Κύριε διευθυντά
Με εξαίρεση την περίπτωση – φαινόμενο Μπαλτά, που από την πρώτη ημέρα κατέδειξε καθαρή προσωπική εμπάθεια, ρεβανσισμό και μια απροκάλυπτη αλαζονεία εξουσίας, θα σπεύσω να υπερασπιστώ τον κ. Φίλη όχι φυσικά γιατί συμφωνώ μαζί του, αλλά γιατί θεωρώ ότι τα όσα πρεσβεύει και πράττει δεν αποτελούν προσωπικές θέσεις και απωθημένα, όπως στην περίπτωση του προκατόχου του, αλλά γενικότερες θέσεις της παράταξης στην οποία ανήκει. Θέσεις διαμορφωμένες μέσα σε φοιτητικές μαζώξεις στις οποίες έχουν μείνει με φροϊδικού μεγέθους εμμμονή σχεδόν όλα τα επιφανή στελέχη της κυβέρνησης.
Θα μου πείτε αυτό είναι χειρότερο. Πράγματι, είναι. Γιατί εδώ δεν μιλάμε για ένα πρόσωπο αλλά για μια ολόκληρη φιλοσοφία που επικαλείται έννοιες όπως η Δημοκρατία και η Ισότητα, για να καλύψει μια καταφανώς εχθρική πολιτική απέναντι σε ό,τι ξεχωρίζει, σε όποια επιλογή μπορεί να δοθεί σε έναν νέο άνθρωπο σε αυτή τη χώρα. Με προκρούστεια λογική σβήνει όλα, όλα όμως, όσα καλά μπόρεσαν να γίνουν δειλά και μετά πολλά χρόνια στον χώρο της παιδείας, επικαλούμενη διά στόματος κ. Φίλη «κοινωνικές ανισότητες», και προχωράει στην «εξισωτική» λογική που διάβαζε στα πάλαι ποτέ φοιτητικά του χρόνια, αγνοώντας φυσικά τόσο την εμπειρία άλλων χωρών και τα ερευνητικά δεδομένα όπως προκύπτουν από τη διεθνή βιβλιογραφία, αλλά και κυρίως την ίδια την έννοια της Ισότητας , η οποία μόνο εξίσωση δεν σημαίνει. Ακόμα και τα πιο απλά γραμμένα εχγειρίδια παιδαγωγικής κάνουν σαφές –επιτέλους σε αυτή τη χώρα– ότι Ισότητα σημαίνει να δίνεις ίσες ευκαιρίες σε όλους να αναπτυχθούν και να εξελιχθούν. Oχι να καταδικάσεις τους πάντες σε χαμηλών προσδοκιών και ομοιόμορφα συστήματα εξισωτικής λογικής και μιζέριας. Με άλλα λόγια, Ισότητα δεν σημαίνει καταργώ όποια επιλογή μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Αντίθετα, δημιουργώ πολλές ισάξιες επιλογές που ανταποκρίνονται σε πολλαπλές και διαφορετικές ανάγκες και τις προσφέρω αδιακρίτως σε όλους αφήνοντας στους αποδέκτες την απόφαση ποιες από αυτές θα ακολουθήσουν και αν θα τις ακολουθήσουν ή όχι.
Αυτό αποτελεί και συστατικό της δημοκρατίας. Αλλά και αυτή την έννοια τη μεταφράζουν κατά πως συμφέρει. Ας αναρωτηθεί η κυβέρνηση πόσο δημοκρατικό μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι το ελληνικό δημόσιο σχολείο όταν ξεκάθαρα δεν δίνει τη δυνατότητα στους μαθητές να εξελίξουν τη ζωή τους με βάση τις δεξιότητες που απαιτεί το μέλλον και τα δικά τους όνειρα και όχι τη στενή μοριοδοτική, περιοριστική και ομφαλοσκοπική κοινωνία που μεγαλώνει; Πόση δημοκρατία υπάρχει όταν δεν υπάρχουν υψηλές προσδοκίες για όλα τα παιδιά;
Στη στενή και εφηβικής προσκόλλησης αντίληψη της παρούσας κυβέρνησης όλα αυτά φυσικά ακούγονται ελιτίστικα και «άδικα», γιατί μόνο έτσι μπορεί ο κ Φίλης και η λογική την οποία τυφλά υπηρετεί να χαρακτηρίσει όποιον προκόβει, όποιον αναζητάει και δεν αρκείται στο ελάχιστο.
Oποιον τολμά να κυνηγήσει τα όνειρά του. Oμως, κύριοι της κυβέρνησης, τα όνειρα δεν ανήκουν σε εσάς. Ούτε και το μέλλον.
Μαργαριτα Μανσολα – Eκπαιδευτική ψυχολόγος CPsychol
Ποδηγέτηση των ΑΕΙ
Κύριε διευθυντά
Σε σχόλιο του κ. Απόστολου Λακασά στις 28/4/2016 για τη θετική αξιολόγηση της οποίας έτυχε το Πολυτεχνείο Κρήτης, αναφέρεται ότι «Λίγες ημέρες αργότερα δημοσιοποιήθηκε η έκθεση Εξωτερικής Αξιολόγησης του Πολυτεχνείου Κρήτης, η οποία έγινε από την ανεξάρτητη Αρχή Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση (ΑΔΙΠ). Μεταξύ των συμπερασμάτων της έκθεσης είναι ότι “το Πολυτεχνείο Κρήτης είναι ένα από τα πιο παραγωγικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα στην έρευνα, και μπορεί να συγκριθεί θετικά με αντίστοιχα πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Βορείου Αμερικής”, ενώ “εξίσου θετικά είναι τα σχόλια της Επιτροπής Εξωτερικών Εμπειρογνωμόνων όσον αφορά την ποιότητα της εκπαίδευσης”.
Η Επιτροπή κατατάσσει το Πολυτεχνείο Κρήτης στην υψηλότερη δυνατή βαθμολογία, “Worthy of Merit”. Θαύμα, λοιπόν, θαύμα! Oλα καλά καμωμένα είναι στα ελληνικά πανεπιστήμια. Ή τουλάχιστον… έτσι είναι εάν έτσι νομίζουν οι πανεπιστημιακοί που συντάσσουν τις ανακοινώσεις για τις επιτυχίες των ΑΕΙ, οι οποίοι προτάσσουν, από τη μια, τις σημαντικές προσπάθειες των ιδίων και του υπόλοιπου προσωπικού, και από την άλλη τη διαχρονικά ελλειμματική στάση της πολιτείας».
Το Πολυτεχνείο Κρήτης, όπως και τα άλλα ΑΕΙ της χώρας, έχουν πολλά προβλήματα. Μεταξύ αυτών σταχυολογώ τις απαγορεύσεις αντικατάστασης των αποχωρούντων καθηγητών και λοιπών επιστημόνων, την ελλιπέστατη χρηματοδότηση, την «κατάσχεση» των αποθεματικών, που προέρχονται από την προσέλκυση ερευνητικών και αναπτυξιακών προγραμμάτων, τη μη έγκριση των από το 2014 υποβληθέντων Οργανισμών και Εσωτερικών Κανονισμών και την απαξίωση της οποίας έχει τύχει από τον υπουργό Παιδείας της παρούσας κυβέρνησης το Συμβούλιο του ιδρύματος.
Oμως, το Πολυτεχνείο Κρήτης, όπως και κάποια ακόμη ιδρύματα, συνεχίζει την ανοδική πορεία του στην εκπαίδευση, στην έρευνα και στις διεθνείς επιστημονικές συνεργασίες. Συνεχίζει μια παράδοση, που άρχισε από το 1999 και, παρά τις διακυμάνσεις, θέτει καθημερινά στόχους υψηλούς.
Η πολιτεία τους τελευταίους 15 μήνες προσπαθεί με κάθε τρόπο να ποδηγετήσει τα πανεπιστήμια, απαξιώνοντας την αριστεία, τη σύνδεσή τους με τον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα και τη διεθνοποίησή τους.
Κατήργησε την ηλεκτρονική ψηφοφορία για την ανάδειξη οργάνων, αφαίρεσε τις αρμοδιότητες των Συμβουλίων των ιδρυμάτων, αυτό δηλαδή που ενίσχυε την αυτοδιοίκησή τους, καταργεί με το υποβληθέν νομοσχέδιο τη δυνατότητα που τους έδινε το άρθρο 58 του ν. 4009/2011 για ίδρυση νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου για την ευέλικτη διαχείριση της περιουσίας τους και των ερευνητικών και αναπτυξιακών προγραμμάτων τους, ενώ αναστέλλει την έγκριση των Οργανισμών και των Εσωτερικών Κανονισμών τους.
Αυτά περίμενα από τον συντάκτη σας να στηλιτεύσει και να αναδείξει. Oσον αφορά τη θετική και επαινετική αξιολόγηση, της οποίας έτυχε το Πολυτεχνείο Κρήτης, θα ήθελα να τονίσω ότι αυτή διεξήχθη από εξωτερικούς κριτές, δηλαδή καθηγητές πανεπιστημίων της αλλοδαπής, τους οποίους όρισε η ανεξάρτητη Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας (ΑΔΙΠ), η οποία θεσμοθετήθηκε το 2007 με τον ν. 3549/2007 και ενισχύθηκε έτι περαιτέρω με τον ν. 4009/2011.
Και επειδή θεωρώ τον κ. Λακασά έναν έμπειρο και αντικειμενικό δημοσιογράφο, με τον οποίο έχω συνεργαστεί στο παρελθόν για την ανάδειξη των προβλημάτων των πανεπιστημίων, αλλά και για τη στήριξη των μεταρρυθμιστικών πρωτοβουλιών των ετών 2007-2011, θεωρώ βέβαιο ότι θα δημοσιεύσετε την παρούσα επιστολή μου.
Ιωακειμ Γρυσπολακης – Ομότιμος καθηγητής και πρώην πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης
Απάντηση
Η «Κ» έχει καταδείξει τις ευθύνες της πολιτείας για την κατάσταση των ΑΕΙ. Το σχόλιο αφορούσε την απουσία αυτοκριτικής από την πλευρά πανεπιστημιακών για τυχόν ευθύνες τους για τα προβλήματα των ΑΕΙ. Aλλωστε, τα ιδρύματα είναι αυτοδιοικούμενα, όπως ορίζει το Σύνταγμα, και δεν μπορεί να ευθύνεται μόνον η πολιτεία για τα όποια προβλήματά τους…
Αποστολοσ Λακασασ
Μισθωτοί και μισθωτοί
Κύριε διευθυντά
Εκτιμώ ότι αν όλοι οι μισθοί και τα επιδόματα όλων των αμειβομένων από το ελληνικό Δημόσιο, δηλαδή από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τον τελευταίο κλητήρα, είχαν την ίδια φορολογική και εισφορολογική μεταχείριση του μισθωτού του ιδιωτικού τομέα (για να μην πω του ελεύθερου επαγγελματία), θα είχαμε διορθώσει όλα τα ελλείμματα του προϋπολογισμού, θα είχαμε πλεόνασμα και θα ήμασταν και… συνταγματικώς εντάξει.
Γ. Στραφτης