Kύριε διευθυντά
Εσχάτως, έπειτα από ανεπίσημη κυβερνητική πρωτοβουλία, έχει ανακύψει προβληματισμός μεταξύ ορισμένων εν ενεργεία πολιτικών, αλλά και παραγόντων της νομικής επιστήμης, περί της αλλαγής του τρόπου εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας και της ένεκα τούτου ανάγκης τροποποιήσεως του καταστατικού χάρτου της χώρας, ούτως ώστε του λοιπού ο εκάστοτε Πρόεδρος να εκλέγεται διά καθολικής ψήφου απευθείας από τον ελληνικό λαό, χωρίς βεβαίως να καταργείται η προεδρευομένη δημοκρατία ως και το πρωθυπουργικοκεντρικό σύστημα της χώρας.
Φοβούμαι ειλικρινά ότι οι εμπνευστές της συγκεκριμένης ιδέας προφανώς αγνοούν την όλην πολιτικήν ιστορία της χώρας κατά τον προηγούμενον αιώνα και ιδία από το 1912 έως και το 1967, αλλιώς δεν εξηγείται γιατί επιθυμούν να οδηγήσουν τη χώρα σε νέες περιπέτειες.
Στο σημείο αυτό θέλω να επισημάνω τα εξής:
Με την άμεση απευθείας από τον λαό εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας θα δημιουργηθούν αυτομάτως δύο «καπετανάτα», του Προέδρου της Δημοκρατίας και του προέδρου της κυβερνήσεως, τα οποία, και το κάθε ένα για τον εαυτόν του, θα επικαλούνται ως νόμιμο έρεισμα της εξουσίας τους την εκλογήν του από τον λαόν.
Βεβαίως, εάν οι απόψεις των δύο τούτων πολιτειακών παραγόντων συμπίπτουν χαράς ευαγγέλια. Η χώρα θα οδηγείται στην ορθή πορεία της ηρεμίας, της ανάπτυξης και της προόδου. Τι μέλλει όμως γενέσθαι εάν ήθελε προκύψει διάσταση μεταξύ των απόψεων των δύο τούτων κεφαλών της πολιτειακής ηγεσίας, που εκάστη τούτων θα επιμένει να έχει τον τελευταίον λόγον, επικαλούμενη ως έρεισμα την άμεση εκλογήν της απευθείας από τον ελληνικόν λαόν.
Η χώρα θα οδηγηθεί και πάλι σε νέον διχασμόν και θα επικρατήσει αναρχία ομοία της τοιαύτης που γνωρίσαμε την τριετία 1964-1967. Οι οπαδοί κάθε μιας των παρατάξεων, επικαλούμενοι τις ιδέες του παράγοντος που πιστεύουν, θα ξεχύνονται στους δρόμους και στις πλατείες και η αναρχία και ο διχασμός θα είναι επί θύραις.
Η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας απευθείας από τον λαό θα μπορούσε να γίνει μόνον εάν ήθελε καταργηθεί το σημερινό σύστημα της προεδρευομένης δημοκρατίας και ήθελε εγκαθιδρυθεί η προεδρική δημοκρατία (το γαλλικόν σύστημα), κατά το σύστημα της οποίας όλες οι εξουσίες θα ανήκουν στον Πρόεδρον της Δημοκρατίας, ενώ ο εκάστοτε πρωθυπουργός δεν θα είναι τίποτε περισσότερον από primus ider pares, μεταξύ των υπουργών του.
Τασος Nασοπουλος – Δικηγόρος Παρ’ Α.Π. & ΣτΕ
«Διαβατήριο για το Πίμλικο»
Κύριε διευθυντά
Eκφραση του ιδιότυπου βρετανικού απομονωτισμού –που δεν είναι μόνο νησιωτικός– αποτελεί μια χαριτωμένη αγγλική ταινία του 1949 με θέμα τα φανταστικά επακόλουθα της ανεύρεσης στη συνοικία Πίμλικο, στο νοτιοδυτικό Λονδίνο, μιας γερμανικής βόμβας από την εποχή των αεροπορικών βομβαρδισμών του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου που δεν είχε εκραγεί. Στη διάρκεια των εργασιών εκσκαφής και απενεργοποίησης της βόμβας, βρέθηκε και ένας αμύθητος θησαυρός, ο οποίος οι κάτοικοι της περιοχής θεώρησαν ότι τους ανήκε. Ο κίνδυνος από τη βόμβα αφορούσε αυτούς και μόνον, συνεπώς σε αυτούς και μόνον έπρεπε να ανήκει και ο θησαυρός! Αποφάσισαν, λοιπόν, σε τοπική συνέλευση, οι μαγαζάτορες, ο ιδιοκτήτης της τοπικής παμπ, ο ψιλικατζής, οι νοικοκυρές κ.ά., ότι κάτω από τις νέες συνθήκες μπορούσαν να ζήσουν ανέμελα και αυτάρκεις, αποκόπτοντας τους οποιουσδήποτε δεσμούς με τον διοικητικό τους περίγυρο. Θα γίνονταν ανεξάρτητοι και θα απαιτούσαν και διαβατήριο για τους άλλους που θα ήθελαν να μπουν στη γειτονιά τους. («Passport to Pimlico»). Μια ομάδα διάσημων ηθοποιών ζωντανεύει με πολύ χιούμορ τα χαρακτηριστικά των απλών ανθρώπων της μικρομεσαίας τάξης, των little shopkeepers, σαν αυτούς που κατά πλειοψηφία επέλεξαν τώρα την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ε.Ε. Αυτούς που είναι άσχετοι με τον αγγλικό κοσμοπολιτισμό και τον δυναμισμό της οικονομίας τους, που μπορεί να δρα παραγωγικά σε ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό περιβάλλον υπό πραγματιστικούς όρους, όπως πρώτος οραματίσθηκε από το 1946 για «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης» ο δικός τους ηγέτης Ουίνστον Τσώρτσιλ.
Κωστας Δ. Ζεπος – Πρέσβης ε.τ.