Kύριε διευθυντά
Το κορυφαίο και κυρίαρχο σήμερα στην επικαιρότητα θέμα είναι ο «χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους». Τόσο από τις μονομερείς δηλώσεις, όσο και από τις συνεντεύξεις των αρμόδιων και υπέρμαχων αυτού του χωρισμού, οποιοσδήποτε αντικειμενικός παρατηρητής μπορεί εύκολα να διαπιστώσει ότι κανένας απολύτως δεν είναι σε θέση να παρουσιάσει έστω και μια περίπτωση που η Εκκλησία δεσμεύει το κράτος και που θα μπορούσε να αποτελέσει σχετικό αντικείμενο ή επιχείρημα συζήτησης.
Θα φανεί παράδοξο και απίστευτο και όμως είναι αληθινό, ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική στην υφήλιο χώρα όπου επικρατεί απόλυτη ανεξιθρησκεία και θρησκευτική ελευθερία, χωρίς η ελληνική Εκκλησία να παρεμβαίνει σε καμία απολύτως κρατική ή ιδιωτική δραστηριότητα.
Στην Ελλάδα, σε αντίθεση με τα ισχύοντα σε ορισμένα κράτη της Ευρωπαϊκής Eνωσης, είναι νομοθετικά κατοχυρωμένη η κατάργηση της αναγραφής στις ταυτότητες των Ελλήνων της ένδειξης «Χριστιανός Ορθόδοξος», η σε απεριόριστο αριθμό δυνατότητα σύναψης πολιτικών γάμων και έκδοσης διαζυγίων, ενώ η τέλεση θρησκευτικού γάμου είναι απολύτως προαιρετική, με ανώτατο όριο τους τρεις γάμους, η πολιτική κηδεία, η άρνηση του θρησκευτικού όρκου και γενικά η κατάργηση όλων των από αιώνων συνυφασμένων με την παλαιότερη κοινωνία επτά (7) μυστηρίων, χωρίς να διατυπώνεται καμία ένσταση από την Εκκλησία, η οποία τηρεί απαρέγκλιτα το από τον ιδρυτή της διατυπωμένο δόγμα «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν».
Υπάρχουν πολλά ακόμη παραδείγματα χωρισμού Εκκλησίας από το κράτος, όπως π.χ. η κατάργηση του υποχρεωτικού εκκλησιασμού και του κατηχητικού, εξαιτίας των οποίων εμείς οι παλαιότεροι μαθητές υποστήκαμε την αυστηρή τιμωρία της αποβολής και μείωσης της διαγωγής, η αντικατάσταση του σχολικού βιβλίου «Κατήχηση και Λειτουργική», όπου υπήρχε και το μάθημα της θρησκειολογίας που επίσης εμείς διδαχθήκαμε, το οποίο αντικαταστάθηκε από το σημερινό βιβλίο των θρησκευτικών κ.λπ.
Προς πληρέστερη κατανόηση της από πολλών επικρατούσας θρησκευτικής ελευθερίας στην Ελλάδα είναι και η δυνατότητα έκδοσης διαζυγίου, σε αντίθεση με την Ιταλία όπου η Μαρία Κάλλας δεν μπορούσε να διαζευχθεί τον Μενεγκίνι.
Θα πρέπει επίσης να υπογραμμισθεί ότι, επί Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου, η Ελληνική Εκκλησία είναι η πρώτη στον κόσμο χριστιανική εκκλησία που εξέδωσε διαζύγιο βασιλέων, όταν ο Βασιλιάς Γεώργιος Β΄ διεζεύχθη την τότε βασίλισσα της Ελλάδος Ελισάβετ.
Oσον αφορά τη μισθοδοσία, είναι γνωστό ότι τουλάχιστον στα δέκα πρώτα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Eνωσης, οι κληρικοί μισθοδοτούνται. Από τα ανωτέρω όλως ενδεικτικώς εκτεθέντα, έχω την εντύπωση ότι οποιαδήποτε συζήτηση για τον χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους είναι άσκοπη και χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο.
Ηλιας Κ. Kυπραιος – Πολιτευτής Δωδεκανήσου
Tίποτα δεν άλλαξε
Kύριε διευθυντά
O Mίχαλος Pούσης λέει στον Oθωνα πριν από περίπου διακόσια χρόνια ότι ο ελληνικός λαός είναι καλοπροαίρετος, μα είναι από ζυμάρι, εύκολα ξεγελιέται και ευκολότερα προδίδεται. Tίποτα δεν άλλαξε από τότε.
Mαριος Xριστοφοριδης – Xίος
Κυνισμός
Κύριε διευθυντά
Οκυνισμός είναι μια αντίληψη κατά την οποία ουδείς είναι υποχρεωμένος να ενδιαφέρεται για την κακή κατάσταση του άλλου. Ο κυνισμός στην έσχατη εκδοχή του όχι μόνον αδιαφορεί για τα παθήματα των ανθρώπων, αλλά τα προκαλεί κιόλας.
Η Αριστερά εν Ελλάδι αποτελεί κλασικό παράδειγμα κυνισμού, υπό την έννοια ότι όχι μόνον αδιαφορεί για την κατάσταση της χώρας, αλλά με τις πράξεις και τις τελευταίες δηλώσεις αποδεικνύεται ότι έχει βάλει όχι το χεράκι της, αλλά την παλάμη της για τα παθήματά μας.
Ο πρόεδρος της Ευρ. Επιτροπής κ. Γιούνκερ δήλωσε ότι όταν οι τρελές «διαπραγματεύσεις» του κ. Βαρουφάκη έφτασαν στο απροχώρητο, ο κ. Τσίπρας πρότεινε ένα μνημόνιο πολύ χειρότερο από την αρχική πρόταση των θεσμών. Αυτό θεωρείται το αποκορύφωμα του κυνισμού στη σειρά άλλων περιπτώσεων που αποδεικνύουν ότι το αριστερό παραμύθι, αφού τόσα χρόνια έχει απομυζήσει το μυαλό, τώρα στην εξουσία απομυζά και ό,τι απέμεινε στην τσέπη των Ελλήνων.
Τυπικό παράδειγμα κυνισμού η δήλωση του πρώην υπουργού Παιδείας κ. Μπαλτά ότι η αριστεία είναι ρετσινιά για τον άριστο, πράγμα που αποδεικνύει ότι η χειρότερη εκδοχή του λαϊκισμού, η ισοπέδωση όλων προς τα κάτω αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της αριστερής ιδεολογίας.
Συνεπής και λογική συνέχεια αυτού, η τελευταία δήλωση του σημερινού υπουργού κ. Φίλη, ότι η επιβολή βαριάς φορολογίας σε κάθε μορφή ιδιωτικής εκπαίδευσης είναι πενταροδεκάρες και ότι ο επιλέγων αυτήν οφείλει να πληρώνει την επιλογή του, ασχέτως αν τέτοια φορολογία δεν υπάρχει πουθενά στην Ευρώπη και ασχέτως αν ο επιλέγων αυτήν απαλλάσσει το κράτος από τα έξοδα εκπαίδευσής του.
Iσως όμως η χαρακτηριστικότερη απόδειξη όχι μόνον κυνισμού, αλλά και απόδειξη της πεμπτουσίας της αριστερής ιδεολογίας, να είναι η δήλωση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Σεβαστάκη ότι η φορολογία στην ιδιωτική εκπαίδευση δεν αφορά τους ψηφοφόρους και γενικά τα κοινωνικά στρώματα που στηρίζουν την Αριστερά, αλλά τους «άλλους», πιθανώς αυτούς που οι ίδιοι κάποτε χαρακτήριζαν ως «εχθρούς του λαού». Ειλικρινά, δεν έχω υπόψη μου κυνικότερη και ακριβέστερη παραδοχή πως η Αριστερά υπάρχει όχι για να ενώνει, αλλά για να χωρίζει τους ανθρώπους και να στρέφει τον έναν εναντίον του άλλου.
Oσον αφορά τη στάση της απέναντι στην εκπαίδευση και ιδιαίτερα στην αριστεία, ποια άλλη μαρτυρία θέλουμε για να εννοήσουμε ότι η Αριστερά το μόνο που θέλει είναι να κυβερνά μια μάζα άσκεπτων και αγράμματων, έτοιμων να δεχθούν ό,τι αυτή θέλει να δεχθούν;
Ακόμη, θα φανεί περισσότερο η κυνικότητα όταν θα δούμε το τελικό σχέδιο περί φορολογίας ακινήτων το 2016, το οποίο πιθανόν να οδηγεί σε δήμευση περιουσιών και το τελικό σχέδιο περί «επανυπολογισμού των συντάξεων», για να διαπιστώσει και ο πιο δύσπιστος, αλλά τουλάχιστον καλής θέλησης άνθρωπος, ότι και η περίφημη φιλολαϊκότητα της Αριστεράς δεν είναι παρά ένας μύθος, ένα ιστορικό ψέμα, από τα μεγαλύτερα της Ιστορίας, πλην όμως τόσο καλά μαγειρεμένο που πείθει ακόμη τους αφελείς και απερίσκεπτους. Αυτό όμως ας το σκεφθούν οι ίδιοι, υφιστάμενοι τις συνέπειες των επιλογών τους.
Ιωαννης Ξηρος – Ταξίαρχος ε.α., μέλος της Δράσης
Περί πολιτικής
Κύριε διευθυντά
Η πολιτική είναι η υψηλότερη ανθρώπινη δράση και αποτελεί αξίωμα που επεκτείνεται στο άπειρο. Οι πολιτικοί τελειώνουν. Η εξουσία παραμένει η ίδια, της οποίας η λειτουργία εξαρτάται από τον σωστό χειρισμό των εκάστοτε κυβερνώντων, επιτυγχάνοντας παραγωγική ανάπτυξη, που αποτελεί κύρια προϋπόθεση για οικονομική ανάπτυξη.
Υπάρχουν πρόσωπα που καταπιάνονται με την πολιτική, χωρίς να διαθέτουν για τούτο τις απαραίτητες ικανότητες που απαιτούνται, για να μην έχουν να επιδείξουν πολιτικό ανάστημα κύρους. Φέρονται κι από ανασφάλεια, πως τάχα είναι γνώστες της πολιτικής καθώς και επί παντός του επιστητού, κάτι που αποτελεί ίδιον ημιμαθούς.
Οι πολιτικοί ποτέ δεν βγήκαν να πουν την αλήθεια στον ελληνικό λαό ότι δεν κυβερνούν οι ίδιοι. Απλώς εκτελούν προειλημμένες αποφάσεις της τρόικας και κάποτε του εκάστοτε Αμερικανού προέδρου, για να είναι ανενεργοί, να πληρώνονται με παχυλούς μισθούς, τυγχάνοντας παραδόξως προνομιακής μεταχείρισης για να τα έχουν όλα τζάμπα (ΔΕΚΟ, και αυτοκίνητο πολυτελείας). Και από έναν άστεγο πεσμένο σε παγκάκι, αδιάντροπα τολμούν και του ζητούν την ψήφο του!
Γιατί να ψηφίζουμε αυτούς τους τζαμπατζήδες και να μην ψηφίζουμε τους έξωθεν που μας κυβερνάνε για να ξέρουμε τι μας γίνεται; Εν συνεχεία ο γράφων παραθέτει και κάτι άλλο ακόμα, το οποίο ίσως έχει ενδιαφέρουσα σημασία.
Η συνένωση των ανθρώπων κατά ένα ορισμένο τρόπο σκέψης για κοινή δράση οδηγεί σε κατάσταση αλλαγής και εξέλιξη της κοινωνίας προς όφελος όλων.
Κωνσταντινος Παπανδρεου – Φαραί Πατρών