Αντίστροφος εποικισμός

Kύριε διευθυντά

Μέχρι περίπου 40-50 χρόνια πριν, οι Ευρωπαίοι έφευγαν μετανάστες σε άλλες χώρες για να ζήσουν. Τώρα έρχονται σε αυτήν την ήπειρο από άλλες χώρες για να ζήσουν. Σε περασμένες εποχές οι αποικιοκράτες ήταν από την Ευρώπη σε ξένες χώρες «απολίτιστων» λαών. Τώρα την Ευρώπη θα «εποικούν» οι λαοί άλλων χωρών κατά εκατομμύρια, αλλά ελάχιστοι σε ποσοστό στο σύνολό της, όμως θα προσφέρουν «νέο αίμα» ή «αίμα νέων» και εργασία και «ασφάλεια» στους «γέρους και γερόντισσες» μιας γερασμένης δημοσιογραφικά ηπείρου. Eχει την ανάγκη τους η Ευρώπη για να «ανανεωθεί» να «επιμειχθεί» και να εξασφαλίσει από ξένα νιάτα τα δικά της γηρατειά από ασφαλιστικά ταμεία και παραγωγή μαζί με τους «ξένους που θα εξασφαλίζουν και τη δική τους εργασία».

Ιδιότυπη «αποικιοκρατία» ή «εποικισμός» με συναλλασσόμενους όπου δεν είναι ξεκάθαρο ακόμα ποιοι ωφελούνται και ποιοι ζημιώνονται περισσότερο ή ισομερώς, ποιος θα «εκμεταλλεύεται περισσότερο ποιον», ποιος θα σεβαστεί περισσότερο ή εξίσου ποιον.

Ταυτόχρονα, νέο αίμα χρειάζεται «απέξω» αλλά και «νέο αίμα» είναι στην ανεργία «από μέσα». Τι γνωρίζουμε γι’ αυτά και πόσο και ποιοι ενημερώνουν για το… ΜΕΤΑ… Ανεξήγητη επισήμως αντίφαση, άνεργοι και έχουμε ανάγκη εργατικών χεριών ή εξαίρεση σε λογική αποτελεσματικής αντιμετώπισης;  Συζητήσεις, διάλογοι, προτάσεις, πολιτικές, η ΖΩΗ δεν περιμένει… συμπεράσματα, αλλά ΤΡΕΧΕΙ στην πραγματικότητα και φέρνει «εξελίξεις» απρόσμενες ή και προβλέψιμες, αλλά ΤΡΕΧΕΙ, όχι, όμως, σε γνωστή ή ίδια τροχιά όπως η Γη κάθε χρονιά.

Δύο εκατ. άνεργοι τώρα στην Ελλάδα, επιπλέον των «αγνοουμένων» στην ξένη «ιθαγενών μεταναστών». Ουδείς συζητεί, ενημερώνει ξεκάθαρα ότι για να εργαστούν εδώ αυτοί οι αορίστως «γνωστοί – άγνωστοι έως… ανύπαρκτοι» άνεργοι χρειάζονται όχι μία εκλογική τριετία και «δικαιολογία για ψηφοθηρία», αλλά μία πραγματική 20ετία πραγματικής ζωής «νέου ή παλιού» ανέργου την Ελλάδα του… 2016 μ.Χ. (μετά Χριστόν, οποιουδήποτε θρησκεύματος), 20 χρόνια με «κάθε μέρα ανάπτυξη».

Και οι συντάξεις της γιαγιάς για να τρέφει με… φακές τον γιο και τον εγγονό της ανεργίας πρέπει και αυτές να παράγονται, αλλά δεν παράγονται ούτε από τη γιαγιά ούτε από τον παππού που δεν πηγαίνει ούτε στο χωράφι ούτε στο εργοστάσιο ούτε στο γραφείο. Και για φακές ή για… χαβιάρι μετά… 30 χρόνια χρειάζονται δουλειές και για 30 χρόνια από τώρα, κι όχι μόνο σύνταξη για… τώρα και μόνο για κάθε «εκλογική ψηφοθηρία» που εξυπηρετεί μόνο θέσεις «ανθρώπων εξουσίας» κι όχι πραγματικής εργασίας. Διότι τι συζητάμε «εδώ και τώρα»; «Οτι ΘΑ είναι εγγυημένες οι… φακές Βουλγαρίας του 1950 με τη σύνταξη του παππού του 2016… ανόητε…».

Με κυρίαρχο «αφήγημα» την «κατάκτηση εγγυημένης σύνταξης Βουλγαρίας του 1950», πώς να εξηγηθεί ότι το πρόβλημα που πρέπει κυρίαρχα να συζητηθεί είναι ότι ξεκινάει από το «χωράφι πονηροκρατίας» κάθε ενδιαφερομένου για τη γλυκύτατη νομή οφέλους από εκμετάλλευση και διαχείριση «χωραφιού αλλοτρίας… ιδιοκτησίας, λαού ανυπάρκτου, όμως κυριαρχίας του για την πορεία και τύχη μέλλοντός του με γνώση εντός του πολιτεύματός του».

«Αποθήκη ψυχών» αλλά εντός «αποθήκης λαού στον τόπο του». Ο έχων τη δύναμη μπορεί να χρησιμοποιήσει μια «αποθήκη ψυχών» ως «ανθρώπινη λόγχη» εναντίον όποιου θέλει να βλάψει ή να απειλήσει. Αλλωστε «αποθήκες ψυχών» σε «αποθήκη λαών», μαζί, είναι από μόνο του πολύ δύσκολο έως και πολύ εύφλεκτο μείγμα.  

Ως «λαός» διατύπωνα δημοσίως τα πολιτικά «αφηγήματά μου» για το μέλλον των «ιθαγενών» πολύ πριν από τα τωρινά παραμύθια πολιτικών στην πατρίδα μου που διηγιούνται στον «λαό τους» μόνο δικαιολογίες για παρελθόν και μέλλον, για «παλιό» και «νέο» κάθε «ομάδας τους πονηρών» ως επικυριάρχων στη «χώρα απώλειας κυριαρχίας των ιδιοκτητών της εξουσίας τους». Αυτό το έργο στην εφαρμογή του δεν το αφηγείται στον λαό κανείς, ότι αν συνεχιστεί έτσι… για το 2050 οι εδώ «ιθαγενείς» θα ’χουν απομείνει οι μισοί ως ιθαγενείς στον τόπο των προγόνων τους, άλλοτε και πατρίδα τους.

ΥΓ.: Ως αφελής καταγράφεται η απορία: Αφού διακινητές υπάρχουν, αφού βάρκες βρίσκονται, αφού η απέναντι γείτων άμα θέλει δεν τους αφήνει να φύγουν ή όποτε θέλει τους αφήνει φανερά ή κρυφά, αφού να αποβιβαστούν εδώ ουδείς τους εμποδίζει και τους δέχεται, αφού τέτοιος τρόπος διακίνησης ψυχών οδηγεί σε θησαυρισμό και εγκλήματα διακινητών και σε απώλειες ψυχών πριν φθάσουν στην «αποθήκη τους», ΓΙΑΤΙ κατόπιν συμφωνίας δεν έχουν δρομολογηθεί «πλοία ειδικής γραμμής ειδικής αποστολής» με έξοδα Ευρώπης ή άλλου τινός να τους μεταφέρουν ασφαλώς και απόλυτα ελεγχόμενα και από τα παράλια που φεύγουν και στα παράλια που έρχονται, ξεκαθαρίζοντας και το τοπίο και τι σκοπεύει η απέναντι γείτων με την «ανθρώπινη λόγχη ψυχών» ανεξέλεγκτα προς την «αποθήκη» να πράττει κρυφίως. Αφού, άλλωστε, δικαιολογημένη κρίνουμε «τη ροή», γιατί να μη γίνεται ασφαλώς και ελεγχόμενα; Αφελής η πρόταση, προτιμητέα όμως από πονηρές πονηρών διακινητών τους.

Γιωργος Σμοκοβιτης

Το άλας εμωράνθη

Kύριε διευθυντά

Η «ομόφωνη ανακοίνωση της Eνωσης δικαστών και εισαγγελέων κατά τη συνεδρίαση της 6ης-2-2016 (sic) στην πόλη της Θεσσαλονίκης» αποτελεί «μανιφέστο» νέας πολιτικής κίνησης, ενώ θα ήταν ευθύτερο να εμφανισθεί ως ιδρυτική διακήρυξη νέου πολιτικού κόμματος, διότι τότε θα έπρεπε να συνδέεται με τις παραιτήσεις των εξαγγελλόντων από τις θέσεις τους.

Τα πρώτα συμπτώματα αυτού του συνταγματικού πραξικοπήματος είναι πολλά και παλαιά. Το Μισθοδικείο, στο οποίο μετείχαν και στο οποίο προσέφευγαν δικαστικοί, είχε ερμηνεύσει το άρθρο 88.2 του Συντάγματος (για αποδοχές ανάλογες του λειτουργήματος των δικαστικών λειτουργών) και είχε δικαιώσει πρωτοδίκη, θεωρώντας ότι οι ισόβιες αποδοχές του πρέπει να υπερέχουν των αμοιβών των μελών ειδικών ανεξάρτητων επιτροπών πενταετούς θητείας. Το Συμβούλιο της Επικρατείας μετέβαλε την πάγια νομολογία του, ότι οι κυβερνητικές πράξεις της διοικήσεως (όπως η εισοδηματική πολιτική) εκφεύγουν της ακυρωτικής δικαιoδοσίας του δικαστηρίου, υιοθετώντας κατά πλειοψηφία την αντίθετη άποψη.

Η σχολιαζόμενη ανακοίνωση αποτελεί δυσοίωνο προάγγελo της δικαστικής τύχης των συζητούμενων ασφαλιστικών και φορολογικών μεταβoλών, αλλά μια τέτοια εξέλιξη ίσως θα δικαιολογούσε την εν αμύνη άρνηση της διοικήσεως να συμμορφωθεί με την «εισπήδηση» της δικαιοσύνης στις κυβερνητικές αρμοδιότητες. Oλα αυτά στο πλαίσιο της ανεξάρτητης, απροσωπόληπτης και κυρίως ανιδιοτελούς απονομής της δικαιοσύνης σε ανώτατο επίπεδο με επιδεικτική αγνόηση της ρητής και κατηγορηματικής συνταγματικής (άρθρο 22) απαγόρευσης της απεργίας των δικαστικών «με οποιαδήποτε μορφή». Για τους λόγους αυτούς θεωρώ σκόπιμο να υπομνησθεί η πλήρης ευαγγελική περικοπή (κατά Ματθαίον κεφ. ε΄, στ. 13), στην οποία παραπέμπει η επικεφαλίδα: «Υμείς εστέ το άλας της γης· εάν δε το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται; εις ουδέν ισχύει έτι, ει μη βληθήναι έξω και καταπατείσθαι υπό των ανθρώπων».

Είναι, φοβάμαι, εξόφθαλμο ότι έχομε φτάσει στο έσχατο αυτό σημείο.

Κωστας Γ. Μπονιφατσης

Nεοελληνική γλώσσα

Kύριε διευθυντά

Πρόσφατα διάβασα με προσοχή το βιβλίο του Γ. Mπαμπινιώτη: «Eλληνική γλώσσα, παρελθόν, παρόν, μέλλον». Σέβομαι και εκτιμώ τον διαπρεπή καθηγητή της γλωσσολογίας Γ. Mπαμπινιώτη, αλλά έχω να παρατηρήσω τα εξής: Για τον Iωάννη Kακριδή δεν αναφέρει ότι υπήρξε καθηγητής της φιλοσοφικής σχολής του AΠΘ και ελάμπρυνε το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης διεθνώς. Eπίσης στο βιβλίο αυτό δεν αναφέρει τους Aλέξανδρο Δελμούζο και Mανώλη Tριανταφυλλίδη που υπήρξαν με τους αγώνες τους από τους κύριους θεμελιωτές της δημοτικής γλώσσας. Aπλώς γίνεται μια μικρή αναφορά στον Tριανταφυλλίδη.

Kων/νος Xατζηιωαννιδης – Aναπλ. καθηγητής Iατρικής AΠΘ

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή