Κύριε διευθυντά
Το άρθρο του πρώην προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών (ΔΣΑ) κ. Δημητρίου Α. Παξινού, στην «Kαθημερινή» της 19ης Απριλίου προκαλεί πολλές σκέψεις· και όχι χειροκρότημα. Η πρώτη. Το άρθρο αρχίζει: «Σε μια δημοκρατική κοινωνία, ο δικηγόρος επιτελεί ύψιστο λειτούργημα […] Συλλειτουργός της δικαιοσύνης, υπερασπιστής του δικαίου…». Πάνω από τρεις μήνες οι δικηγόροι σε όλην την Ελλάδα απέχουν. Και τι έγινε; Οι κακοποιοί επήραν ανάσα που δεν εκδικάζονται οι υποθέσεις τους. Οι αθώοι συνηθισμένοι στις αναβολές με πρωταγωνιστές τους δικηγόρους. Τι είναι τρεις μήνες; Μια μικρή αύξηση, κατά ένα περίπου δέκατο, του μέσου όρου μιας τελεσίδικης εκδικάσεως. Σκεφτείτε, αντίστροφα, αποχή ηλεκτρολόγων (και των της ΔΕΗ) ή των υδραυλικών (και των της ΕΥΔΑΠ). Ανατίναξη της ζωής μας στον αέρα! Λειτουργός ο δικηγόρος; (ή οποιοσδήποτε άλλος!). Κατά το Χρηστικό Λεξικό της Nεοελληνικής Γλώσσας της Ακαδημίας Αθηνών: «λειτουργός. 1. Δημόσιος υπάλληλος… 2. ΕΚΚΛ. ιερέας… ΣΥΜΠΛ. κοινωνικός λειτουργός…». Συμπέρασμα: Δεν υπάρχει στη σημερινή μας πραγματικότητα η έννοια, την οποίαν υπονοεί ο κ. Παξινός. Με λίγα λόγια: Το επάγγελμα, το οποίο αμείβεται κατά τρόπον αντίστοιχο με τη χρησιμότητά του στην κοινωνία, δεν χαρακτηρίζεται λειτούργημα (ο ασκών είναι ένας ευσυνείδητος-έντιμος επαγγελματίας). Αν, αντιθέτως, τα μέλη του εισπράττουν με μεγαλύτερη απλοχεριά(!), ε, τότε το επάγγελμα δεν ασκείται με ακριβοδικία (fairness).
Στην τελευταία αυτή κατηγορία εμπίπτουν όλα τα επαγγέλματα, τα οποία είχαν εξασφαλίσει διάφορα προνόμια. Εκείνα π.χ. υπέρ των ασφαλιστικών, συνταξιοδοτικών κ.ά. ταμείων των οποίων έχουν θεσπιστεί «κοινωνικοί πόροι». Στην κατηγορία αυτή εμπίπτουν, μεταξύ πολλών άλλων, ο ΔΣΑ, η ΕΣΗΕΑ, το Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδος. Κατά περίεργη σύμπτωση, αυτοί οι οργανισμοί είναι οι πρώτοι, που μέσα σε ελάχιστο χρόνο, στις 26 Απριλίου 2010, προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ), με αίτημα την ακύρωση διατάξεων των εφαρμοστικών του Μνημονίου Ι νόμων. (Απορρίφθηκε. Ο κ. Παξινός ήταν τότε πρόεδρος του ΔΣΑ). Εναντίον νόμων, που είχαν νομίμως θεσπιστεί, για την πρόληψη μιας επικρεμάμενης ολέθριας για την κοινωνία και τη χώρα άτακτης χρεοκοπίας (τελικά αποφεύχθηκε).
Σήμερα, όπως και χθες, όλοι κοιτάζουν τα δικά τους συμφέροντα και ευκολίες. Πολλοί εκαρπωνόμαστε (και τώρα κάνουμε τα πάντα για να συνεχιστεί) παραπάνω από αυτό που δικαιολογεί η συμβολή μας στη λειτουργία της κοινωνίας. Oλοι μας αυτοπροσκληθήκαμε στη μεγάλη ευωχία. Hταν τόσο άφθονα τα εδέσματα, που εβάναμε και στις τσέπες μας. Δυστυχώς! Είναι από τα βασικά αίτια της σημερινής κακομοιριάς μας.
Και μια δεύτερη παρατήρηση: Η πολύμηνη αποχή, «της οποίας τις συνέπειες με περισσή αξιοπρέπεια υφίσταται το δικηγορικό σώμα». Απλώς να σημειώσω πως έχει ήδη γίνει προσφυγή στο ΣτΕ από δικηγόρο, με αίτημα να καταργηθούν οι επαναλαμβανόμενες αποφάσεις για αποχή, ως παράνομες, αντίθετες με τον Κώδικα Δικηγόρων-Δεοντολογίας Δικηγόρων και τον Αστικό Κώδικα. Αναμένεται η απόφαση.
Κι εμείς, στο μεταξύ, ας αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε και να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Ορθοφροσύνη απαιτούν οι περιστάσεις. Είναι τόσο απλό! Και τόσο απόκοσμο! Αλλιώς η αριστοτέλεια κάθαρση θα παραμείνει όνειρο. Μάλλον εφιάλτης.
Νικ. Λ. Γ. Λιναρδατος
Γιατί όχι 200 βουλευτές;
Κύριε διευθυντά
Είναι απορίας άξιον ότι, παρά τις επανειλημμένες φοροεπιδρομές, κανένα ανεξαρτήτως κόμμα της Βουλής, ούτε το φιλολαϊκό(;), που σήμερα μας κυβερνά, δεν έχει την ευαισθησία να προτείνει τη μείωση του αριθμού των βολεμένων βουλευτών και την περιστολή των σχετικών δαπανών.
Εξαίρεση αποτελεί ο σημερινός πρόεδρος της Ν.Δ., ο οποίος προ διετίας περίπου τόλμησε να αναφερθεί στη μείωση των βουλευτών στους 150, γεγονός που τώρα αποσιωπά.
Είμαστε, στην Ευρώπη, η χώρα με τον μεγαλύτερο αριθμό βουλευτών σε σχέση με τον πληθυσμό.
Το συνολικό ετήσιο κόστος των 300 εκλεκτών της Βουλής των Ελλήνων ανέρχεται σε 30.528.000 ευρώ. Εάν στο προαναφερόμενο ποσό προστεθούν και τα έξοδα των υπαλλήλων της Βουλής, προκύπτει ένα δυσβάσταχτο βάρος που σηκώνει στις κρίσιμες τούτες στιγμές ο ελληνικός λαός.
Επιβάλλεται γι’ αυτό, κατά τη σχεδιαζομένη ανασύνταξη του Συντάγματος της χώρας, να προβλεφθεί η μείωση των βουλευτών στους 150 ή το πολύ στις 200 έδρες.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα εξοικονομούνται ετησίως, υπό τις παρούσες συνθήκες, στην μεν πρώτη περίπτωση 15.264.000 και στη δεύτερη 10.176.000 ευρώ.Αναλόγως θα μπορούσε να μειωθεί σταδιακά και ο αριθμός των υπαλλήλων της Βουλής, μειώνοντας, αντιστοίχως, τα έξοδα του κράτους εις όφελος των πολιτών από τα δυσβάσταχτα φορολογικά βάρη. Με τα χρήματα αυτά θα μπορούσαν, π.χ., να επιδοτούνται μηνιαίως 4.340 άνεργοι νέοι, με 300 ευρώ.
Περιορίζομαι έως εδώ, για να μην αναφερθώ στη σκανδαλώδη διάκριση που παρέχεται στους εκλεκτούς του λαού, με τη βουλευτική ασυλία, καθιστώντας το υπόλοιπο των Ελλήνων άτομα δευτέρας κατηγορίας.
Στελιος Ιδομ. Κογχυλακης – Π. Φάληρο