Ενα «επονείδιστο» δάνειο του 404 π.Χ.

Ενα «επονείδιστο» δάνειο του 404 π.Χ.

Κύριε διευθυντά

Μετά την καταστροφική ήττα του αθηναϊκού στόλου από τους Σπαρτιάτες στους Αιγός ποταμούς, το 404 π.Χ., που σημάδεψε το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου (431-404 π.Χ.), ο ναύαρχος των Λακεδαιμονίων Λύσανδρος, αφού κατέλαβε την Αθήνα, κατέλυσε το δημοκρατικό πολίτευμα και εγκατέστησε ολιγαρχικό, με επικεφαλής τους Τριάκοντα τυράννους. Ελάχιστο χρόνο μετά οι ολιγαρχικοί ζητούν δάνειο από τη Σπάρτη, για ν’ αντιμετωπίσουν τους Δημοκρατικούς, οι οποίοι επεδίωκαν την ανατροπή τους και την επαναφορά του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η Σπάρτη χορηγεί το αιτηθέν δάνειο. Πολύ σύντομα όμως ο Θρασύβουλος ανατρέπει τους ολιγαρχικούς. Ετσι μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, η Σπάρτη ζητεί από τους Αθηναίους το δάνειο που είχε χορηγήσει στους ολιγαρχικούς.

«Αναψε για τα καλά η συζήτηση στη Βουλή, και την Εκκλησία του Δήμου για το ποιος οφείλει να επιστρέψει αυτό το δάνειο […]. Τελικά συμφώνησαν οι δημοκρατικοί, να το πληρώσουν όλοι μαζί, για να μην αθετήσουν καμιά από τις υποχρεώσεις του κράτους προς τρίτους, υπηρετώντας έμπρακτα την ανάγκη σεβασμού προς τους κανόνες του “διεθνούς δικαίου” και τη λήθη προς την ολιγαρχική εκτροπή του 404-403 π.Χ», σημειώνει στα σχόλιά του, στα «Ελληνικά» του Ξενοφώντος, εκδόσεις «Το Βήμα», ο φιλόλογος Γιώργος Ράπτης, ο οποίος παραθέτει και τη σχετική περικοπή του Δημοσθένους.

«…Λόγων δε γιγνομένων και των μεν κελευόντων αποδούναι τους δανεισαμένους τα χρήματα, των δε αξιούντων τούτο είναι πρώτον σημείον της ομονοίας κοινή διαλύσαι τα χρήματα, φασί τον Δήμον ελέσθαι συνεισενεγκείν και μετασχείν της δαπάνης, ώστε μηδέν των ωμολογημένων λύσαι» δηλ. να μην αθετήσουν τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, που διέπουν τις διακρατικές σχέσεις και συμφωνίες. Στην εποχή μας πια η διεθνής αξιοπιστία της χώρας –και οποιασδήποτε χώρας– είναι όχι μόνο πολλαπλώς ωφέλιμη αλλά και παράγων ισχύος αυτής και έρεισμα της εθνικής ανεξαρτησίας.

Παρά ταύτα ακούγονται φωνές από νεόκοπους αλλά και δεινόσαυρους της πολιτικής, οι οποίοι, φρονώ, όλως επιπολαίως και αμετροεπώς αξιώνουν να ενεργήσει η χώρα ακόμα και μονομερώς εις την υπόθεση του χρέους, προβαίνουσα μάλιστα και εις τη μονομερή διαγραφή του!

Τι συνεπάγεται όμως για μια χώρα μια τοιαύτη ενέργεια και ποίας συνεπείας θα έχει ουδόλως, προφανώς, τους απασχολεί.

Αντωνης Ν. Βενετης – Μοναστηράκι Δωρίδος

Συριακός εμφύλιος πόλεμος

Κύριε διευθυντά

Από δεκαετίες η Συρία υπήρξε πεδίο κρυφής αντιπαράθεσης των υπερδυνάμεων, με τη μάχη για την επιρροή στη Μέση Ανατολή να ευνοεί, κατά την τελευταία πενταετία, τη μία εξ αυτών. Γι’ αυτό η άλλη υπερδύναμη, με τη συμπαράσταση της Τουρκίας, αιώνιος εχθρός της Συρίας αλλά και του κουρδικού λαού στο σύνολό του, χρησιμοποίησε εντέχνως το όπλο του «διαίρει και βασίλευε» καλλιεργώντας το θρησκευτικό μίσος μεταξύ ομοεθνών διαφορετικής μουσουλμανικής αιρέσεως ως και εναντίον των γηγενών χριστιανών, προκειμένου να επανακτήσει το χαμένο έδαφος. Συνταγή που εφαρμόσθηκε με επιτυχία επανειλημμένα στο παρελθόν, π.χ. Κύπρος.

Με αυτόν τον τρόπο διερράγη η μέχρι τότε μακρόχρονη σύμπνοια ενός ομογενούς λαού, παρά τη διαφορετικότητα στο θρησκευτικό του πιστεύω, δημιουργώντας τους αντικαθεστωτικούς. Για να εξολοθρέψουν το καθεστώς Ασαντ, φίλα προσκείμενο προς την άλλη πλευρά, εξέθρεψαν ακόμη και τους πλέον φανατικούς μουσουλμάνους, πρώην εχθρούς τους, γιγαντώνοντας τους τζιχαντιστές.

Αυτή είναι η πραγματική αιτία του γενοκτόνου εμφυλίου πολέμου στη Συρία. Ο συριακός εμφύλιος πόλεμος έλαβε ανυπολόγιστες διαστάσεις υπερβαίνοντας όποιες συμμετρικές ή ασύμμετρες καταστάσεις, με αποτέλεσμα την αναγκαστική μετακίνηση τεραστίων ανθρωπίνων μαζών προς τις όμορες χώρες και την Ευρώπη.

Είναι δύσκολο αλλά όχι ουτοπικό να πιστέψει κανείς ότι και αυτός ο εμφύλιος είναι προμελετημένη ενέργεια αφ’ ενός για την εδραίωση της επιρροής των Μεγάλων Δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή και αφ’ εταίρου, μέσω της απρόσμενης συρροής εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών, να πληγεί και η συνοχή της Ε.Ε.

Oλα αυτά θα αποτελούσαν σενάριο συνωμοτικής φαντασίας εάν δεν είχαν επιβεβαιωθεί από την ανοχή αν όχι συνδρομή που επιδεικνύει ολόκληρος ο Δυτικός κόσμος προς τους εξτρεμιστές μουσουλμάνους και στον ξεριζωμό ενός λαού από τις ρίζες του έως και την καταστροφή της πανάρχαιας οικουμενικής πολιτιστικής κληρονομιάς του. Εθελοτυφλούμε, ενώ θα έπρεπε να κινητοποιηθούμε με ενεργή επιθετική πολιτική κατά των τζιχαντιστών πριν να είναι αργά. Τι ειρωνεία να κοπτόμαστε για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ο διακαής πόθος όλων των Σύρων είναι να παραμείνουν στην πατρίδα τους και όχι να γίνουν ανεπιθύμητοι μετανάστες. Αντί της απαράδεκτης κατανομής των προσφύγων μεταναστών σε ξένες χώρες, επιβάλλεται να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα στην πηγή του, να σταματήσει τώρα ο πόλεμος.

Η Ευρώπη έχει χρέος και καθήκον επιτέλους να αφυπνισθεί!

Στελιος Ιδομ. Κογχυλακης – Π. Φάληρο

Εθνική κυριαρχία ή κατάργηση του κράτους;

Κύριε διευθυντά

Με τον προσήκοντα σεβασμό, οφείλω να εκφράσω τη διαφωνία μου με την άποψη που εξέφρασε ο Αρχιεπίσκοπος (και άλλοι) ότι ο λαός δεν μπορεί τη μία μέρα να ψηφίζει μια κυβέρνηση και την άλλη να επαναστατεί εναντίον της. Η άποψη αυτή υπονοεί ότι ο λαός δεσμεύεται με την ψήφο του. Δεν δικαιούται να αλλάξει γνώμη, να διορθώσει τυχόν λάθος του, τουλάχιστον όχι τόσο γρήγορα μετά τις εκλογές. Αυτό όμως θα σήμαινε ότι ο λαός είναι μεν κυρίαρχος, αλλά μόνο μετά από αρκετό χρόνο μετά τις εκλογές, συμπέρασμα που προφανώς δεν θα ήταν σωστό. Η κυριαρχία του λαού περιλαμβάνει και το δικαίωμά του να αλλάζει γνώμη και να διορθώνει τα λάθη του όποτε αυτός κρίνει, χωρίς χρονικό περιορισμό. Και βεβαίως ο λαός δικαιούται να ασκεί τα κυριαρχικά του δικαιώματα καθημερινά, όπως ορίζουν το Σύνταγμα και οι νόμοι, και όχι μόνο κατά αραιά χρονικά διαστήματα.

Και, βεβαίως, η εντολή του λαού δεν είναι λευκή επιταγή, που επιτρέπει στην εκάστοτε κυβέρνηση να καταργεί κατά το δοκούν τη λαϊκή κυριαρχία ή τη δημοκρατία. Μπορεί η άποψη ότι η παραχώρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του λαού στην τρόικα, την οποία έχουν εκφράσει συνταγματολόγοι όπως ο Γιώργος Κασσιμάτης, να μην είναι η κυριαρχούσα άποψη, αλλά δεν μπορεί και να αγνοηθεί. Και αυτό κυρίως γιατί, εφόσον δεν έχει γίνει αναδιάρθρωση του χρέους προκειμένου αυτό να γίνει βιώσιμο (που είναι υποχρεωτική με βάση την αρχή της εθνικής κυριαρχίας), ουσιαστικά οδηγούμαστε στη μόνη άλλη διαδικασία πτώχευσης, δηλαδή στην εκκαθάριση των περιουσιακών στοιχείων ή κατάργηση του ελληνικού κράτους. Και αυτό, όχι μόνο δεν προβλέπεται και δεν έχει γίνει πουθενά (εκτός σε περίπτωση πολέμου), αλλά είναι και έγκλημα, κατά το δημόσιο διεθνές δίκαιο.

Λέγεται συνήθως ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση ή τουλάχιστον καλύτερη λύση. Αυτό θα σήμαινε ότι το έγκλημα της εκκαθάρισης ή κατάργησης του ελληνικού κράτους είναι υποχρεωτικό ή ότι το έγκλημα αυτό είναι καλύτερο από το να πεινάσει ο λαός και να κινδυνεύσει η χώρα. Το πρώτο είναι εντελώς παράλογο και εξωπραγματικό. Η αρχή της εθνικής κυριαρχίας περιλαμβάνει και το δικαίωμα (και την υποχρέωση) του κράτους να κηρύξει πτώχευση και να νομοθετήσει για την αναδιάρθρωση του χρέους του, ώστε να έλθει σε μια λογική, ρεαλιστική και νόμιμη συμφωνία με τους δανειστές του. Το δεύτερο είναι απλά η συνήθης αλλά ρεαλιστική απειλή των δανειστών. Το ότι η λύση αυτή θέλει προετοιμασία και θα είναι επώδυνη, είναι γεγονός. Το ότι θα είναι πιο επώδυνη, παράλογη, μη ρεαλιστική και παράνομη από την ακολουθούμενη πορεία, είναι απλά προπαγάνδα.

Αρκεί κανείς να ενημερωθεί για την κυριαρχούσα άποψη ανάμεσα στους ειδικούς στην πτώχευση κρατών ανά τον κόσμο (βλ. απόψεις Lee Buchheit και Manfred Balz) και να λάβει πιο σοβαρά τη θέση και των ΗΠΑ και του ΔΝΤ. Ενημέρωση, πολιτική βούληση και προετοιμασία χρειάζονται. Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να σωθεί η χώρα μέσα στην Ευρωζώνη.

Σπυρος Μπαζινας – Βιέννη

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή