Η Περιφέρεια και τα έργα της

Η Περιφέρεια και τα έργα της

Κύριε διευθυντά

Με αφορμή το άρθρο της εφημερίδας σας υπό τον τίτλο «Το ζεϊμπέκικο της απουσίας» και για να μη δημιουργούνται  ψευδείς  εντυπώσεις, οφείλουμε  να ανασκευάσουμε τα εξής σημεία:

Πρώτον: Σχετικά με τα όσα αναφέρονται περί δήθεν «απουσίας έργου» της περιφερειάρχου: στις 5 Οκτωβρίου 2015, εκδόθηκε δελτίο Τύπου υπό τον τίτλο «Ενδεικτική καταγραφή πεπραγμένων ενός έτους της Περιφέρειας Αττικής», όπου αναφέρονταν 46 συγκριμένες παρεμβάσεις της Περιφέρειας Αττικής, από τη μεταφορά των μαθητών στα σχολεία τους ώς έργα υποδομής και την αλλαγή του μοντέλου διαχείρισης των απορριμμάτων.

Το δελτίο Τύπου συνοδευόταν από επιστολή της περιφερειάρχου, στην οποία τονιζόταν, μεταξύ άλλων, ότι: «Η επιλογή εκ μέρους μου της γραπτής επικοινωνίας, και όχι της κλασικής συνέντευξης Τύπου, γίνεται συνειδητά, για λόγους ουσίας: η πολιτική συγκυρία, με τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις κι ένα δημοψήφισμα, λειτουργεί καθοριστικά, διαμορφώνοντας και ουσιαστικά επιβάλλοντας τις ενημερωτικές προτεραιότητες».

Δεύτερον: Μόνον τους τελευταίους μήνες (μετά τον Οκτώβριο του 2015), η Περιφέρεια Αττικής έχει προχωρήσει σε σειρά παρεμβάσεων που αφορούν την αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος, έργα υποδομής (πρόσφατες αποφάσεις του Περιφερειακού Συμβουλίου για αντιπλημμυρικά έργα, έργα οδοποιίας, σχολικές και αθλητικές εγκαταστάσεις) καθώς και αποφάσεις, συνεργασία με δήμους, επιστημονικούς φορείς, οργανώσεις πολιτών, για τη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών, της ασφάλειάς τους καθώς την προστασία του περιβάλλοντος. Για την ενημέρωση σχετικά με τις παρεμβάσεις αυτές εκδόθηκαν και απεστάλησαν σε έντυπα, ραδιοτηλεοπτικά  μέσα  και  ενημερωτικές ιστοσελίδες, 271 δελτία Τύπου.

Τρίτον: Μόνο τους τελευταίους έξι μήνες, η περιφερειάρχης έχει αρθρογραφήσει και δώσει συνεντεύξεις σε πολλά έντυπα και ιστοσελίδες, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, απαντώντας τόσο σε ζητήματα περιφερειακού επιπέδου όσο και σε θέματα που έχουν να κάνουν με την πολιτική επικαιρότητα.

Τέταρτον: Η περιφερειάρχης παρεμβαίνει συστηματικά από το βήμα του Περιφερειακού Συμβουλίου, του οποίου, ως γνωστόν, οι συνεδριάσεις είναι ανοικτές, δημόσιες και μεταδίδονται απευθείας διαδικτυακά.

Πέμπτον: Οι αξιολογικές κρίσεις και οι χαρακτηρισμοί που περιέχει το δημοσίευμα δεν μπορούν να αποτελέσουν καν αντικείμενο απάντησης / διάψευσης, γιατί απλά ανήκουν στον χώρο της μυθοπλασίας.

Γραφειο Τυπου Περιφερειας Αττικης

O ΣΥΡΙΖΑ πριν και μετά…

Κύριε διευθυντά

Στην «Καθημερινή» της 20/05/16 ο συνεργάτης σας κ. Παντελής Μπουκάλας, στο άρθρο του «Το έθιμο της κορδέλας», με μόλις υποκρυπτόμενο φιλοσυριζαϊσμό, διαστρεβλώνει τη σημασία ενός θέματος των ημερών –την υπογραφή της συμφωνίας για τον TAP– γράφοντας ότι ο καβγάς για την «ιδιοκτησία» του υπεραγωγού TAP μας στέλνει στον κόσμο των όνων των εριζόντων σε ξένο αχυρώνα.  Ερωτώ, δεν είναι γνωστή η προηγούμενη σφοδρή αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτήν τη συμφωνία; Περί αυτού λοιπόν πρόκειται και για τη χλεύη απέναντι στους αφελείς ψηφοφόρους για ένα ακόμη ζήτημα από τα πολλά που αντιμετωπίσθηκαν τελείως διαφορετικά από ό,τι διετείνετο προεκλογικά αυτή η απίθανη κυβέρνηση, και όχι για καμία έριδα όνων σε ξένο αχυρώνα.

Μιχ. Λιωσης – Aλιμος

Ελληνικό σχολείο και Δημοκρατία

Kύριε διευθυντά

Στο πλαίσιο του διαλόγου για την Παιδεία, βρέθηκα σε μια συνάντηση, όπου ο επικεφαλής έθεσε το εξής ερώτημα: «Θέλουμε να φτιάξουμε καλούς μαθητές ή δημοκρατικούς πολίτες;». Αφού ξεπέρασα την αρχική απορία μου σχετικά με την ανεξήγητη, κατ’ εμέ τουλάχιστον, ανάγκη του να διαχωρίσει τους δύο «τύπους» ανθρώπων που θα ήθελε η κυβέρνηση να «φτιάξει» μέσω της Παιδείας (θυμίζω, έτσι για τον τύπο, ότι κανένας δεν φτιάχνει κανέναν. Το σχολείο δίνει ευκαιρίες για γνώση, προσφέρει ερεθίσματα, αναπτύσσει τον προβληματισμό και την κριτική σκέψη, προάγει την ιδέα της προόδου και οι άνθρωποι γίνονται αυτό που επιλέγουν οι ίδιοι να γίνουν), πέρασα σχεδόν αυτόματα και σίγουρα γρήγορα στην απογοήτευση, γιατί, όταν μια κουβέντα ξεκινά με τέτοιους «εύκολους διαχωρισμούς», σωστός διάλογος δεν νοείται. Ετσι, το μυαλό μου ξέφυγε στο δικό του καταφύγιο, εκεί όπου ερωτήματα σαν αυτά είναι απαντημένα. Εκεί όπου ο «καλός», ο «πετυχημένος», ο «άριστος», ή όπως αλλιώς θέλει να τον ονομάσει κανείς μαθητής, είναι απόλυτα συνυφασμένος με τον δημοκρατικό άνθρωπο και μάλιστα με τον πιο ουσιαστικό τρόπο. Γιατί στην έννοια της Δημοκρατίας, τουλάχιστον κατά Πλάτωνα και Αριστοτέλη, ενυπάρχουν απαραιτήτως μαζί με τη γνώση, η σοφία και οι αξίες, αυτές που οδηγούν τους ανθρώπους και που αντικατοπτρίζονται όχι μόνο στον τρόπο διακυβέρνησης αλλά και στη ζωή του κάθε πολίτη.

Eτσι, με αυτό το απλοϊκό ερώτημα απαντημένο, αν έμενα στον προβληματισμό περί Δημοκρατίας, άλλα ερωτήματα θα έθετα με τη σειρά μου στον εκπρόσωπο της επιτροπής για την Παιδεία: Για παράδειγμα πόσο δημοκρατικό είναι ένα σχολείο που αρνείται πεισματικά να αξιολογηθεί, ακόμα και να αυτοαξιολογηθεί; Πόσο, με άλλα λόγια, μπορεί ο αποδέκτης (η κοινωνία, οι διδάσκοντες, οι γονείς, οι μαθητές) και ο ειδικός (οι ειδικοί επί της διεθνούς παιδαγωγικής επιστήμης, φιλοσοφίας και πολιτικής) να κρίνει τις υπηρεσίες του κράτους και την ποιότητα της Παιδείας ως κοινωνικό αγαθό, όπως προσφέρεται και όχι όπως περιγράφεται σε νομοθετήματα, πορίσματα επιτροπών και οδηγούς σπουδών, όπου όλα φαίνονται τέλεια. Πόσο δημοκρατικό είναι ένα σχολείο που επίσης πεισματικά εδώ και χρόνια, και παρά τα όμορφα λόγια και τις νομοθετικές ρυθμίσεις που γίνονται για να γίνουν και όχι για να υπηρετήσουν ουσιαστικά τον πολίτη, αντιμετωπίζει παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες ως «καημένα», προσφέροντάς τους απλά ένα χαρτί απαλλαγής από γραπτές εξετάσεις, με φιλοσοφία «συμπόνιας», αντί να εργαστεί ουσιαστικά και συστηματικά με επαρκή προγράμματα διδακτικής παρέμβασης, στήριξης και χρήσης πολλαπλών στρατηγικών μάθησης, που η διεθνής έρευνα καταδεικνύει, χωρίς αμφιβολία, ότι βοηθά όλα τα παιδιά.  Πόσο δημοκρατικό είναι ένα κρατικό σύστημα που υποχρεώνει την οικογένεια σε διετή λίστα αναμονής για αξιολόγηση πιθανής απλής μαθησιακής δυσκολίας που αντιμετωπίζει το παιδί της, το οποίο, εν τω μεταξύ, χάνεται και συντρίβεται η αυτοεκτίμησή του; Πόσο δημοκρατικό είναι ένα σύστημα που ακόμα συζητά έννοιες όπως η συμπεριληπτική εκπαίδευση, η ειδική αγωγή για παιδιά που χρήζουν ειδικής αντιμετώπισης και η αυτονόμηση της σχολικής μονάδας; Ενα σχολείο που δίνει μία ύλη με έναν τρόπο, με μία μέθοδο αξιολόγησης, με ένα βιβλίο; Πόση Δημοκρατία υπάρχει όταν δεν υπάρχουν προσδοκίες για όλα τα παιδιά;  Ας απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα πρώτα και ύστερα ας μας μιλήσει το Υπουργείο –όπως ετοιμάζεται– για τα μεγαλόπνοα σχέδιά του, πορίσματα επιτροπών που βλέπουμε και ξαναβλέπουμε, χωρίς τίποτα στην πραγματικότητα να αλλάζει προς το καλύτερο. Και ας τους πει πρώτα κάποιος πως για το όραμα χρειάζονται οι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι δεν φτιάχνονται με ντιρεκτίβες από ένα απολυταρχικής εξουσίας υπουργείο. Ούτε, βέβαια, η Δημοκρατία που μονίμως επικαλούνται.

Μαργαριτα Μανσολα – Eκπαιδευτική ψυχολόγος

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή