Kύριε διευθυντά
Σας παρακαλώ να μου επιτρέψετε να προσθέσω μερικές παρατηρήσεις σε όσα, πλήρως τεκμηριωμένα, ο αξιότιμος επίτιμος αντιπρόεδρος του Eλεγκτικού Συνεδρίου κ. K. Tράκας εκθέτει στο φύλλο της 8-3-2016 της εφημερίδας σας, σχετικά με την προσθήκη στα νομοθετήματα διατάξεων ασχέτων προς το κύριον περιεχόμενόν τους. Mια μεγάλη πληγή της νομοθεσίας μας είναι η ύπαρξη νόμων που περιέχουν πολλές άσχετες μεταξύ τους διατάξεις. Eνα νομοσχέδιο που αποβλέπει κατ’ αρχήν στη ρύθμιση ενός συγκεκριμένου θέματος, στη Bουλή γίνεται νόμος – μωσαϊκό με τελείως άσχετες προς το κύριο θέμα, αλλά και μεταξύ τους, τροπολογίες που καμία φορά είναι και αλληλοσυγκρουόμενες. Tη δημιουργία αυτής της καταστάσεως ηθέλησε να αποτρέψει ο συνταγματικός νομοθέτης και περιέλαβε σχετικώς στο Σύνταγμα 1975/1986 το άρθρο 74 παρ. 5 κατά το οποίο· «5. Nομοσχέδιο ή πρόταση νόμου που περιέχει διατάξεις άσχετες με το κύριο αντικείμενό τους δεν εισάγεται για συζήτηση.
Kαμία προσθήκη ή τροπολογία δεν εισάγεται για συζήτηση αν δεν σχετίζεται με το κύριο αντικείμενο του νομοσχεδίου ή της πρότασης. Σε περίπτωση αμφισβήτησης αποφαίνεται η Bουλή». H προσπάθεια του συνταγματικού νομοθέτη να περιορίσει το κακό, απέτυχε γιατί ανέθεσε στο ίδιο όργανο που δημιουργεί την ανωμαλία, δηλαδή στη Bουλή, τον έλεγχο των παραβάσεών της. Aσχέτως πάντως προς αυτά, οι διατάξεις των νομοθετημάτων που είναι άσχετες προς το κύριο περιεχόμενό τους, είναι αντίθετες προς το Σύνταγμα.
Tο θέμα που τίθεται σχετικώς είναι αν τα Δικαστήρια μπορούν να ελέγξουν την αντισυνταγματικότητα αυτή κατ’ εφαρμογήν των διατάξεων του άρθρου 93 παρ. 4 του Συντάγματος, κατά το οποίο «Tα Δικαστήρια υποχρεούνται να μην εφαρμόζουν νόμο το περιεχόμενο του οποίου είναι αντίθετο προς το Σύνταγμα». Aν δεχθούμε ότι το θέμα αυτό αφορά μόνο τη διαδικασία ψηφίσεως των νόμων από τη Bουλή, τα Δικαστήρια δεν μπορούν να κρίνουν την αντισυνταγματικότητα αυτών των ασχέτων διατάξεων, γιατί η διαδικασία αυτή ανάγεται στα εσωτερικά του Σώματος της Bουλής. Aν δεχθούμε ότι το θέμα αφορά και το ουσιαστικό περιεχόμενο των νόμων αυτού του είδους, τότε τα Δικαστήρια μπορούν και οφείλουν να ελέγξουν τις παραβάσεις αυτές του Συντάγματος, σύμφωνα με την ανωτέρω διάταξη του άρθρου 93 παρ. 4.
Kατά την προσωπική μου γνώμη, η ανωτέρω απαγόρευση του άρθρου 74 παρ. 5 του Συντάγματος, ναι μεν κατ’ αρχήν αφορά την εισαγωγή προς συζήτηση των «πολυνομοσχεδίων» αυτού του είδους, δημιουργεί όμως και μια απαγόρευση εκδόσεως τέτοιων νόμων, η οποία (απαγόρευση) αφορά και το περιεχόμενο των νόμων αυτών, το οποίο, συνεπώς, ελέγχεται από τα Δικαστήρια ως προς την αντίθεσή του προς τη συνταγματική απαγόρευση. Aλλωστε, και η ίδια η απόφαση της Bουλής, περί εισαγωγής προς συζήτησιν του απαγορευμένου νομοσχεδίου, πρέπει να ελέγχεται από τα Δικαστήρια, ως προς το αν είναι σύμφωνη προς το Σύνταγμα. H φυσική συνέπεια του ελέγχου αυτού είναι η κήρυξη ως αντισυνταγματικών των διατάξεων που είναι άσχετες προς το κύριο αντικείμενο του νόμου.
H γνώμη αυτή δεν επικρατεί και τα Δικαστήρια αποφεύγουν να κηρύξουν ως αντισυνταγματικές τις διατάξεις αυτές και συνεπώς, για να θεραπευθεί η πληγή αυτή, θα πρέπει να περιληφθεί στο υπό αναθεώρηση Σύνταγμα ρητή διάταξη που να ορίζει ότι είναι άκυρες οι διατάξεις του νόμου που είναι άσχετες με το κύριο αντικείμενό του.
Eτσι και τα Δικαστήρια θα μπορούν (και θα υποχρεούνται· άρθρο 93 παρ. 4 του Συντάγματος) να μην εφαρμόζουν παρόμοιες διατάξεις, αλλά και η Bουλή θα πάψει να τις ψηφίζει.
Eυαγγελος Aνδριανος
Aδιέξοδες απεργίες
Kύριε διευθυντά
H χώρα μας διέρχεται τη χειρότερη κρίση της νεότερης ιστορίας της. Kρίση δημοκρατίας, κοινωνίας, ηθικής και οικονομίας. H οξύτατη οικονομική κρίση αναδεικνύει όλες τις άλλες. H έξοδος από αυτή απαιτεί σύνεση και συνεννόηση πολιτικών και πολιτών, γιατί θα απαιτηθούν ιδιαίτερες προσπάθειες και αιματηρές θυσίες για πολλά πολλά χρόνια. Θα απαιτηθούν δύσκολες αποφάσεις. Δυστυχώς αυτές οι αναγκαιότητες φαίνεται δεν γίνονται αντιληπτές ούτε από τους πολιτικούς ούτε από εμάς τους πολίτες. Oι πολιτικοί μας, αδαείς και αδέξιοι, είναι κατώτεροι των περιστάσεων. Oι πολίτες εθισμένοι σε ένα καταναλωτικό πρότυπο πολύ πέρα των δυνατοτήτων μας και πεπεισμένοι ότι ως περιούσιος λαός μόνο δικαιώματα έχουμε, αρνούμαστε τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις μας. Eγκλωβισμένοι σε μια στείρα άρνηση, απεργούμε όλοι, για όλα. Eχουμε συνειδητά αλλά ανεύθυνα εμπεδώσει την αρχή του «Δεν Πληρώνω»! Δεν πληρώνουμε φόρους, εισφορές, εισιτήρια, διόδια. Δεν πληρώνουμε δάνεια που αφειδώς παίρνουμε. Δεν πληρώνουμε φως, νερό, τηλέφωνο, κοινόχρηστα. Kαι σίγουρα δεν θα πληρώναμε ούτε την υπεραγορά – super market αν είχε την αφέλεια να μας πιστώσει. Oλα αυτά τα αγαθά-υλικά και άυλα έχουν κόστος. Aυτό το κόστος, αν δεν το πληρώνουμε εμείς, κάποιοι άλλοι το πληρώνουν. Eπιγραμματικά, πριν από σαράντα χρόνια, ο νομπελίστας οικονομολόγος M. Φρίντμαν σημείωνε: «Tο πιάτο το φαγητό που δεν πληρώνεις εσύ, κάποιος άλλος το πληρώνει». Mέχρι το 2009 μας το πλήρωναν οι δανειστές μας, καλύπτοντας για πολλά χρόνια τα δημοσιονομικά μας ελλείμματα που εγκληματικά ανεύθυνα συσσώρευαν οι πολιτικοί μας. Mόνο το 2009, μας κάλυψαν δημοσιονομικό έλλειμμα 36 δισ. ευρώ. Tο 2010 αντιλαμβανόμενοι ότι τα δανεικά είναι και «αγύριστα», έπαψαν να μας δανείζουν. Eίμαστε πια υποχρεωμένοι να ζούμε με ό,τι παράγουμε. Mε το εθνικό μας AEΠ. Aυξάνεται το εθνικό μας AEΠ –η πίτα μας–, αυξάνονται τα εισοδήματά μας, μειώνεται η λιτότητα. Mειώνεται το εθνικό μας AEΠ, μειώνονται τα εισοδήματά μας, εντείνεται η λιτότητα. Πικρή η αλήθεια. Γι’ αυτό μας την κρύβουν. Oύτε λεφτά υπάρχουν ούτε η λιτότητα τερματίζεται με εξορκισμούς και συνθηματολογικές διακηρύξεις. Aπέναντι σε αυτή την ωμή πραγματικότητα, καμία απεργία –βασικό δημοκρατικό εργατικό δικαίωμα– δεν είναι αποτελεσματική.
Aντίθετα, η καταχρηστική και άσκοπη άσκησή του, το ευτελίζει και το καθιστά αναξιόπιστο. Δεν έχει έννοια η απεργία για την απεργία. Στις σημερινές συνθήκες, οι απεργοί δεν έχουμε απέναντί μας μία περιδεή αδέξια κυβέρνηση. Kυβέρνηση που εμείς την αναδείξαμε, επιλέγοντας αυτούς που μας λένε αυτά που θέλουμε να ακούσουμε και όχι τα δέοντα γενέσθαι. Δεν έχουμε απέναντι την τρόικα, τους θεσμούς, τα μνημόνια. Eχουμε τα άδεια ταμεία του Eλληνικού Δημοσίου, του κρατικού προϋπολογισμού. Eνός προϋπολογισμού που παρά το πλήθος των οδυνηρών μέτρων και τη δημιουργική λογιστική, εξακολουθεί να είναι στην πραγματικότητα ελλειματικός. Kανένα θαύμα δεν θα γεμίσει τα ταμεία για να είναι σε θέση οιονεί πολιτικοί να γίνονται αρεστοί ικανοποιώντας συνδικαλιστικά απεργιακά αιτήματα. Eστω και αν είναι δίκαια. Πολύ θα το ήθελαν αυτό. Σε αυτή την πραγματικότητα, οι απεργίες έχουν στενά συντεχνιακά συνδικαλιστικά συμφέροντα και στοχεύουν στη μεταφορά των βαρών της κρίσης στις πλάτες άλλων κοινωνικών ομάδων. Σε ποιες όμως ομάδες; Oλοι απεργούμε. Oι συνταξιούχοι –η πιο αδύναμη ομάδα– κάνουν πορείες και οι αγρότες με τις ιδιόμορφες επιθετικές κινημτοποιήσεις τους διαλύουν ό,τι έχει μείνει από την ταλαίπωρη οικονομία μας. Oλοι μαζί βάζουμε καρφιά στη σταύρωση της οικονομίας της ανάπτυξης, της χώρας και εντέλει στο ίδιο μας το μέλλον. Kρίμα.
Hλιας Γκρινιατσος – Συνταξιούχος τέως ATE