν, να υποστούμε και τη «Σταύρωση» μιας άδειας άνευ αποδοχών, ως επιβράβευση, υποθέτω, αυτού μας του διαβήματος.
Καλώ κάθε υπεύθυνο και αρμόδιο για το συγκεκριμένο ζήτημα να σκύψει με ευαισθησία και ανθρωπιά πάνω από αυτό το ζωτικής σημασίας πρόβλημα και να αναθεωρήσει αυτόν τον ισοπεδωτικό και άδικο νόμο.
Μαρια Καρατζα – Φιλόλογος στο Γυμνάσιο Λ.Τ. Αλοννήσου
Το κλάδεμα
Κύριε διευθυντά
Διαβαίνοντας το πεζοδρόμιο της Μεσογείων το πρωί στις 20/3/15, διαπίστωσα με έκπληξη πως συνεργείο στρατιωτών «οπλισμένο» με πριόνια, πετσόκοβε πρόρριζα το λίγο πράσινο που κείται εντός του χώρου του υπουργείου, παράλληλα με το τοιχίο/κιγκλίδωμα της Μεσογείων. Στην ερώτησή μου «γιατί κλαδεύουν τόσο βαθιά τα φυτά (δάφνες μεγάλες ωραίες και άλλα) μήνα Μάρτη προ της ανθοφορίας», μου απάντησαν: «Εμείς πήραμε εντολή όχι να κλαδέψουμε αλλά να τα κόψουμε όλα σύρριζα να καθαρίσει ο τόπος» (sic).
Εσκυψα και συνέχισα τα βήματά μου προς το μετρό.
Αμποτες να υπήρχε ένα μετρό να σε βγάλει από την Ελλάδα του σήμερα έστω προς τον θάνατο!
Ευελπιστώ ο υπουργός, ο κ. Καμμένος, που βλέπουμε ότι νοιάζεται στ’ αλήθεια, να πληροφορηθεί το έγκλημα και «να τους κλαδέψει να καθαρίσει ο τόπος».
Κ. Π. Ζουμης – Χαλάνδρι
Η Θεολογική Σχολή της Χάλκης
Κύριε διευθυντά
Ο θάνατος του Μεγάλου Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα (1972) έφερε στο προσκήνιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον Μητροπολίτη Χαλκηδόνος Γέροντα Μελίτωνα, ο οποίος έπαιξε καθοριστικό παράγοντα στο μέλλον όχι μόνο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά και της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης.
Μετά τις διαγραφές των υποψηφίων για τον Οικουμενικό Θρόνο και του Γέροντα Μελίτωνα τη διαγραφή, αλλά και του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Γέροντα Ιακώβου, ο Μελίτων πρόβαλε για τον Θρόνο του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον Βενιαμίν της ιεραρχίας του Οικουμενικού Θρόνου, τον Μητροπολίτη Ιμβρου και Τενέδου Δημήτριο, ο οποίος, στη συνέχεια ανεδείχθη Οικουμενικός Πατριάρχης και πατριάρχευσε έως το 1991.
Με την ανάδειξη του Δημητρίου ως Οικουμενικού Πατριάρχη, δημιουργήθηκε θέση Γραμματέως του Πατριάρχη και, ως τοιούτου, υπέδειξε ο Χαλκηδόνος τον Αρχιμανδρίτη Βαρθολομαίο Αρχοντώνη, ο οποίος, στη συνέχεια, ανεδείχθη Μητροπολίτης Φιλαδελφείας, χειροτονηθείς Αρχιερεύς από τον ίδιο τον Μελίτωνα, ο οποίος, την ώρα της χειροτονίας, του ψιθύρισε στο αυτί: «και τώρα Οικουμενικός Πατριάρχης».
Η σκοπιμότητα για να τοποθετηθεί ο Αρχοντώνης διευθυντής του Πατριαρχικού Γραφείου ήταν ενδεικτική για τις μελλούμενες πατριαρχικές εξελίξεις. Οι αναγνώστες μπορούν αβίαστα ν’ αντιληφθούν το τι θέλουμε να πούμε στο σημείο αυτό.
Οταν απέθανε ο Δημήτριος (1991) οι μικροί του Πατριαρχείου είχαν προεξοφλήσει την άνοδο στον κενό Οικουμενικό Θρόνο του Γραμματέως του Πατριαρχικού Γραφείου Μητροπολίτη Φιλαδελφείας Βαρθολομαίου, ο οποίος είχε, εν τω μεταξύ, αναδειχθεί Μητροπολίτης Χαλκηδόνος. Ετσι, για δεύτερη φορά, απεκλείσθη η υποψηφιότητα του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Γέροντος Ιακώβου.
Η μη άνοδος στον Θρόνο του Οικουμενικού Πατριαρχείου τού Αμερικής Ιακώβου στέρησε το άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Διότι ο Ιάκωβος ήταν τόσο ικανός, ώστε ν’ απαιτήσει τη λειτουργία της Θεολογικής Σχολής και να επιτύχει τη λειτουργία της. Δεν θ’ ανεχόταν μια Σχολή, την οποία λάτρευε κυριολεκτικώς, κλειστή και αυτός να πατριαρχεύει.
Το δυστύχημα είναι ότι στο Φανάρι ενδιαφέρονται για τα υλικά αγαθά και, από καιρού εις καιρόν, ενθυμούνται και το κλείσιμο της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης.
Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα για τη μη λειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, ώς σήμερα.
Δρ Παν. Φουγιας – Κ. Ασσος