Κύριε διευθυντά
Με προσοχή διάβασα στην «Καθημερινή» της 20ής Οκτωβρίου 2015 το άρθρο του κ. Ηλία Μαγκλίνη: «Ενας φίλος από την Αίγυπτο» και έμεινα κατάπληκτος με την τελευταία φράση του άρθρου: «…με τους Εβραίους όμως να παραμένουν σταθερή αξία απειλής διαχρονικά». Θέλω πολύ να μας πει ο κ. Μαγκλίνης πώς και γιατί έφτασε σε αυτό το συμπέρασμα, ότι «οι Εβραίοι παραμένουν σταθερή αξία απειλής διαχρονικά»; Τέτοιες απόψεις διαβάζει κανείς από τους ναζιστές, από αντισημίτες, από Αραβες, από τους τζιχαντιστές, ακόμη και από κάποιους φανατικούς ισλαμιστές που στις μέρες μας σφάζουν με μαχαίρια και κατσαβίδια αθώους Ισραηλινούς πολίτες, στους δρόμους της πρωτεύουσας του Ισραήλ, την Ιερουσαλήμ και όχι μόνο. Θέλω να πιστεύω ότι ο αρθρογράφος σας δεν ανήκει σε καμιά από τις πιο πάνω αναφερόμενες περιπτώσεις και ό,τι έγραψε ήταν ένα μεγάλο λάθος. Αν όμως πραγματικά πιστεύει ότι οι Εβραίοι είναι διαχρονική απειλή, να μας εξηγήσει, με σοβαρά και αληθινά επιχειρήματα, πώς κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα. Ο εβραϊκός λαός είναι τόσο μικρός, που ποτέ στην ιστορία του δεν ήταν απειλή για κανέναν. Κι αν κάποτε, πριν από πολλούς αιώνες, αλλά και σήμερα, πήρε τα όπλα, το έκανε για να υπερασπισθεί τη γη του από διάφορους κατακτητές. Ποτέ δεν υπήρξε κατακτητής κανενός λαού και ξένης γης.
Επιτρέψτε μου, με την ευκαιρία, να τονίσω ότι ο εβραϊκός λαός, εδώ και 2.300 χρόνια, καταδιώκεται, εξοντώνεται, ξεριζώνεται, κατασφάζεται, εξευτελίζεται από Αιγυπτίους, Ασσυρίους, Πέρσες, Ρωμαίους, Ισπανούς και στα χρόνια μας από Ρώσους και φυσικά από Γερμανούς. Ομως, ο λαός αυτός κρατήθηκε στη ζωή, βασισμένος στις ερμηνείες του Ταλμούδ, «που είναι ένα σοφό εργαλείο επιβίωσης του εβραϊκού λαού, που τον κράτησε ζωντανό, με την υπερηφάνειά του, την πειθαρχία, την ηθική, την ελπίδα, την υγεία και το καθαρό μυαλό του. Πολύ σωστά ο μεγάλος ποιητής Χάινε, αναφερόμενος στη μετακινούμενη Διασπορά των Εβραίων ανά τον κόσμο, απεκάλεσε το Ταλμούδ φορητή πατρίδα» (από το βιβλίο «Στην τροχιά ενός Θεού», του Γ. Παμπούκη). Ετσι, ο λαός αυτός, βασισμένος στις αξίες και στις διδαχές του Ταλμούδ, παρά την παγκόσμια έχθρα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, έφθασε, έπειτα από ποταμούς αίματος, στην επανίδρυση του Ισραήλ, το 1948. Από τότε μέχρι σήμερα, οι Αραβες, με τη σιωπηλή ανοχή κάποιων κρατών, επιδιώκουν την καταστροφή του. Να είναι σίγουροι, οι εχθροί του Ισραήλ, ότι θα αποτύχουν στον σκοπό τους. Κι αυτό γιατί το μικροσκοπικό Ισραήλ διαθέτει τεράστια ηθική δύναμη, η οποία δεν πολεμιέται ούτε με εξεγέρσεις τύπου Ιντιφάντα, ούτε με απειλές κάποιων ανεγκέφαλων ηγετίσκων. Καλό θα είναι να μη βάζουμε λάδι στο καντήλι του αντιεβραϊσμού, με σκέψεις όπως «οι Εβραίοι παραμένουν απειλή διαχρονική». Και ας μη μας διαφεύγει ότι οι κύριες ιδιότητες του Θεού του Ισραήλ, είναι η Δικαιοσύνη και η Αλήθεια. Εάν πίκρανα, έστω και λίγο, τον κ. Μαγκλίνη, πιστέψτε με, εγώ πικράθηκα περισσότερο με όσα διάβασα.
Ιακωβος Μ. Φριζής
Απάντηση
Μένω και εγώ με τη σειρά μου έκπληκτος από την παρερμήνευση, την παντελή έλλειψη χιούμορ και την αδυναμία του επιστολογράφου να συλλάβει τη λεπτή ειρωνεία στο συγκεκριμένο σημείο ενός κειμένου που είχε έναν γενικότερο δηκτικό, χιουμοριστικό χαρακτήρα. Το επίμαχο σημείο δεν εκφράζει βέβαια την άποψη τη δική μου αλλά, δυστυχώς, δυστυχέστατα, την πεποίθηση πολλών συμπολιτών μας, οι οποίοι ενστερνίζονται συνωμοσιολογίες με αντισημιτικό χαρακτήρα μάλιστα.
Αυτό που ήθελα να πω, με άλλα λόγια, είναι ότι μπορεί στην Ελλάδα να αισθανόμαστε ότι βαλλόμαστε συνεχώς από ξένες δυνάμεις (Αμερικανούς, Γερμανούς κ.ά.), ότι μας βολεύει να νιώθουμε θύματα θεωρώντας παγίως τους Εβραίους μόνιμους διώκτες μας. Είναι μια θλιβερή πραγματικότητα, συχνά γραφική όχι όμως ακίνδυνη (ειδικά τα τελευταία χρόνια) και απλώς αυτή καταγράφω και σε καμία περίπτωση δεν την ενστερνίζομαι. Ο κ. Φριζής είναι παλαιός και άξιος επιστολογράφος της «Κ». Δεν είναι δυνατόν να μην έχει παρακολουθήσει την επί σειρά ετών δημοσιογραφική μου εργασία μέσα από αυτή την εφημερίδα που αφορά στον εβραϊκό πολιτισμό, στο Ολοκαύτωμα κτλ. Με αδικεί κατάφωρα η παρατήρησή του.
Ηλιας Μαγκλινης
Η γλώσσα
Κύριε διευθυντά
Καλά, δεν υπάρχει κάποιος δίπλα στους υπουργούς μας, ακόμη και στον πρωθυπουργό μας, να τους υπενθυμίσει ότι δεν λέμε «να παρέξετε», αλλά «να παράσχετε», και ούτε «να παράξετε», αλλά «να παραγάγετε»;
Είναι κρίμα να εκτίθενται για άγνοια της ελληνικής γλώσσας. Δυστυχώς, είναι παγίδες τα «άγω» και τα «έχω», με τα συνθετικά των και τα παράγωγά των.
Παναγιωτης Γ. Νικολοπουλος