Κύριε διευθυντά
Σε βραδινό τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων ο πηχυαίος υπότιτλος ηχεί σαν παραδοξολογία: «Στην ίδια γραμμή Σόιμπλε και Βαρουφάκης», αναγράφει αυτολεξεί, βοώντας. Αν δεν υπολαμβάνει όσα ζοφερά δηλώνει, όπερ λογικότερο και ευκταίο, τότε είναι εξόχως άστοχος ή ελλειμματικός, έστω. Το φετινό, σημαίνον καλοκαίρι, γράφεται πυκνή η Ιστορία και η φραστική ακρίβεια εκτιμάται ιδιαίτερα. Μια τόσο κακή διατύπωση, από κοινού με άλλες ανάλογες ή απλώς ατυχείς, σε συνδυασμό ιδίως με προφορικές επιθέσεις και διακηρύξεις περί εξυφασμένου σχεδίoυ για Grexit και επάνοδο σε εθνικό νόμισμα, μπορεί να λασπώσει τα φτερά τού έως χθες περιφανούς υπουργού, ακόμη και να πλήξει οριστικά τη δημόσια εικόνα και υστεροφημία του. Αυτά είναι σοβαρά πράγματα και χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής, οι ανακρίβειες και πονούν και θέτουν σε δοκιμασία και ψυχική φθορά όταν στρεβλώνουν προθέσεις, ιδιαίτερα τότε. Είναι πέραν του βεβαίου, ασφαλώς, ότι Σόιμπλε και Βαρουφάκης υπήρξαν δύο αντίρροποι πολιτικοί άξονες, σθεναροί και επίμονοι στον προσανατολισμό τους μέχρι συγκρούσεως και αμοιβαίας άπωσης, έως αντιπάθειας ίσως. Το γεγονός ότι η διαπραγματευτική τύχη του κ. Βαρουφάκη συνέπεσε με το να συντριβεί στο εθνικό συμφέρον και στις ανθελληνικές επιδιώξεις του «σιδερένιου» Σόιμπλε, δεν σημαίνει φυσικά, αλίμονο, ότι ο τέως υπουργός μας τον διευκόλυνε ή συνέπλευσε μαζί του καθ’ οιονδήποτε τρόπο, όπως κάκιστα, εντέχνως ίσως, αφήνεται να εννοηθεί. Εφόσον, πάντα κατά τους κατηγόρους του, ο κ. Βαρουφάκης είναι ο υπαίτιος της διαπραγματευτικής μας αποτυχίας, θα έπρεπε να κατηγορείται ακριβώς για την έκβασή της και όχι για κρυφή ατζέντα και τορπιλισμό της, σε παραλληλισμό μάλιστα με τη στόχευση και επιθυμία Σόιμπλε για Grexit. Η ευθεία εναντίον του μομφή περί μεθόδευσης και εξυπηρέτησης τέτοιου σχεδίου, ακόμη και υπό τη μορφή καλλιέργειας υφέρπουσας υπόνοιας, συνιστά ανοσιούργημα.
Δεν πρόκειται εδώ για παράθεση επιχειρημάτων ορκισμένου φίλου ή αγιογράφου του τέως υπουργού. Πρόκειται μόνο για επίκληση της λογικής και αποκατάσταση της ισορροπίας, όπως επί μήνες εκφράστηκε. Δεν είναι δυνατόν, δεν νοείται, να βάλλεται ο Ελληνας υπουργός για εθνική μειοδοσία, συλλήβδην. Δεν αμφισβητείται η φιλοπατρία, ο πατριωτισμός του κ. Βαρουφάκη, ούτε η υψηλή βαθμίδα της ευσυνειδησίας περί τα πολιτικά του καθήκοντα.
Μπορεί κανείς να τον ψέξει για σφάλματα, ίσως, των εκάστοτε χειρισμών του, ακόμη και μοιραία, είναι θεμιτή κριτική. Αστοχίες, κακές εκτιμήσεις-προσεγγίσεις θεωρητικής, ακαδημαϊκής στάθμης, αποκομμένες απ’ το πολιτικό πεδίο, απ’ την αιχμηρή πραγματικότητα, αδεξιότητες, ερασιτεχνισμοί, ασάφειες, εγωπάθεια, υπεροψία. Κάτι ή κάποια απ’ αυτά, κατά την εκτίμηση ενός εκάστου. Ποτέ όμως δεν μπορούν να αμφισβητηθούν ο ευγενής του ζήλος, το πάθος του, η προσήλωση στα πιστεύω του, η αγαθή του πρόθεση, ουδέποτε. Σίγουρα ο Γ. Βαρουφάκης δεν έχει ανάγκη από υπερασπιστές, ούτε ανήκει εδώ να κριθεί εάν υπήρξε ή όχι το μοιραίο πρόσωπο της διαπραγμάτευσης, όπως ραγδαία διαχέεται. Ανήκει στην Ιστορία να τον αποτιμήσει. Παρότι ο ίδιος αδίκησε, αν δεν ματαίωσε, τον εαυτό αλλά και το πολιτικό έργο του με την απερισκεψία, τη φαιδρότητα της απόδρασής του στην Αίγινα υπό τις γνωστές ιστορικές περιστάσεις, παρότι έτσι φάνηκε να αφήνει ανυπεράσπιστη την υπουργική του θητεία, είναι αλήθεια ότι έδωσε ψυχή και σώμα κατά τη διάρκειά της.
Προφανώς γι’ αυτό τον λόγο, είναι επίσης σίγουρο ότι νιώθει τη μοναξιά του να μεγαλώνει…
Αναγνωστης-Νωτης
Γ. Ιωαννου
Δικηγόρος, Βόλος
Είναι καιρός να σοβαρευτούμε
Κύριε διευθυντά
Είναι βέβαιο πως δεν περνάει ώρα χωρίς να ακουστεί πως για «πρώτη φορά» έχουμε αριστερή κυβέρνηση με «ισχυρή πλειοψηφία» (βλ. 99 αριστεροί, 13 δεξιοί και 50… δώρο(!), στους 300), που αγωνίζεται, και πως αρμόδιοι υπουργοί, μερικοί με «σακίδιο» στην πλάτη και οι πολλοί χωρίς γραβάτα κ.λπ., κατά το «φτωχός εγώ ειμί και πένης», [Βλ. ευτελισμός της έννοιας του «λαϊκού», από μια πανάκριβη και άκρως επιμελημένη δήθεν «ατημέλεια»], νυχθημερόν προσπαθούν ν’ αποφύγουν το Grexit (παρ’ όλον ότι, όπως γράφεται, έχουν τα χρήματά τους έξω, νόμιμα μεν, αλλά με σοβαρό κίνδυνο να… διπλασιαστούν). Είναι ακόμα σίγουρο πως πέντε (5) μήνες τώρα, ακούμε πως οι χιλιάδες απλήρωτοι προμηθευτές του Δημοσίου, οι 5.000 νέοι άνεργοι, τα 5 δισ. ευρώ που χάθηκαν και το ότι κάναμε εχθρό ακόμα και τον τελευταίο φίλο και συν/εταίρο, αλλά και το νέο ήθος λειτουργίας της Βουλής…, σημαίνουν την «ανάκτηση της χαμένης εθνικής αξιοπρέπεια»(!!!) Και το πιο σημαντικό: για 5 μήνες, «από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός», ακούμε το πολεμικό ανακοινωθέν πως: η χώρα «βρίσκεται σε πόλεμο» και πως αντιστέκεται γενναία ενάντια στον εχθρό, ενώ ως επένδυσή του ακούγεται να τραγουδιέται «εν χορώ» το ρεφρέν: σήμερα υπογράφουμε / αύριο δεν υπογράφουμε, σήμερα υπογράφουμε / αύριο δεν υπογράφουμε… Δηλαδή, κάτι που μοιάζει ωσάν κάποιοι «χωρίς αιδώ και λύπην» να μαδάνε μαργαρίτες, την ώρα που μαδάνε τις αντοχές των 10 εκατ. πολιτών αυτής της χώρας. Πέντε χρόνια οδυνηρή στέρηση και πέντε μήνες ανυπόφορη υστερία είναι πολλά και ο καιρός μακρύς. Δεν μπορεί, κάποτε η οικονομία θα φτιάξει, το θανατηφόρο βάσανο της σταγόνας θα σταματήσει και το θέατρο του παραλόγου θα τελειώσει. Oμως, η κατάθλιψη…; Χωρίς αμφιβολία, λοιπόν, είναι καιρός να σταματήσει το ανέκδοτο ότι «για όλα φταίνε οι άλλοι»· κι είναι καιρός να σοβαρευτούμε, γιατί είναι ομολογημένο από αιώνες πριν πως: «Δίκη καταλήψεται ψευδών τέκτονας και μάρτυρας» (Ηράκλειτος).
Βασιλης Αν. Χαρισης
Αρχιτέκτων