Κύριε διευθυντά
Η απογοήτευση του κόσμου με τη σημερινή «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση της χώρας πλέον δεν κρύβεται. Καταφεύγοντας σε λογής χονδροειδή επικοινωνιακά τεχνάσματα του είδους «μας υπονομεύουν για να καταρρεύσουμε» και «μας εκβιάζουν κόβοντας τη ρευστότητα», αρχίζουν να μην πείθουν πλέον ακόμη και τους φανατικότερους κομματικούς πιστούς. Ποιος ακριβώς μας υπονομεύει όταν για τουλάχιστον τρεις μήνες οι δανειστές –που δεν είναι βέβαια υποχρεωμένοι να μας δανείζουν– περιμένουν προτάσεις και προτάσεις δεν βλέπουν. Τα γενικόλογα περί πάταξης της φοροδιαφυγής και άλλα παρόμοια δεν αποτελούν βέβαια προτάσεις. Αποτελούν ευχολόγια και υπεκφυγές που κρύβουν την αδράνεια και την αμηχανία. Οσο για τον εκβιασμό, με αγωνία προσπαθώ να τον εντοπίσω και δεν μπορώ. Εμείς, αν δεν κάνω λάθος, ζητάμε δανεικά χρήματα και διευκολύνσεις. Και φωνάζουμε, επειδή οι δανειστές δεν συμφωνούν με… τους όρους μας! Τους θέλουμε δηλαδή και δαρμένους και υποχρεωμένους…
Η απόγνωση, όμως, απέναντι στα αδιέξοδα στα οποία φανερά πλέον μας οδηγεί το σημερινό κυβερνητικό σχήμα δεν σηματοδοτεί κάποια ορατή εναλλακτική λύση. Γιατί όλοι περίπου οι δυνητικά βιώσιμοι πολιτικοί σχηματισμοί της χώρας είναι αιχμάλωτοι μιας λογικής εξιδανίκευσης του δημόσιου τομέα από τον οποίο και περιμένουν την όποια μελλοντική λύση. Ουδείς τολμά να αρθρώσει το απλό και λογικό. Για να σωθεί ο τόπος χρειάζεται να καταργήσει δημόσιους φορείς, να καταργήσει γραφειοκρατικές διαδικασίες, να περικόψει δραστικά τους φόρους και να διώξει κόσμο από το Δημόσιο – δηλαδή από το κράτος. Χωρίς τέτοιες κινήσεις δεν υπάρχει σωτηρία. Ούτε και αναπτυξιακά βιώσιμη διέξοδος. Η χώρα έχει απόλυτη ανάγκη από ένα καινούργιο ριζοσπαστικό κέντρο. Που να πιστεύει βαθιά στους μηχανισμούς της αγοράς, σε ένα μικρό αλλά αποτελεσματικό κράτος –που να φροντίζει μονάχα για την προστασία των πραγματικά αδυνάτων– και σε μια κοινωνία γνήσιας αξιοκρατίας, ανεξαρτήτως κομμάτων και προσωπικών διασυνδέσεων. Δεν υπάρχει χρόνος για άλλη καθυστέρηση. Η δουλειά μπροστά τους είναι τεράστια. Η ενημέρωση της ελληνικής κοινωνίας για τη δυναμική των αγορών και την καταστρεπτική παρουσία του κράτους δεν είναι εύκολη, αλλά είναι αναγκαία υπόθεση. Διαφορετικά, ο τόπος δεν έχει μέλλον.
Ανδρεας Ανδριανοπουλος – Ινστιτούτο Διπλωματίας – Πλάκα
Λέξεις και αριθμοί
Κύριε διευθυντά
Αν δεν κάνω λάθος, ο Γεώργιος Παπανδρέου ο Α΄ είχε εισαγάγει το εύηχο «Στην Ελλάδα οι αριθμοί ευημερούν, αλλά οι άνθρωποι δυστυχούν». Αν και η ρήση ταιριάζει ίσως περισσότερο σε άμβωνα παρά στο βήμα της Βουλής, είχε μεγάλη απήχηση και έκτοτε επαναλαμβάνεται συχνότατα μέχρι σήμερα με άλλα ανάλογα στερεότυπα, που είναι ευάρεστα, γιατί απέχουν από την πραγματικότητα. Στην τελευταία αυτή, μόνο αν οι αριθμοί το επιτρέπουν, οι άνθρωποι ευημερούν, μόνο αν οι επικατάρατοι τεχνοκράτες εξασφαλίσουν τα μέσα, μπορούν οι φιλεύσπλαχνοι πολιτικοί να προσφέρουν ευημερία. Στις μέρες μας το πράγμα έχει επεκταθεί σε βαθμό επικίνδυνο με την κακοποίηση και δαιμονοποίηση των λέξεων. Ετσι, η άλλοτε αρετή της «λιτότητας» έχει καταντήσει να θεωρείται συμφορά. Το «Μνημόνιο» από συμβατική δέσμευση θεωρείται απειλή από όλους διαδοχικά, ανάλογα με το αν βρίσκονται στη συμπολίτευση ή την αντιπολίτευση, με ηθελημένη παραγνώριση του ότι τίποτα στην πραγματική ζωή δεν γίνεται χωρίς σύμβαση. Ακόμα και η δωρεά σύμβαση είναι. Η αγνόηση των απλών (ή απλοϊκών;) αυτών αρχών έχει συνέπειες, διότι οι λέξεις και (πολύ περισσότερο) οι αριθμοί τιμωρούν, όπως συχνά και από πολλούς επισημαίνεται.
Κωστας Γ. Μπονιφατσης
Η καθαριότητα της διαχωριστικής λωρίδας
Κύριε διευθυντά
Ως γνωστόν, ο δήμαρχος Αμαρουσίου, ιατρός Γιώργος Πατούλης, τυγχάνει ένα δυναμικό στέλεχος της δημόσιας ζωής καθ’ ο μεταξύ άλλων και πρόεδρος της ΚΕΔΕ, ως και πρόεδρος του Πανελλ. Ιατρικού Συλλόγου. Αν όμως επεμελείτο και ολίγον τι ως δήμαρχος την καθαριότητα της πόλεώς του, θα ήγγιζε και τα όρια του τελείου. Δυστυχώς, όμως, στο θέμα αυτό ο κ. Πατούλης φαίνεται να συναγωνίζεται επιτυχώς τον συνάδελφόν του, του όμορου Δήμου Φιλοθέης – Ψυχικού. Eχω και άλλοτε γράψει για την καθαριότητα της διαχωριστικής λωρίδας των δύο ρευμάτων της λεωφόρου Κηφισίας, που αρχίζει από το Γηροκομείον, όπου τελειώνει η χωριακή αρμοδιότητα του Δήμου Αθηναίων, και φυσικά και το καλαίσθητον της λωρίδας, και αρχίζει ο σκουπιδότοπος και η ανύπαρκτη περιποίηση της λωρίδας η οποία τελειώνει στο Ζηρίνειον, όπου αρχίζει η καλαίσθητη εμφάνιση της λεωφόρου από τον Δήμον Κηφισίας. Στην όλην αυτή διαδρομή εδώ και περίπου δύο χρόνια δεν έχει κάνει την εμφάνισή του μηχάνημα χλοοτάπητα, ως και συνεργείον περισυλλογής των σκουπιδιών. Προσωπικά απευθύνω έκκληση προς πάντα αρμόδιον να επιμεληθεί της καθαριότητος και της αποκομιδής των ακαθαρσιών από τη συγκεκριμένη λωρίδα, η οποία αποτελεί προμετωπικά του λεκανοπεδίου. Λέτε, κύριε διευθυντά, να ευαισθητοποιηθούν οι κύριοι δήμαρχοι και να καθαρισθεί η λωρίδα, που σήμερα θυμίζει τριτοκοσμική χώρα; Iδωμεν.
Tασος Nασοπουλος – Δικηγόρος παρ’ Α.Π. & ΣτΕ
Βίοι δανείων παράλληλοι
Κύριε διευθυντά
Ο Θουκυδίδης διδάσκει ότι τα ίδια αίτια προκαλούν τα ίδια αποτελέσματα στην Ιστορία. Την τωρινή τραγωδία αναπαράγουν από το παρελθόν τα ίδια αίτια. Το πολιτικό σύστημα αρνείται να οργανώσει σύγχρονο κράτος επειδή το χρησιμοποιεί για να εξαγοράζει κομματική πελατεία. Eτσι χάνει δημόσια έσοδα, κατασπαταλά στους πελάτες όσα εισπράττει και διαρκώς συνάπτει νέα δάνεια που δεν εξοφλεί.
Το 1857 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα η πρώτη τρόικα. Εκπρόσωποι της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας διερεύνησαν την υποδομή και τον εκσυγχρονισμό της Ελλάδος ώστε η χώρα να εξυπηρετήσει, επιτέλους, το δάνειο των 60 εκατ. γαλλικών φράγκων που έλαβε το 1832. Μετά έρευνα δύο ετών, η «Γενική Eκθεσις» της τρόικας διαπίστωσε όσα ακριβώς και η τρόικα των καιρών μας. Διαφθορά και καταχρήσεις των φορολογικών και τελωνειακών αρχών, χαριστικές φοροαπαλλαγές, σπατάλη δημοσίων πόρων, δημόσιες δαπάνες υψηλότερες των εσόδων, ελλείμματα και τριτοκοσμική δημόσια διοίκηση. Εθνικό κτηματολόγιο δεν υπήρχε –ούτε ολοκληρώθηκε έως σήμερα– ώστε έτσι οι κομματικοί πελάτες και παράγοντες να καταπατούν τις κρατικές γαίες. Συνέστησε όσα και η τωρινή τρόικα: διαρθρωτικές αλλαγές, δημοσιονομική πειθαρχία, πάταξη της φοροδιαφυγής κ.λπ.
Φυσικά, δεν έγινε τίποτε. Το 1866 ο Γάλλος μαρκήσιος Leonel de Moustier, πρέσβης στην Υψηλή Πύλη, έλεγε στον ομόλογό του Θεόδωρο Δηλιγιάννη:
«Αντίθετα με το Πεδεμόντιο, μια μικρή αλλά ανεπτυγμένη και πολιτισμένη χώρα, σεις δεν έχετε ούτε ασφάλεια ούτε ευημερία ούτε ένα πολιτικό σύστημα που εγγυάται την πρόοδο. Μόνον ελευθερίες στα χαρτιά χωρίς το παραμικρό όφελος για τη χώρα».
Αυτό το κενό επεχείρησε να καλύψει ο εκσυγχρονιστής Χαρίλαος Τρικούπης αλλά εναντιώθηκε το βαθύ πελατειακό κράτος που το 1893 επτώχευσε. Τον διαδέχθηκε ο εθνικολαϊκιστής δημαγωγός Θεόδωρος Δηλιγιάννης που επιχείρησε «έντιμο συμβιβασμό» με μείωση (τώρα «κούρεμα») του εξωτερικού χρέους κατά 60%. Οι ξένοι ομολογιούχοι δέχθηκαν 57%, αλλά ο Δηλιγιάννης ανένδοτος. Διεθνής διασυρμός. Σε ένα θέατρο εκσυγχρονισμού ίδρυσε την αυτόνομη Υπηρεσία Δημοσίου Χρέους αλλά την υπονόμευσε γιατί δεν εξέδωσε την αναγκαία εκτελεστική νομοθεσία, όπως τώρα. Καλλιέργησε κύμα εθνικιστικής υστερίας, απέδωσε στους Ευρωπαίους όλα τα εθνικά δεινά, όπως τώρα, και οδήγησε στον τυχοδιωκτικό καταστροφικό πόλεμο του 1897.
Οι Οθωμανοί κατέλαβαν πάλι τη Θεσσαλία κατευθυνόμενοι στην Αθήνα. Ευτυχώς επενέβη ο τσάρος Νικόλαος και μας έσωσε από την πολλή «αξιοπρέπεια». Oχι, όμως, από το χρέος. Αντίθετα, χρειάσθηκε να αναζητήσουμε νέο δάνειο 4 εκατομμυρίων τουρκικών λιρών για να πληρώσουμε πολεμικές αποζημιώσεις στην Πύλη. Eτσι τον Δεκέμβριο 1897 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα διπλή τρόικα έξι ξένων κρατών, η οποία δέσμευσε όλους τους φόρους από τα προϊόντα του κρατικού μονοπωλίου (αλάτι, καπνός, οινόπνευμα, πετρέλαιο και σπίρτα), επέβαλε την ανεξάρτητη αρχή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου και μόνον τότε εγγυήθηκε την παροχή νέου δανείου 170 χρυσών γαλλικών φράγκων. Η Ιστορία διδάσκει πάντα παντού, πλην της Ελλάδος.
Ν. Ι. Μερτζος – Θεσσαλονίκη
Λάθος πότισμα
Κύριε διευθυντά
Είναι φανερό ότι η γλάστρα του Δημοσίου παραποτίζεται από το λιγοστό και ολοένα μειούμενο νερό των εσόδων, με αποτέλεσμα να έχουν… σαπίσει τα φυτά της, ενώ η γλάστρα του ιδιωτικού τομέα μαραίνεται από λειψυδρία! Αν δεν αλλάξουν οι αναλογίες κατανομής του… νερού, προκοπή δεν υπάρχει για την Ελλάδα, με τον δημόσιο τομέα σάπιο και τον ιδιωτικό… ξερό!
Γιωργος Στραφτης