Κύριε διευθυντά
Πέντε χρόνια οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής κρίσης, παρασυρμένοι από την κεκτημένη ταχύτητα του μονότονου, οπισθοδρομικού και αντι-δραστικού πολιτικού λόγου, δεν σταθήκαμε ικανοί να αναζητήσουμε τα αίτιά της και ως εκ τούτου τη διέξοδο από αυτήν. Οδηγηθήκαμε σε φραστικούς βερμπαλισμούς, σε θρησκευτικού τύπου αναθεματισμούς, σε αποστροφές, ενοχοποιήσεις, αλλά για την ταμπακιέρα τίποτα. Ποτέ δεν ακούστηκε ένα πραγματικό γιατί με κεφαλαία ούτε και ένα διά ταύτα. Κανείς δεν έβλεπε τον ανεμοστρόβιλο που ερχόταν και όταν έφτασε, μας έπιασε εξαπίνης και στροβιλιστήκαμε τόσο, που ζαλιστήκαμε και δεν ξέραμε τι λέγαμε. Κάναμε εκλογές, δημοψηφίσματα, αλλάξαμε κυβερνήσεις επάνω σε ένα ψεύτικο δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο κι έτσι χάσαμε τον στόχο, μη ορίζοντας το πραγματικό διακύβευμα. Κι αυτό αφορά και τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές.
Το 2010 ήταν το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Και δεν το καταλάβαμε. Αυτό ήταν το θέμα. Η Ιστορία ξέρει, χτυπά τα καμπανάκια της. Μένει στην κοινωνία να τα ακούσει και στα πολιτικά υποκείμενα να δράσουν.
Σήμερα, το δίλημμα μνημόνιο – αντιμνημόνιο ξέφτισε, πέρασε στην Ιστορία και συνειδητοποιήσαμε ότι το μόνο που ίσως μας προσέφερε ήταν το ξεπέρασμα της παράλογης ύπαρξής του. Αυτό που τώρα προβάλλει αδυσώπητα και νομοτελειακά, με καθυστέρηση πέντε χρόνων, είναι το όραμα της νέας εποχής. Το τέλος της παλιάς Ελλάδας και η γέννηση και δημιουργία μιας νέας εικόνας για τη ζωή και τον κόσμο.
Οι προοδευτικές δυνάμεις της κοινωνίας ασφυκτιούν, αντιμέτωπες με τη στασιμότητα, την οπισθοδρόμηση και τη συντήρηση. Προσδοκούν σε διεξόδους και διαφυγές, αναζητώντας το νέο πολιτικό υποκείμενο.
Οι συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις από την πτώση του ΠΑΣΟΚ το 2011 μέχρι σήμερα, καθώς και η διάλυσή του, του μακροβιότερου κυβερνητικού κόμματος, του κόμματος που σημάδεψε και χαρακτήρισε τη μεταπολιτευτική περίοδο, αυτό υποδηλώνουν.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ απλώς ολοκλήρωσε αυτόν τον κύκλο. Ηταν το τελευταίο προπύργιο ενός παρωχημένου συστήματος που αργοπεθαίνει.
Οι επερχόμενες εκλογές θα ειναι η αρχή του τέλους του παλιού πολιτικού κόσμου, της παλιάς εποχής. Δεν θα είναι απλό, θα είναι επώδυνο, όπως όλες οι κοινωνικές αλλαγές, αλλά είναι αναπόφευκτο. Οι πολιτικές δυνάμεις που θα το αντιληφθούν εγκαίρως θα αποτελέσουν τον οδηγό σ’ αυτήν την πορεία.
Τακης Φραγκουλης
Tο «εθνικό μας άθλημα»
Kύριε διευθυντά
Διαβάζουμε κατ’ επανάληψιν τον τελευταίο καιρό για τα συνεχή «λαβράκια» που προκύπτουν από τους ελέγχους των κλιμακίων ΣΔΟΕ και ΙΚΑ σε επιχειρήσεις εστίασης. Παράδειγμα, οι «38(!) παραβάσεις από μόλις 6 επιχειρήσεις εστίασης» που ακούσαμε στις ειδήσεις 2-3 εβδομάδες πίσω.
Θα ήθελα, λοιπόν, να σας μεταφέρω τη σχετική συζήτηση που είχα με αφορμή την παραπάνω είδηση, με φίλο ο οποίος εργάζεται σε ψητοπωλείο πλατείας των βορείων προαστίων.
Κατ’ αρχάς ο ίδιος έχει μείνει άναυδος με το ότι «ενώ η δουλειά πάει καλά, το αφεντικό επιμένει να μας βάζει μόλις 2-3 ένσημα τον μήνα(!) και αυτό σχετικά πρόσφατα, λόγω του ότι κάποιους μήνες πίσω έσκασε έλεγχος του ΙΚΑ και όπως μας βρήκε σχεδόν όλους ανασφάλιστους, έπεσε βαρύ πρόστιμο».
Αποδείξεις; «Οι περισσότερες δεν κόβονται, εξαρτάται από τον πελάτη, την ημέρα και ώρα. Μετά όμως το ατυχές περιστατικό με το ΙΚΑ, οι επαγγελματίες της πλατείας έμαθαν να φυλάγονται. Σε αυτό, άλλωστε, τους βοηθούν τα μέγιστα και οι ίδιες οι υπηρεσίες ελέγχων!».
Μία κουβεντούλα, λοιπόν, των 10 λεπτών ήταν αρκετή για να μου αποκαλυφθούν οι «επιχειρησιακές μέθοδοι» των «ελεγκτικών αρχών» του ελληνικού κράτους:
Οι έλεγχοι του ΣΔΟΕ αλλά και του ΙΚΑ, όταν γίνονται (και γίνονται), συμβαίνουν με τον ίδιο, «ταυτοποιημένο» τρόπο: πάντα την ίδια μέρα: Παρασκευή ή Σάββατο. Πάντα την ίδια ώρα: νωρίς το βραδάκι. Πάντα με τον ίδιο αριθμό ατόμων: 2 άνδρες + 1 γυναίκα (ή εναλλακτικά 2+2) για το κλιμάκιο του ΣΔΟΕ, ενώ 3 άτομα αποτελούν εκείνο του ΙΚΑ. Πάντα οι ελεγκτές στην ίδια ηλικία: γύρω στα 40-50, με το ίδιο, σχεδόν πανομοιότυπο, στυλ του δημοσίου υπαλλήλου, με περασμένο στον ώμο το «γνωστό τσαντάκι του ελεγκτή» (τα μεταφέρω όπως ακριβώς μου περιγράφηκαν).
Αποτέλεσμα;
Οι επαγγελματίες –σαΐνια της πλατείας (6-7 τον αριθμό), τους εντοπίζουν από μακριά και αρχίζουν τα μεταξύ τους τηλέφωνα: «Σύρμα». Οι αδήλωτοι εργαζόμενοι «την κάνουν διακριτικά» ή μαζεύονται άρον άρον σε κάποιον εσωτερικό ακάλυπτο χώρο και οι ταμειακές μηχανές πιάνουν δουλειά. Αυτά έως ότου ολοκληρωθεί ο έλεγχος, μετά όλα γυρίζουν στον γνωστό ρυθμό. Business as usual. Αναρωτιέται, λοιπόν, ο ίδιος ο εργαζόμενος: «Μα χάθηκε να έρθουν κάποτε ως… κανονικοί άνθρωποι; Με τον τρόπο και το στυλ, δηλαδή, ενός κανονικού πελάτη; Αφού μπαίνουν στον κόπο αλλά και το κόστος των ελέγχων, γιατί δεν αλλάζουν λίγο και τον τρόπο έτσι ώστε να έχουν και αποτελέσματα;».
Αναστασιος Αδαμιδης – Δημόσιος Υπάλληλος
Πυρκαγιές σε πευκόφυτες περιοχές
Κύριε διευθυντά
Παίρνοντας αφορμή από το άρθρο του Γ. Λιάλιου «Από τις τροχοβίλες στην εξαφάνιση δασών» που δημοσιεύθηκε στην «Κ» στις 23/8/2015, θα ήθελα να σας θυμίσω ότι: Το πρόβλημα των πυρκαγιών στη χώρα μας πήρε αυτές τις παράλογες σε συχνότητα καταστρεπτικές διαστάσεις, όταν το κράτος μας με τον νόμο 978/79 δήμευσε τις εκτός σχεδίου ιδιοκτησίες που είχαν οκτώ πεύκα στο στρέμμα, χαρακτηρίζοντάς τις αυθαίρετα δημόσιες δασικές για να τις προστατέψει.
Eτσι, αυτομάτως, το πεύκο στο εκτός σχεδίου οικόπεδο ή κτήμα από ευλογία έγινε κατάρα και άρχισαν οι πυρκαγιές με τις πολυάριθμες εστίες φωτιάς.
Η προτεινόμενη θεραπεία θα έρθει εάν το κράτος μας αναλάβει υπό την προστασία του (δηλαδή να δημεύσει) όχι την πευκόφυτη περιοχή, αλλά τη χέρσα και πετρώδη έκταση, εφόσον αυτή δεν έχει τουλάχιστον 4 με 5 πεύκα στο στρέμμα.
Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να σας γνωρίσω ότι οι δηλητηριώδεις ρίζες του πεύκου δεν επιτρέπουν εκτός από κυκλάμινα την ανάπτυξη κανενός άλλου φυτού σε απόσταση 15 μέρων. Το παράλογο είναι ότι στη χώρα μας έχουν φυλακιστεί άτομα που έκοψαν πεύκα, ενώ έχουν επιδοτηθεί όσοι έχουν κόψει ελιές.
Διαγορας Σωτηριου
Εκλογές μιας νέας εποχής
Κύριε διευθυντά
Ημετάβαση στην επίγεια ψηφιακή τηλεόραση αλλάζει το θεσμικό πλαίσιο αδειοδοτήσεων, καθώς απελευθερώνει τους δημιουργούς περιεχομένου. Πράγματι, στο μέχρι σήμερα καθεστώς οι προκηρύξεις γίνονταν «για τη χορήγηση άδειας ίδρυσης, εγκατάστασης και λειτουργίας τηλεοπτικού σταθμού» (Ν 2328/95), ενώ η νέα τηλεόραση απευθύνεται και αφορά αποκλειστικά τους δημιουργούς περιεχομένου και δεν συσχετίζεται με την «ίδρυση, εγκατάσταση και λειτουργία ενός τηλεοπτικού σταθμού. Eγιναν και γίνονται πάντοτε, και σήμερα, προσπάθειες από κατεστημένους πολιτικούς και επιχειρηματικούς φορείς ώστε να κρατηθούν μακριά από τη νέα τηλεόραση οι (νέοι) δημιουργοί περιεχομένου. Πρωταγωνιστής σε αυτή τη θλιβερή προσπάθεια είναι, πάντοτε, η εκάστοτε κυβέρνηση με όργανο, δυστυχώς, το εκάστοτε ΕΣΡ. Αυτός ο κύκλος πρέπει να σπάσει. Στις προσεχείς εκλογές μπορεί να γίνει εκμετάλλευση της υπάρχουσας ήδη υποδομής στη χώρα μας κάνοντας χρήση του λεγόμενου «virtual channel», δηλαδή μιας εκπομπής σε πανελλαδική κάλυψη με τη χρήση ενός πολύ μικρού τμήματος του ψηφιακού φάσματος, 1/4 μιας μόνο συχνότητας, ad hoc, για περιορισμένο χρονικό διάστημα στη διάρκεια μιας ημέρας. Το ίδιο μικρό τμήμα φάσματος θα διατίθεται σε πάρα πολλές ανεξάρτητες και διαφορετικές ομάδες «δημιουργών περιεχομένου» σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα στη διάρκεια της ίδιας μέρας. Δηλαδή το κόστος θα διαμοιράζεται. Αυτή η χρήση του virtual channel αποτελεί θεμελιώδη καινοτομία για τις προσεχείς εκλογές, καθώς θα αναδείξει τις δυνατότητες των καινοτόμων (start-ups) εταιρειών ανάπτυξης προεκλογικού περιεχομένου από νέα παιδιά που χειρίζονται τις νέες τεχνολογίες σε… αντικατάσταση των αφισοκολλητών της εποχής της μιζέριας που μας έφερε έως εδώ.
Χαραλαμπος Μαντακας – τ. Δ/ντής Ινστιτούτου Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών «Δημόκριτος»
