Κύριε δευθυντά
Δεν γνωρίζω αν είχε δίκιο ο Γερμανός φιλόσοφος Οσβαλντ Σπένγκλερ για την κυκλική διαδικασία γέννησης – ακμής – θανάτου των πολιτισμών, όμως όσον αφορά τις αυτοκρατορίες, οι Bρετανοί έβαλαν το χεράκι τους για το τελείωμα της δικής τους.
Πριν από περίπου 2.400 χρόνια, η Αθηναϊκή Δημοκρατία έβαζε και αυτή τα χεράκια της για να βγάλει τα μάτια της. Μετά τη θριαμβευτική νίκη των Αθηναίων στη ναυμαχία των Αργινουσών, η Εκκλησία του Δήμου αποφάσισε ότι έπρεπε να θανατωθούν και οι δέκα Αθηναίοι στρατηγοί, διότι δεν περισυνέλεξαν τους νεκρούς των. Αν και αυτό ήταν αδύνατο λόγω θαλασσοταραχής, αν και ο Σωκράτης προσπάθησε να αποτρέψει την καταστροφή, όντας πρύτανης κατά την προηγούμενη ημέρα λήψης της απόφασης, όμως η απόφαση ελήφθη. Παρασυρμένοι οι Αθηναίοι από δημαγωγούς και τη δεισιδαιμονία που τους δυνάστευε, αποφάσισαν: Θάνατος. Eτσι και οι Νεοέλληνες, παρασυρμένοι από δημαγωγούς και τις φαντασιώσεις που τους δυναστεύουν, στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 αποφάσισαν ΟΧΙ.
Eτσι και οι Βρετανοί, παρασυρμένοι από δημαγωγούς και τις αυτοκρατορικές φαντασιώσεις που τους δυναστεύουν, αποφάσισαν ΕΞΩ.
«Απλές» και «ξεκάθαρες» «λύσεις», πλην ολέθριες που, εκτός μιας συμπλεγματικής συμπεριφοράς, βγάζουν στην επιφάνεια μία υφέρπουσα δυσαρέσκεια προς κάποιους φορείς εξουσίας.
Και εδώ γεννάται το ερώτημα. Ποια η πρακτική ωφέλεια από τη διεξαγωγή αυτών των δημοψηφισμάτων;
Για τα δύο τελευταία τουλάχιστον, ως «μοιραίοι» εμπνευστές αναδεικνύονται οι κ. Κάμερον και Τσίπρας για αποδεδειγμένα πλέον ιδιοτελείς λόγους.
Αλλά υπάρχει και η πτυχή της ευθύνης του κόσμου. Σε ένα δημοψήφισμα με τόσο δυσδιάκριτα πρακτικά αποτελέσματα, όποια και αν είναι η κρίση, η προσφυγή σε αυτό είναι υποκριτική, ατελέσφορη και επικίνδυνη. Πώς είναι δυνατόν να αποφασίσει με μία λέξη ο ψηφοφόρος όταν π.χ. το ερώτημα για τις συνέπειες μιας εξόδου της Βρετανίας από την Ε.Ε. ακόμη και οι ίδιοι οι ειδικοί ομολογούν ότι δεν μπορούν να εκτιμήσουν; Σε αυτό το ερώτημα, κατά τη γνώμη μου, η απάντηση είναι απλή. Υπάρχουν οι αρμόδιοι πολιτικοί οι οποίοι εκλήθησαν από τον λαό να λύσουν τα προβλήματά του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία αυτό ορίζει. Αυτή υπήρξε μία αναγκαία ιστορική επιλογή λόγω της πρακτικής αδυναμίας των πολιτών να ασχολούνται και να γνωρίζουν τα πάντα και μάλιστα σε κοινωνίες ιδιαίτερα σύνθετες όπως οι δικές μας. Eτσι κι αλλιώς και ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης στα έργα τους ισχυρίζονταν ότι πολιτεύματα όπως αυτό της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, με ισχυρή την παρουσία της άμεσης Δημοκρατίας, δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά με περισσότερους από πέντε έως δέκα χιλιάδες πολίτες. Εν πάση περιπτώσει, ό,τι ήταν να γίνει έγινε και μπορούμε να αποχαιρετήσουμε την υπέργηρη Αλβιώνα και να της επισημάνουμε ότι αυτή τη φορά κέρδισε η Γερμανία (όπως εξάλλου συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο…).
Ηλιας Καϊναδας – Δρ Οικολογίας