Βρετανικές εκλογές και παρεμβατισμός

Βρετανικές εκλογές και παρεμβατισμός

Κύριε διευθυντά

Τα πρόσφατα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών στη Βρετανία έδειξαν για μια ακόμη φορά πως οι ιδέες μιας παρεμβατικής στην οικονομία Αριστεράς είναι οριστικά ξεπερασμένες. Παρά τις συντονισμένες προσπάθειες διαμορφωτών της κοινής γνώμης, πανεπιστημιακών και ανθρώπων της διανόησης και της τέχνης να αποδείξουν πως η Αριστερά έχει ακόμη δυναμική και περιθώρια επιστροφής από το περιθώριο, οι εκλογείς στη Βρετανία απέδειξαν πως έχουν γυρίσει οριστικά πλέον την πλάτη στο παρελθόν.

Τα μέτρα λιτότητας του υπουργού Oικονομικών Τζορτζ Οσμπορν που στόχευσαν κυρίως στην εμπέδωση της εμπιστοσύνης των αγορών και των επενδυτών στη βρετανική οικονομία, υπέστησαν άνευ προηγουμένου επιθέσεις από θεωρητικούς του είδους του Πολ Κρούγκμαν, με αφορισμούς πως θα κατέληγαν δήθεν σε καταστροφικά αποτελέσματα και πως συνιστούσαν υποτίθεται στην πραγματικότητα ένα «ανύπαρκτο φάντασμα». Τα μέτρα του Oσμπορν εντούτοις οδήγησαν στην παλινόρθωση της εμπιστοσύνης που είχε καταστραφεί από την κεϋνσιανή επεκτατική πολιτική του Εργατικού πρώην πρωθυπουργού Γκόρντον Μπράουν. Κόντρα στις προβλέψεις Κρούγκμαν, πως η βρετανική οικονομία δηλ. θα βυθιζόταν σε μια «θανατηφόρα σπειροειδή πορεία αυτοκαταστροφικής λιτότητας» και πως «θα διέλυε τη Βρετανία για πολλά χρόνια στο μέλλον», το εθνικό προϊόν από μείον 4,3% επί Εργατικών ανέβηκε σταθερά στο 2,6%, δημιουργήθηκαν σε δύο χρόνια πάνω από 1,9 εκατ. θέσεις εργασίας, ενώ η ανεργία βρίσκεται περίπου στα μισά από την Ιταλία και τη Γαλλία (γύρω στο 5,6%). Τα εβδομαδιαία εισοδήματα ανέβηκαν πάνω από 8%. Ο πληθωρισμός είναι κάτω από 2% και συνεχίζει να πέφτει.

Ο κόσμος βέβαια, μαθημένος στα χρόνια ευημερίας επί Θάτσερ και Μπλερ (ακριβώς αυτά που η Αριστερά καταδικάζει και θεωρεί «διαβολικά» και «καταστροφικά»), είχε προσδοκίες πολύ μεγαλύτερων ρυθμών ανάπτυξης. Δεν παραπλανήθηκε όμως από την αριστερή αντιπολίτευση και εκτίμησε πως τα σχέδια του μετριοπαθούς, πάντα σε σχέση με τους δικούς μας αριστερούς κρατιστές, Εντ Μίλιμπαντ θα οδηγούσαν τη χώρα σε νέα αδιέξοδα. Καίρια, διότι αυτός προσέβλεπε σε επανεμφάνιση του δημόσιου τομέα ως καίριου παράγοντα στήριξης της οικονομικής δραστηριότητας. Είναι φανερό πως με την εξαίρεση πάντα της Ελλάδας, η ανάμειξη του κράτους στην οικονομία θεωρείται από τους περισσότερους λαούς γενεσιουργός αιτία των αδιεξόδων και όχι εργαλείο εξόδου από αυτά. Το μεγάλο ερώτημα πλέον στην Ελλάδα δεν είναι στα πολιτικά κόμματα και στις προσωπικότητες. Αλλά στην ίδια την κοινή γνώμη που μαγνητίζεται από θεατρινισμούς, από πομφόλυγες και νεφελώδεις διακηρύξεις. Σε ποια άλλη χώρα γίνεται πρωτοσέλιδo σε εφημερίδες, καίριο θέμα στις ειδήσεις και συναντιέται με τον πρωθυπουργό ο πάντα με λαθεμένες προβλέψεις οικονομολόγος Πολ Κρoύγκμαν; Απλώς και μόνο επειδή είναι κεϋνσιανός και εμφορείται από απόψεις που στηρίζουν τον αριστερό επεκτατισμό. Με τις ιδέες της Αριστεράς, και αγκαλιά με τον κρατισμό, δεν πρόκειται να δούμε προκοπή.

Oσο δεν συνειδητοποιούμε τη ρεαλιστική αυτή πραγματικότητα τόσο θα βυθιζόμαστε στα αδιέξοδα και στην κυριαρχία των συντεχνιών, του επαγγελματικού συνδικαλισμού και της θεοποίησης της μετριότητας σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.

Ανδρεας Ανδριανοπουλος – πρ. Υπουργός

Υγειονομική περίθαλψη

Κύριε διευθυντά

Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον το άρθρο της κ. Πέννυς Μπουλούτζα, που δημοσιεύτηκε στις 5 Μαΐου, για τη νέα πολιτική της Ελλάδας που αφορά την έκδοση βιβλιαρίων υγείας για τους ανασφάλιστους. Η υγειονομική περίθαλψη είναι ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα. Λαμβάνοντας την υλοποίηση μιας τέτοιας ενέργειας διασφαλίζεται  κοινωνική ισότητα, συμπόνια και ηγεσία, προσπάθειες ιδιαίτερα αξιέπαινες.

Ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας Jim Yong Kim δήλωσε στο Διεθνές Συνέδριο της Παγκόσμιας Τράπεζας για την καθολική κάλυψη υγείας, ότι η αναζήτηση της καθολικής κάλυψης είναι η απάντηση προς την ανάγκη για ισότητα στην υγεία, είναι ο πυρήνας για να πετύχουμε τον παγκόσμιο στόχο της καταπολέμησης της ακραίας φτώχειας μέχρι το 2030.

Στο ίδιο πνεύμα, η Ταϊβάν ξεκίνησε καθολικό πρόγραμμα ασφάλειας υγείας το 1995, με στόχο την εξάλειψη ανισοτήτων στον τομέα της υγείας, προσβλέποντας προς τους υγιείς για τη βοήθεια των αρρώστων, στους πλουσίους για βοήθεια των φτωχών. Φέτος είναι η 20ή επέτειος της εφαρμογής του προγράμματος. Πάνω από το 99% του πληθυσμού είναι εγγεγραμμένο στο πρόγραμμα, ενώ περίπου το 93% των παροχών υγειονομικής περίθαλψης της χώρας συμμετέχει. Υπάρχει ένα ποσοστό έγκρισης 80% του προγράμματος με συνέπεια.

Απαιτείται πολιτική βούληση και μακροπρόθεσμη δέσμευση για την επίτευξη και τη διατήρηση της ισότητας της υγείας στην κοινωνία.

Eugenia Yu – chin Yun – Προϊστάμενη Τύπου, Αντιπροσωπεία της Ταϊπέι στην Ελλάδα

Το όνομα του Γιάννη

Κύριε διευθυντά

Σας παρακαλώ, ας βαθμολογηθούν επιτέλους και εκείνοι που αντιγράφουν το λάθος ενός μικρού, κακομαθημένου και τελικά ασεβούς Γιάννη. «Ο σεβασμός για τη γλώσσα σαρκώνει σεβασμό για την κοινωνία» (από την επιφυλλίδα του κ. Χρήστου Γιανναρά). Για τον σεβασμό αυτόν δεν υπάρχει κανόνας που να το επιβάλλει.

Ιωαννης Αλεξοπουλος

Η εκλογή Προέδρου

Κύριε διευθυντά

Σχετικά με την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, το άρθ. 32 παρ. 3 και 4 του Συντάγματος περιγράφει λεπτομερώς τη διαδικασία που θα πρέπει να ακολουθηθεί. Σύμφωνα με το ανωτέρω άρθρο του Συντάγματος για την εκλογή Προέδρου, στις δύο πρώτες ψηφοφορίες απαιτούνται να ψηφίσουν θετικά διακόσιοι (200) βουλευτές, ενώ στην τρίτη ψηφοφορία απαιτούνται 180 βουλευτές. Εδώ, ο συνταγματικός νομοθέτης, σε περίπτωση μη εκλογής Προέδρου, εγκαταλείπει τη διαδικασία των «διαδοχικών προσεγγίσεων» και στο άρθ. 32 παρ. 4 αναφέρεται η διάλυση της Βουλής και η προκήρυξη εκλογών.

Παρατηρούμε ότι ο συνταγματικός νομοθέτης θέτει σε ανώτερη κλάση το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας, μάλιστα Προεδρευομένης και όχι Προεδρικής –όπως ήταν παλαιότερα– από τη  βούληση του ελληνικού λαού που απεφάνθη για μια συγκεκριμένη κυβέρνηση. Αν αυτή η παραγ. 4 συμπορεύεται με την έννοια της Δημοκρατίας ή του δημοσίου συμφέροντος, ας το κρίνει η επιτροπή αναθεωρήσεως του Συντάγματος όταν αναθεωρηθεί το Σύνταγμα. Ακολούθως η παρ. 4 του άρθ. 32 αναφέρεται στη συνέχεια στη διαδικασία εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας από τη νέα Βουλή που προέκυψε μετά τις εκλογές. Ορίζει ότι: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα πρέπει να ψηφισθεί από εκατόν ογδόντα (180) βουλευτές, αν δεν επιτευχθεί αυτός ο στόχος εκλέγεται αυτός ο υποψήφιος που συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, δηλ. 151 ψήφους τουλάχιστον, και αν δεν επιτευχθεί και αυτό, τότε μετά από πέντε ημέρες επαναλαμβάνεται η ψηφοφορία μεταξύ των δύο προσώπων που πλειοψήφησαν και θεωρείται ότι έχει εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας αυτός που συγκέντρωσε τη σχετική πλειοψηφία.

Εδώ, ο συνταγματικός νομοθέτης, ενώ άρχισε την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας με τη διαδικασία των «διαδοχικών προσεγγίσεων»,  (παρ. 3) αιφνιδιαστικά και αφού ο υποψήφιος δεν συγκέντρωσε εκατόν ογδόντα (180) ψήφους τη διακόπτει, προκηρύσσει εκλογές (παρ. 3) και με τη νέα κυβέρνηση συνεχίζει την ανωτέρω διαδικασία «των διαδοχικών προσεγγίσεων» (παρ. 4) μέχρι τέλους και χωρίς να τον ενδιαφέρει πόσες ψήφους θα λάβει ο εκλεγείς Πρόεδρος της Δημοκρατίας από τη νέα Βουλή. Κατά τη δεύτερη διαδικασία μπορεί να λάβει ο εκλεγείς Πρόεδρος της Δημοκρατίας και κάτω των εκατό (100) ψήφων από τη Βουλή (παρ. 4), ενώ κατά την παρ. 3 και πριν από τις εκλογές, αν ελάμβανε 179 ψήφους δεν θα εκλέγετο!

Αυτά που περιέγραψα με απόλυτη μαθηματική ακρίβεια, αναλυτικά,  περιγράφονται στις δύο παραγ. 3 και 4 του άρθ. 32 του Συντάγματος. Εδώ τίθενται τα κάτωθι ερωτήματα:

1ον) Υπερτερεί η αξία των ψήφων που θα λάβει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας από τη Βουλή από τη θέληση του ελληνικού λαού για μια βιώσιμη κυβέρνηση τετραετίας;

2ον) Διαλύεται τόσο εύκολα η Βουλή προς χάριν μερικών ψήφων που δεν έλαβε ο Προέδρος της Δημοκρατίας;

3ον) Οταν εψηφίζοντο αυτές οι παράγραφοι 3 και 4 του άρθ. 32 από τη Βουλή, κανείς δεν αντελήφθη γιατί οι αναθεωρητές του Συντάγματος θεσμοθέτησαν αυτές τις συνταγματικές παρ. 3 και 4; Το φαινόμενο αυτό της διάλυσης της Βουλής είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει τελευταία, εξαιτίας των παρ. 3 και 4 του άρθ. 32. Φυσικά, όταν το κόμμα είναι στην εξουσία δεν του αρέσει η παρ. 3, είναι πολύ φυσικό, ενώ την αξιωματική αντιπολίτευση «βολεύουν» οι παρ. 3 και 4.

Εάν εξαρχής απαλείφετο η παρ. 4 και συνεχίζετο η διαδικασία με προέκταση της παρ. 3 και δεν διελύετο η Βουλή, σήμερα στην Ελλάδα η κατάσταση θα ήταν εντελώς διαφορετική. Τουλάχιστον οι Ελληνες δεν θα είχαν το άγχος και την αγωνία για το αύριο.

Τέλος, παρατηρούμε ότι από μια συνταγματική αβλεψία, όπως είναι οι παρ. 3 και 4 του άρθ. 32 του Συντάγματος, μπορούν να προκληθούν πολιτικές περιπλοκές και περιπέτειες και να οδηγηθούμε σε χαοτικές καταστάσεις.

Ι. Θ. Χαϊνης – Ομ. καθ. Ε.Μ. Πολυτεχνείου

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή