Κύριε διευθυντά
Υπάρχουν σοβαρά θέματα που δεν επιδέχονται τον ανεύθυνο, επιπόλαιο λαϊκισμό. Πολλές διατάξεις των νόμων λαμβάνουν υπόψη τους ως βάση την ενηλικίωση στα 18. Την θεωρούν ως σημείο σχετικής ωριμότητας. Μπορεί να αποδοθούν στο άτομο αρμοδιότητες και εξουσίες, να αναλαμβάνει ευθύνες. Είναι το περίπου όριο φυσικής και ψυχολογικής ανάπτυξης. Αν ακολουθεί την εκπαίδευση, έχει συμπληρώσει την μέση εκπαίδευση, έχει αρκετές γνώσεις και κάποιες ικανότητες. Αν έχει διακόψει τη φοίτηση και εργάζεται, έχει αποκτήσει αρκετές εμπειρίες χρήσιμες, να αντιμετωπίζει απλά προβλήματα της καθημερινότητας. Τις περισσότερες φορές υπό την προστασία των γονέων του.
Τώρα αποφασίζεται να δοθεί το σοβαρό και υπεύθυνο δικαίωμα, να καθορίζει με την ψήφο του το μέλλον του τόπου του. Δεν είναι τόσο απλό ή προσωρινό! Aραγε διαθέτει επαρκή ωριμότητα; Φυσικά και πολύ ορθά θα αντιπαραβληθεί ως αντεπιχείρημα η αμφισβητήσιμη ωριμότητα κάποιων μεγαλυτέρων, που ως ποσοστό είναι λίγοι. Αυτό ωστόσο δεν αναιρεί την αμφιβολία για σκοπιμότητες, αποτελεσματικότητα και γενικότερες συνέπειες αυτής της απόφασης. Θα λεχθεί, και πολύ σωστά, τι διαφορά έχει ένας χρόνος; Αλλά και από τα 16 μέχρι τα 17, πάλι ένας χρόνος η διαφορά. Και διερωτώμαι θα επεκταθεί αυτή η μείωση του ορίου ενηλικιότητας και σε άλλες διατάξεις και κανονισμούς;
Aραγε θα επεκταθεί το δικαίωμα έκδοσης άδειας οδήγησης, μικρού ή μεγάλου αυτοκινήτου; Θα στρατεύονται υποχρεωτικά στα 17; Θα έχει ελεύθερη χρήση αλκοόλ κ.λπ.;
Αυτά αναφέρω πρόχειρα. Δεν είμαι νομικός, για να γνωρίζω άλλες λεπτομερέστερες διατάξεις και κανονισμούς οι οποίες κατ’ αναλογίαν θα μπορούσαν να διεκδικηθούν και να αποδοθούν, λόγω ενηλικιότητας, αντίστοιχα δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Μελέτησαν το σοβαρό αυτό θέμα και αναλογίζονται την ευθύνη τους οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι μας, ή η μόνη φροντίδα τους είναι η ψηφοθηρικά ελπιζόμενη πελατεία τους;
Δημ. Γ. Σμυρλης – Συντ/χος Λυκειάρχης
Tο κίνημα του «Ψηφίζω»
Kύριε διευθυντά
Eπειδή οι αντοχές της οικονομίας εξαντλούνται, είναι πολύ πιθανό μέσα στο επόμενο δωδεκάμηνο να καταρρεύσουν τμήματα του ιδιωτικού τομέα, βυθίζοντας σε μεγαλύτερη ύφεση από την προβλεπόμενη και αναιρώντας τις υποθέσεις εργασίας του μνημονίου. Tο επιπλέον δημοσιονομικό βάρος θα μεταφερθεί, όπως προβλέπεται, στις σχετικά προστατευμένες ομάδες, στερώντας από την κυβέρνηση την κοινωνική βάση. Xρειαζόμαστε το κίνημα του «ψηφίστε παρακαλώ», αφού η επανεκλογή της παρούσας κυβέρνησης έγινε με την αποχή του 44% των ψηφοφόρων. Δεν διατηρούμε τα χέρια μας καθαρά όταν απέχουμε, αποδοκιμάζοντας εξίσου τους πάντες, αφού κάποιοι άλλοι –που ψηφίζουν ακραίες ιδεολογίες ή επανεκλέγουν καταφανώς ακατάλληλα και αποδεδειγμένα ανάξια πρόσωπα– δεν έχουν ανάλογη κριτική άποψη και παρόμοιες ευαισθησίες. Eίμαστε υποχρεωμένοι να επιλέξουμε ρεαλιστικά και διορθωτικά, έστω και αν δεν έχουμε άριστες ή επαρκώς καλές επιλογές.
H απλή αναλογική ισοδυναμεί με το χρόνιο εγχώριο «αίτημα» για διάλυση της χώρας. O ισχυρός στην ιδεολογική αγορά μας μύθος περί «άδολης» αναλογικής στηρίζεται στην ιδιότυπη σχολική μας ανιστορικότητα. H απλή αναλογική διέλυσε το δημοκρατικό πολίτευμά μας κατά τον Mεσοπόλεμο, καταλήγοντας στη δικτατορία Mεταξά, με την παραλυσία που προκαλούσε στη χώρα με κάθε λογής πολιτικά μικροφέουδα και με τους (δημοκρατικότατους!) εκβιασμούς των εκπροσωπούντων ολίγους προς εκείνους που εκπροσωπούν πολλούς. Eίναι επίσης το εκλογικό σύστημα που αυτοακύρωσε τη Δημοκρατία της Bαϊμάρης, διευκολύνοντας τον Xίτλερ να ανέλθει στην εξουσία.
Aυτά βέβαια δεν απασχολούν έναν ανώριμο πρωθυπουργό, που θεωρεί τους αρνητές του πολιτεύματος ίσους με τους υπόλοιπους ψηφοφόρους και το ακροατήριο των 17χρονων οικείο και πρόσφορο για ψηφοθηρία.
Γιωργος N. Γκεκας
Ενας υπέροχος αντιπαθής
Κύριε διευθυντά
Ενα ακόμη Euro τελείωσε. Προσωπικά διαφωνώ με την άποψη ότι δεν υπήρξε ποδοσφαιρικό θέαμα. Απλώς αυτό που εμείς οι παλαιότεροι έχουμε συνδέσει με ντρίμπλες και φαντασία έχει εν πολλοίς υποκατασταθεί με ψυχολογία, στρατηγική, ψυχή, κουράγιο, προσήλωση στον στόχο και αποφασιστικότητα. Στοιχεία που η Ελλάδα έδειξε το 2004. Στον τελικό γίναμε μάρτυρες της πιο ακραίας έκφρασης συναισθημάτων(από τα πιο αρνητικά έως τα πιο θετικά) ενός ινδάλματος, μέσα σε διάστημα λίγων ωρών. Ενός ανθρώπου που έχει αποκτήσει φανατικούς υποστηρικτές, αλλά και φανατικούς εχθρούς κατά την τελευταία δεκαετία. Οι δεύτεροι στηρίζουν την αντιπάθειά τους προς αυτόν, όχι ως προς το αδιαμφισβήτητο ποδοσφαιρικό του ταλέντο, αλλά ως προς τον εγωκεντρικό και, κατά συνέπεια, αντιπαθητικό χαρακτήρα του. Και ναι μεν αυτό το χαρακτηριστικό είναι σίγουρα πολύ ενοχλητικό στις συναναστροφές για όλους εμάς τους καθημερινούς ανθρώπους, δικαιολογείται όμως νομίζω γι’ αυτούς οι οποίοι φθάνουν σε αυτά τα δυσθεώρητα ύψη στον τομέα τους (επιστήμη, τέχνη, αθλητισμό κ.λπ.). Εκεί ο εγωισμός αποτελεί συστατικό σύμφυτο με την εξέχουσα προσωπικότητα. Είναι απόρροια της συνειδητοποίησης της αξίας και της αυτοπεποίθησης. Δεν ήταν εγωιστής ο Αϊνστάιν σε ό,τι αφορά τις επιστημονικές του θεωρίες; Δεν ήταν ιδιόρρυθμος και εγωκεντρικός ο Νταλί σε ό,τι αφορά τα αριστουργήματά του; Ο Ρονάλντο δεν έχει το δικαίωμα αυτό επειδή δεν είναι μορφωμένος και δεν εκπροσωπεί κάποια ελίτ διανόησης; Ή θα πρέπει να υποκρίνεται και να κάνει το καλό και ταπεινό παιδί στα κυρίαρχα ΜΜΕ; Αντίθετα, ο κορυφαίος αυτός αθλητής δεν διστάζει να τσαλακώνει την εικόνα του σε προσωπικό επίπεδο, με συνέπεια να μη γίνεται αρεστός, αλλά είναι ειλικρινής και προτιμά να δίνει απαντήσεις μέσα από σκληρή δουλειά. Αποτελεί πρότυπο επαγγελματισμού για εκατομμύρια νέους στην πατρίδα του και σε όλο τον κόσμο. Να γιατί είναι αξιοθαύμαστος. Ειδικά εμείς εδώ στην Ελλάδα, αντί ως συνήθως να κρίνουμε και να φιλολογούμε, θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, να αναρωτηθούμε γιατί δεν μπορούμε να παράξουμε σήμερα έναν Ρονάλντο στην επιστήμη, στην τέχνη, στον αθλητισμό, αλλά ζούμε εσωστρεφείς στη μιζέρια μας; H Πορτογαλία δεν είναι δα και Αμερική, μια άλλη μικρή Ελλάδα είναι. Για σκεφτείτε το λίγο, η ύπαρξη ενός τέτοιου ανθρώπου δεν θα μας έκανε λίγο πιο υπερήφανους σαν Ελληνες, δεν θα βλέπαμε λίγο ψηλότερα; Αλλά ξέχασα, εμείς έχουμε τον Σωκράτη και τον Αριστοτέλη…
Μινως Λιακος – Μαθηματικός
Ανταγωνισμός και άμιλλα
Κύριε διευθυντά
Η ελληνική γλώσσα έχει τη δυνατότητα, και μάλιστα με μεγάλη άνεση, να εκφράζει γλαφυρά και ξεκάθαρα το νόημα των πραγμάτων, των γεγονότων και των ανθρώπινων σκέψεων, αρκεί να τη γνωρίζει αυτός που τη χειρίζεται και να τη σέβεται. Εδώ και χρόνια λειτουργεί στον τόπο μας κρατική υπηρεσία που ονομάζεται δυστυχώς «Ανταγωνισμού»! Δηλαδή, η υπηρεσία αυτή υπηρετεί και προάγει τον ανταγωνισμό; Μα η λέξη αυτή έχει σφόδρα επιθετική έννοια, σημαίνει ακόμα και πόλεμος – πιο απλά, θέλω να καταστρέψω τους αντιπάλους μου με όλα τα μέσα που μπορώ να διαθέσω. Οι αγγλόφωνοι χρησιμοποιούν μόνον τη λέξη «competition», η οποία, σύμφωνα με τα έγκυρα αγγλικά λεξικά που αναφέρονται στην ελληνική γλώσσα, ερμηνεύεται ως «άμιλλα» ή «συναγωνισμός». Εδώ σε εμάς μεταφράζεται ανεξήγητα «ανταγωνισμός» – πού το είδαν γραμμένο; Συναγωνισμός δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη συνεργασία· αυτός που συναγωνίζεται άλλους επιδιώκει να γίνει τόσο ως άτομο όσο και το προϊόν του υψηλότερου επιπέδου, για να κερδίσει την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση των συνανθρώπων του. Η άμιλλα δημιουργεί ανάπτυξη και πολιτισμό, με αυτήν προκύπτει μόνον ωφέλεια τόσο για τον επιχειρηματία όσο και για τους πολίτες. Με την άμιλλα προκύπτει από το καλό το καλύτερο, αναδεικνύεται ο άξιος και ευημερεί το κοινωνικό σύνολο και δεν εξαπατάται ούτε χλευάζεται. Δεν είναι ορθό η κρατική αυτή υπηρεσία να ονομάζεται «άμιλλας»; Θα έλεγα αναγκαίο.
Χρ. Ζ. Μελλιος