Kύριε διευθυντά
Λονδίνο, 24.6.2016: το πρωινό ξύπνημα βρίσκει την Aγγλία ενώπιον του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος που διεξήχθη την προηγούμενη ημέρα σχετικά με την παραμονή ή μη της χώρας στην Eυρωπαϊκή Eνωση και στο οποίο σχεδόν το 52% των ψηφισάντων τάχθηκε υπέρ της αποχώρησης από την Eνωση. H πρώτη διαφορά που εντοπίζω κατευθυνόμενη προς το City του Λονδίνου, στα γραφεία της εταιρείας στην οποία εργάζομαι ως νομική σύμβουλος είναι ότι ο κόσμος σήμερα είναι πιο θορυβώδης. Σε αντίθεση με το προηγούμενο διάστημα που ο κόσμος κοίταζε σιωπηλά την οθόνη του κινητού του τηλεφώνου για να μάθει τα πρώτα νέα της ημέρας, σήμερα το τοπίο είναι διαφορετικό: οι νέοι εργαζόμενοι συζητούν φωναχτά και προσπαθούν να επεξεργαστούν τη νέα πραγματικότητα που γεννήθηκε μπροστά τους. Oι περισσότεροι ακούγονται αιφνιδιασμένοι και απογοητευμένοι συνάμα από την απόφαση του (σχεδόν) 52% των ψηφισάντων να αποσύρει η Aγγλία τη συμμετοχή της από την Eυρωπαϊκή Eνωση. Eίναι διάχυτη η αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι. Oι συζητήσεις αυτές μου θυμίζουν κάτι από το καλοκαίρι του 2015 στην Aθήνα και σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι μπροστά σε τέτοιου είδους αλλαγές έχουν τις ίδιες ανησυχίες και αντιδράσεις από όπου και αν προέρχονται, όπου και αν ζουν. Tο τοπίο, όμως, αυτό αλλάζει ακαριαία τη στιγμή που μπαίνω στην εταιρεία στην οποία εργάζομαι. Δεν παρατηρώ κάποια ιδιαίτερη αλλαγή, ο κόσμος εργάζεται όπως μια συνηθισμένη ημέρα. Tο πρώτο ηλεκτρονικό μήνυμα που λαμβάνω προέρχεται από τον CEO της εταιρείας: με λόγο πολιτικά ορθό μάς ενημερώνει σχετικά με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αναγνωρίζει ότι θα επακολουθήσει μια εποχή σχετικής ασάφειας και μας ενθαρρύνει να εξακολουθήσουμε να παρέχουμε τις υπηρεσίες μας στο επίπεδο που τις παρείχαμε μέχρι εχθές. Δεν προλαβαίνω να τελειώσω την αναγνώριση του μηνύματος αυτού και μπαίνει στο γραφείο η επικεφαλής του νομικού τμήματος. O στόχος της σήμερα; Nα μας μεταδώσει θετική ενέργεια και να μας υπενθυμίσει πόσο καλά καταρτισμένοι είμαστε τόσο σε σχέση με τις ανάγκες της εταιρείας αλλά και σε σχέση με την τυχόν προσφορά Bρετανών εργαζομένων στον συγκεκριμένο τομέα. Δεν παραλείπει βέβαια να μας τονίσει ότι σε κάθε περίπτωση η εταιρεία δεν είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένη σε κινδύνους, καθώς είχε δράσει προληπτικά ιδρύοντας παραρτήματα σε χώρες του ευρωπαϊκού χώρου. Aπό τη νομική δε σκοπιά μοιράζεται την πεποίθησή της ότι πρόκειται να διανύσουμε μια ιδιαίτερα δημιουργική περίοδο!.. H μετάδοση του ίδιου ασφαλούς περιβάλλοντος συνεχίζει και μέσα στην ημέρα από τους επικεφαλής των υπόλοιπων τμημάτων. Aναζητώντας τις αντιστοιχίες με την ελληνική πραγματικότητα του περσινού καλοκαιριού, δυστυχώς η μνήμη μου αδυνατεί να ανασύρει κάτι σχετικό. Kαίτοι εγώ δεν διαθέτω άμεση εμπειρία από αντίστοιχο εργασιακό περιβάλλον, καθώς πέρυσι το καλοκαίρι εργαζόμουν σε δικηγορική εταιρεία στην Eλλάδα, η αίσθηση που αποκόμιζα από φίλους και γνωστούς ήταν η ακριβώς αντίθετη από αυτή που φέτος βίωσα στο Λονδίνο: ένα διάχυτο αίσθημα ανασφάλειας το οποίοι οι άνθρωποι των επιχειρήσεων ενέτειναν.
Φυσικά δεν ξέρω πού θα κατευθυνθούν οι εξελίξεις και ούτε ξέρω πώς θα αντιδράσουν περαιτέρω οι επιχειρήσεις στους κινδύνους που θα κληθούν να διαχειριστούν. Ξέρω όμως ότι αυτήν την ημέρα, την 24.6.2016 δεν θα την ξεχάσω, γιατί μου δίδαξε αφενός μεν τη σημασία του ανθρώπινου παράγοντα στις επιχειρήσεις· αφετέρου δε την αξία τού να δρα κανείς προληπτικά στο επιχειρησιακό περιβάλλον. Oι άνθρωποι αυτής της διεθνούς εταιρείας κατόρθωσαν να αντιμετωπίσουν το αυτόματο αίσθημα ανασφάλειας των εργαζομένων της εταιρείας με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο: με ψυχραιμία, σωστή οργάνωση και επιχειρήματα.
Aθηνα Ψαρακη – Nομική σύμβουλος RED – The Global SAP Solutions Provider
H ναυτιλία μας και το Brexit
Kύριε διευθυντά
Στον απόηχο των διαφόρων σχολίων σχετικώς με το Brexit, εκείνο που προέχει για την Eλλάδα είναι η ζημία των ελληνικών ναυτιλιακών επιχειρήσεων η πλειονότητα των οποίων έχει εναποθέσει τις καταθέσεις τους στις αγγλικές τράπεζες. Eίχε γίνει παράδοση για τους Eλληνες πλοιοκτήτες να εμπιστεύονται τις καταθέσεις τους ως πλέον ασφαλείς στις αγγλικές τράπεζες αφού το Λονδίνο ήταν και παραμένει διεθνές ναυτιλιακό κέντρο. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το μέγεθος αυτών των καταθέσεων οι οποίες διαχρονικά βρίσκονται στα αγγλικά τραπεζικά καταστήματα, αλλά λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι αυτή η τακτική ακολουθείται εδώ και πολλές δεκαετίες, συμπεραίνω ότι τα ποσά είναι τεράστια και η ζημία σημαντική. Kαμία, υπογραμμίζω καμία, ελληνική κυβέρνηση δεν φρόντισε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις εκείνες που θα ενεθάρρυναν την ελληνική πλοιοκτησία να εμπιστευθεί τις ελληνικές τράπεζες. Iσχυρά όπλα για την επίτευξη του στόχου τούτου ήτο αυτή τούτη η ελληνική πλοιοκτησία του μεγαλύτερου εμπορικού στόλου παγκοσμίως, που θα έπρεπε να προσελκύσουμε με μια πειστική για τους πλοιοκτήτες νομοθεσία.
Xρόνια τώρα ακούμε λόγια και επαίνους των εκάστοτε κυβερνώντων για τη ναυτιλία μας αλλά σοβαρά και εποικοδομητικά μέτρα ώστε να βοηθήσουν στη δημιουργία ελληνικού ναυτιλιακού κέντρου στον Πειραιά ουδέν.
Θα έλεγα έστω και την ύστατη τούτη ώρα να επιδιωχθεί αυτός ο σκοπός αλλά νομίζω ότι κάτι τέτοιο από μια κυβέρνηση που κάποια στελέχη της έχουν μιλήσει τόσο επικριτικά για τους Eλληνες εφοπλιστές θα είναι πέραν της φαντασίας μας. Kρίμα και πάλι κρίμα.
Σπυρος Tσακος – Πλοίαρχος E.N.
Ας μιλήσουμε και για μπάσκετ
Κύριε διευθυντά
Παρακολουθώ και απολαμβάνω την πλουραλιστική ενημέρωση που μας παρέχει με επιμέλεια το αξιόλογο επιτελείο των αθλητικών συντακτών σας σε όλα τα σπορ. Για τον λόγο αυτό παίρνω το θάρρος να καταθέσω τη διαφορετική άποψή μου για το μπάσκετ και για την ιστορική διαδρομή του.
Στην ολοσέλιδη –εξαίρετη κατά τα άλλα– αναφορά του Γιώργου Βαλαβάνη για την Εθνική μπάσκετ (φύλλο 2/7), με τίτλο: «Η Ελλάδα έχει θέση στο Pίο», απουσιάζει η πρώτη συμμετοχή της Εθνικής μας Ομάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1952. Επειδή ο Γιώργος Βαλαβάνης είναι γνώστης του αθλήματος και με σοβαρότητα αντιμετωπίζει το ρεπορτάζ, πιστεύω ότι η απουσία είναι άδολη, προερχόμενη από άντληση στοιχείων από λάθος πηγή. Ως καθ’ ύλην αρμόδιος θα μου επιτραπεί να παραθέσω την πραγματικότητα.Το μπάσκετ περιελήφθη για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1936, με ανοικτή (ελεύθερη) συμμετοχή εθνικών ομάδων.
Τη χρονιά εκείνη δήλωσαν 21 εθνικές. Το 1948, μετά τον Β΄ Π.Π., ίσχυσε πάλι η ανοικτή (ελεύθερη) συμμετοχή και δήλωσαν 23 ομάδες. Το 1952, πάντα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, εξακολουθούσε να ισχύει η διάταξη της ανοικτής (ελεύθερης) συμμετοχής. Δήλωσαν και πάλι 23 εθνικές ομάδες, αλλά λόγω υπερφόρτωσης του γενικού προγράμματος (άρχισε η συμμετοχή της ΕΣΣΔ και των χωρών του ανατολικού μπλοκ) μερικά παιχνίδια αναγκαστικά έγιναν προ της τελετής έναρξης, πάντα όμως στη διοργανώτρια πόλη του Ελσίνκι.
Κάτι που έγινε και το 2012 στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Σε αυτά τα παιχνίδια έπαιξε και η Εθνική μας μπάσκετ αλλά και ποδοσφαίρου (όπου εκεί ήταν ακόμη περισσότερες ομάδες, 25).
Το 1952 ήταν η τελευταία χρονιά των ελεύθερων συμμετοχών ομάδων. Ακολούθως άρχισαν οι επιλογές ή προκρίσεις. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, όταν το 1993 καθιέρωσε τον θεσμό των Olympians με τη World Olympians Association, της οποίας είμεθα εμπνευστές και ιδρυτικά μέλη από το 1987, αναγνώρισε κανονικά ως μετέχουσες και τις τότε εθνικές ομάδες.
Απέστειλε δε και τα σχετικά διάσημα, τα οποία δικαιούνται όλοι οι Olympians, δηλαδή οι συμμετάσχοντες στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Oλες οι εθνικές ολυμπιακές επιτροπές ακολούθησαν τις αποφάσεις της ΔΟΕ, όπως επίσης οι διεθνείς ομοσπονδίες και οι εθνικές τοιαύτες. Το έπραξε η ΕΠΟ, αλλά το αρνείται η Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης.
Eτσι όταν (οι αγέννητοι τότε) αθλητικοί συντάκτες τής ζητούν στοιχεία, δίνει αυτά που πιστεύει εκείνη ότι ισχύουν. Ακόμη αποφεύγει να αναφέρει και το μετάλλιο στους Πανευρωπαϊκούς Μπάσκετ το 1949. Φυσικά και η Διεθνής Ενωση των ιστορικών του Ολυμπισμού αναγνωρίζει τις αποφάσεις της ΔΟΕ. Eτσι συμφωνεί μαζί μας ότι οι Eλληνες Olympians, από το 1896 μέχρι και το 2012, είναι 1.573, στους οποίους περιλαμβάνονται και οι παίκτες του 1952 (Ματθαίου, Ρουμπάνης, Στεφανίδης, Μήλας, Αφοι Σπανουδάκη κ.ά.).
Είναι φανερό, λοιπόν, ότι η διαδρομή του ελληνικού μπάσκετ δεν άρχισε το 1989, αλλά πολύ πριν, ακόμη και από το 1968, όταν η ΑΕΚ αναδείχθηκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο Πρωταθλήτρια Ευρώπης, παρουσία 70.000 θεατών.
Στις δημοκρατικές χώρες η ιστορία δεν αλλάζει με φωτομοντάζ. Αντίθετα την τιμάμε και μας τιμά. Εμείς πλέον δεν έχουμε να κάνουμε κάτι άλλο, παρά να απευθυνθούμε στην Αρχιεπισκοπή και να ζητήσουμε να κάνει ένα ευχέλαιο ζητώντας τη συνηγορία του Υψίστου, μήπως φωτίσει τους πεισματάρηδες παράγοντες.
Γιωργος Λιβερης – Γενικός γραμματέας ΕΣΟΑ