Κύριε διευθυντά
Στην «Καθημερινή» της 7/6 διάβασα με προσοχή επιστολή του κ. Ανδρ. Ανδριανόπουλου, με τίτλο «Ιδεολογική πρόκληση». Αν απλά διαφωνούσα, πιθανόν να μην έγραφα αυτή την επιστολή. Επειδή, όμως, πρόκειται για δομική διαφωνία και, μάλιστα, με ένα ιστορικό στέλεχος της παράταξης, το οποίο σέβομαι και εκτιμώ, θεωρώ ανάγκη να αντιπαραθέσω τη γνώμη ενός απλού πολίτη, με την ελπίδα ότι θα ακουστεί κι αυτή. Κατ’ αρχήν, η «οριοθέτηση» του χώρου, στον οποίο απευθύνεται, κατά τον κ. Α.Α. (ή στο μυαλό των κυβερνώντων), ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τεχνητή, αν όχι φαντασιακή. Δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, γενικά, όχι μόνο γιατί, αν εξαιρέσουμε τουλάχιστον το 90% από αυτούς, που έχει κάποια ακίνητη περιουσία, θα πρέπει να αφαιρεθεί και το υπόλοιπο 10%, με εισοδηματικά κριτήρια. Αν, αντίθετα, ο κ. Α.Α., με αυτό το λογικό άλμα, θέλει να εξαιρέσει τους Δ.Υ. από το κοινό, στο οποίο απευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, πάλι κάνει λάθος γιατί, όντως, οι περισσότεροι τον υποστηρίζουν, τουλάχιστον ακόμα, αλλά για άλλους –μάλλον λάθος– λόγους. Η κυριότερη, όμως, διαφωνία μου έγκειται στην οριοθέτηση του κοινού, στο οποίο απευθύνεται η Ν.Δ. Διαχρονικά, κι ακόμη περισσότερο σήμερα, το κόμμα αυτό εκπροσωπεί κοινωνικά όλους τους Eλληνες και μόνο ιδεολογικά μέρος τους. Τη Ν.Δ., ανέκαθεν, την ψήφιζαν και η ανώτερη και η μεσαία και η κατώτερη εισοδηματικά τάξη. Πάντοτε είχε απήχηση και στα αστικά κέντρα και στις αγροτικές περιοχές. Και στους έχοντες και στους μικρομεσαίους. Και στους επιστήμονες και στους μαγαζάτορες. Και στις «μεγαλοκυράδες» και στις απλές νοικοκυρές. Γι’ αυτό και, ως παράταξη, επέζησε διχασμών, πολέμων, κατοχής, εμφυλίου, δικτατορίας, και, τώρα, κρίσης. Στην Ελλάδα, κόμματα γεννιούνται και εξαφανίζονται, ανάλογα με τις συνθήκες. Γιατί, ακριβώς, απευθύνονται σε «ειδικά» κοινά. Η παράταξη, όμως, δεν σβήνει. Ανανεώνεται, εκσυγχρονίζεται, ενίοτε αλλάζει και όνομα, ακολουθεί και συνδιαμορφώνει τις εποχές και προχωρεί.
Σήμερα, κατά τη γνώμη μου, η Ν.Δ. απευθύνεται, περισσότερο παρά ποτέ, σε όλο το κοινό, που μιλάει, ακούει και σκέπτεται σε αυτόν τον τόπο. Είναι πολιτικά, στρατηγικά, ιδεολογικά και, πάνω απ’ όλα, εθνικά λάθος να ακολουθήσει την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ και να «διαλέξει στρατόπεδο», σηκώνοντας σημαία φιλελευθερισμού. Ο φιλελευθερισμός είναι μέρος και μέσο της μεταρρυθμιστικής της πορείας, που είναι η ανάγκη των καιρών, για να επιβιώσει ο τόπος. Αυτή είναι η πραγματική πρόκληση. Γιατί, τη Ν.Δ. τη χρειάζονται και οι ιδιώτες και οι Δ.Υ. και οι πλούσιοι –όσοι έχουν μείνει– και οι φτωχοί – ιδιαίτερα αυτοί. Και οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι – ιδιαίτερα αυτοί. Και οι επιχειρηματίες και οι συνταξιούχοι – ιδιαίτερα αυτοί.
Τέλος, πάλι κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχουν «προνομιακά κοινά». Δεν θα βγάλω το κόκκινο απ’ τη ζωή μου επειδή είναι το χρώμα του ΚΚΕ ούτε το μαύρο επειδή θυμίζει τη Χρυσή Αυγή και θα φοράω όσο μ’ αρέσει ροζ πουκάμισο, παρόλο που είναι χρώμα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν χαρίζω τίποτα σε κανένα, αν δεν το αξίζει.
Θεμης Κεσισογλου – Αγία Παρασκευή, Αθήνα