Κύριε διευθυντά
Μέρες που είναι του ελληνικού θέρους». Η παραπάνω φράση θα μπορούσε να ακουστεί σε ένα από τα πολλά πανηγύρια της υπαίθρου ως κολακευτικό επιφώνημα για την αοιδό, που υπογραμμίζει φωνητικά τα κελαηδίσματα του κλαρίνου. Κι όμως….
Αφιερώνεται στην αναπλ. υπουργό Παιδείας Σία Αναγνωστοπούλου για τις δηλώσεις της: «Προτιμώ τις καταλήψεις από αυτά που γίνονται στη Γαλλία και στη Γερμανία». Προφανώς, αναφέρθηκε στα τρομοκρατικά χτυπήματα των τζιχαντιστών στη Γαλλία, με πλέον πρόσφατο την εισβολή σε ναό και τη σφαγή ενός Ρωμαιοκαθολικού ιερέα, και στο ρατσιστικό, ξενοφοβικό χτύπημα σε εμπορικό κέντρο της Γερμανίας με 10 νεκρούς.
Δεν υπάρχει νοήμων και πολιτισμένος άνθρωπος που να μην ανατριχιάζει και να μην καταδικάζει όσα έγιναν πρόσφατα σε Γαλλία και Γερμανία. Και νομίζω επίσης ότι δεν υπάρχει άνθρωπος με στοιχειώδες IQ που να μη βλέπει το άσκοπο και άκυρο (και πονηρό…) της σύγκρισης. Δηλαδή, τι σημαίνει αυτό; Να είμαστε και ευχαριστημένοι που έχουμε τις ωραίες και ακίνδυνες καταληψούλες μας; Ή συγκρίνουμε δύο κακά και επιλέγουμε το μικρότερο, το οποίο όχι μόνο δεν μας ενοχλεί, αλλά το επικροτούμε ως καλό;
Επειδή απρόκλητα το μυαλό μου πάει στην εισβολή «αντεξουσιαστών» (λέμε τώρα…) στον μητροπολιτικό ναό της Θεσσαλονίκης σε ώρα Θείας Λειτουργίας, θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε με τη «λογική» της κυρίας Σίας: «Ε, καλά.. πώς κάνετε έτσι; Μια αθώα εισβολή έκαναν τα παιδιά. Δεν αποκεφάλισαν και τον ιερέα…».
«Ξαφνικά, μας πειράξανε οι καταλήψεις;» αναρωτήθηκε η ίδια. Οχι, κυρία μου. Πάντα μας πειράζανε οι καταλήψεις. Οχι όλους βέβαια. Υπάρχουν ιδεολογικοί και κομματικοί χώροι (εδώ σφυρίζουμε αμέριμνα…) που οφείλουν την επαναστατική δυναμική του μπάχαλου και της λογικής «ισότητα προς τα κάτω – όλο και λιγότερος κόπος – ασέβεια στη δημόσια περιουσία – κάτω ο φασισμός της αριστείας» στις πάσης φύσεως καταλήψεις. Αυτοί όχι μόνο δεν ενοχλούνται από τις καταλήψεις, αλλά τις ενθαρρύνουν κιόλας…
ΥΓ. Απαγορεύονται τα υποτιμητικά σχόλια για το μαλλί της κυρίας Σίας. Υπάρχουν πιο σοβαρά ζητήματα: Ο δημόσιος λόγος μιας πολιτικού που υπηρετεί θεσμικά την παιδεία…
Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Η ενότητα της Ευρώπης
Κύριε διευθυντά
Η απόφαση της νέας πρωθυπουργού της Αγγλίας να σεβαστεί τα αποτελέσματα του πρόσφατου δημοψηφίσματος και να αποδεχθεί την οριστική έξοδο της χώρας της από την Ε.Ε. είναι ανεύθυνη και επικίνδυνη! Στο παρελθόν, πολλές δημοκρατικές κυβερνήσεις είχαν αρνηθεί να επικυρώσουν αρνητικά δημοψηφίσματα για να παραμείνει εφικτή η ευρωπαϊκή ενοποίηση. Οπως, παραδείγματος χάριν, το 2005, στη Γαλλία και στην Ολλανδία.
Και γι’ αυτό τον λόγο άλλωστε οι διάφορες ελληνικές κυβερνήσεις δεν ζήτησαν ποτέ από τον λαό να υιοθετήσει με δημοψήφισμα την είσοδο της χώρας μας στην Ε.Ε. και αργότερα στην Ευρωζώνη…
Η ενωμένη Ευρώπη συγκροτήθηκε μέσω μιας σειράς υποχωρήσεων ως προς ορισμένες δημοκρατικές αρχές και αντιλήψεις. Εάν είχε ζητηθεί η γνώμη των ανθρώπων σε ό,τι αφορά τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, η Ε.Ε. θα βρισκόταν ακόμη στο στάδιο της Κοινής Αγοράς.
Για να αποπερατώσουμε την ευρωπαϊκή ενοποίηση, πρέπει να απαλλαγούμε από τα δημοκρατικά συμπλέγματα. Η Ευρώπη πρέπει να προέχει της δημοκρατίας, η οποία δεν πρέπει να ξεπερνά (στην προκειμένη περίπτωση) ορισμένα όρια! Η τακτική αυτή πέτυχε μέχρι τώρα και πρέπει να συνεχιστεί.
Σ. Παπαδημητρίου
Ζούμε τον μύθο ενός πλεονεκτήματος
Κύριε διευθυντά
Η 18μηνη παραμονή στην εξουσία, της «για πρώτη φορά» αριστερής κυβέρνησης, αυτοκατάργησε τον πολυδιαφημισμένο μύθο του «ηθικού πλεονεκτήματος» της αριστεράς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κι αυτό ένα κόμμα σαν όλα τ’ άλλα με βασικό γνώρισμα την αφαίρεση της… γραβάτας από την ενδυμασία των συντρόφων του, με αυξημένη όμως την τάση για μη πραγματοποιήσιμες προεκλογικές υποσχέσεις. Δεν είναι ψέματα πως είχε προαναγγείλει το σχίσιμο του μνημονίου στις 26 του Γενάρη κι αντί γι’ αυτό υπέγραψε ένα τρίτο και… φαρμακερό μνημόνιο. Το επίσης σχέδιο σκληρής επαναδιαπραγμάτευσης, πως η αποχώρηση της Ελλάδας θα τρομοκρατούσε την Ε.Ε, αφού θα χόρευαν οι αγορές στον ρυθμό του ταμπούρλου και του ζουρνά, απέτυχε γιατί ήταν απλά παιδαριώδες. Εδώ έφυγε η Μ. Βρετανία και δεν ακούστηκε όχι τούμπανο αλλ’ ούτε αυτό του «μικρού τυμπανιστή». Ετσι αντί να χορέψουν αυτές, χορεύουν εμάς και μάλιστα στο ταψί, με τη συνοδεία όμως των capital controls την ανασφάλεια και την κακομοιριά μας. Δεν φτάνει επίσης που υπαναχώρησε στις προεκλογικές του υποχρεώσεις, για την καταβολή της 13ης σύνταξης, παρά έκοψε κι αυτό το ΕΚΑΣ από τους μικροσυνταξιούχους, ενώ αναμένεται να πετσοκόψει και τις επικουρικές. Αντί να καταργήσει λοιπόν τον ΕΝΦΙΑ, όπως είχε εξαγγείλει πειστικά στη Θεσσαλονίκη, τον αύξησε και τρέλανε όλους μας με τις υπερφορολογήσεις και την απίθανη αύξηση του ΦΠΑ. Δεν πρέπει ακόμη να ξεχνάμε ότι το «όχι» του δημοψηφίσματος με μια πολύ συνηθισμένη κυβίστηση (κωλοτούμπα) μετατράπηκε σε «ναι»! Ευτυχώς βέβαια γιατί αλλιώς θα είχε εφαρμοστεί το «δημοκρατικό» PLAN X, που είχε σχεδιαστεί από τους περίφημους αριστερούς κ. Γκάλμπρεϊθ και Βαρουφάκη με τις οδηγίες του κ. Τσίπρα και θα καταντούσαμε η Βενεζουέλα της Ευρώπης. Και τώρα που οι δημοσκοπήσεις δεν ευνοούν, ετοίμασε με τα κατάλοιπα του ΠΑΣΟΚ που έχει στο κόμμα, έναν Κουτσογιώργειο εκλογικό νόμο για να ναρκοθετήσει τον σχηματισμό της κυβέρνησης που θα προκύψει από τις εκλογές.
Βλέπετε, το αριστερό κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, που αποτελείται από πάρα πολλά κομματίδια ή κομματάκια, συγκυβερνάει με το υπερδεξιό ΑΝΕΛ, με δεξιά πολιτική, με αριστερούς όμως υπουργούς και φυσικά το φημολογούμενο «ηθικό πλεονέκτημα» παραμένει κενό γράμμα.
Φρίξος Δημου – Πλοίαρχος Ε.Ν
Το «ι» δεν έχει θέση στους… αντεξουσιαστές
Κύριε διευθυντά
Η γλώσσα μας είναι από τα λίγα που στέκονται ακόμη, μολονότι την έχουν κουρελιάσει τα ΜΜΕ. Μήνες τώρα παρακολουθώ τον όρο «αντιεξουσιαστές». Τι μόρφωμα κι αυτό; Λέμε ποτέ αντιεπίθεση; αντιαμείβω; αντιαγωνισμός; αντιέλληνας; αντιωνυμία; (Βέβαια λένε όλοι «αντηλιακό» για το ΑΝΘΗΛΙΑΚΟ, άλλη κοτσάνα…).
Ντροπή σ’ όλα τα γραπτά μέσα και τους αρμόδιους. Αυτοί οι ακατανόμαστοι είναι αντεξουσιαστές. Ευτυχώς δεν είμαστε όλοι αναλφάβητοι.
Ε.Ι. Μαχαιρά, Κυκλάδες
Το φαινόμενο Ρέμπραντ
Κύριε διευθυντά
Στην επιστολή του αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Παπαθανασίου (19/7) κατά την οποίαν θίγεται η σχέση ενός εκ των μεγαλυτέρων ζωγράφων της ιστορίας με τα ιερά βιβλία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, θα ήθελα να προσθέσω λίγα λόγια καθότι ο Ρέμπραντ αποτελεί ένα μοναδικό φαινόμενο. Δύο ήσαν τα προσφιλή θέματά του, στα οποία προσηλώθηκε και με τα οποία έμεινε στην ιστορία: η προσωπογραφία και η ζωή του Χριστού μέσα από την Αγία Γραφή. Και εδώ είναι το αξιοπερίεργο, ο Ρέμπραντ δεν ήταν ούτε λόγιος ούτε διεισδυτικός φιλόσοφος, δεν ήξερε γράμματα και κατά τον Ιωακείμ Σάντραρτ «δεν ήξερε καλά καλά να διαβάζει ολλανδικά».
Λέγεται επίσης ότι τα θέματα της Αγίας Γραφής τα κράτησε στη φαντασία του από μικρός, όταν η μητέρα του του διάβαζε κείμενα από τα ιερά βιβλία, τα οποία φύλαξε έως τον θάνατό του.
Η θρησκευτική του πίστη αδιευκρίνιστη, ανήκε μάλλον σε μια ακραία προτεσταντική τάση των Αναβαπτιστών, τους Μενονίτες. Η ζωή του πολυτελής και άσωτη, όπου και σπατάλησε τα πολλά χρήματα που κέρδιζε, με αποτέλεσμα να πεθάνει πάμπτωχος.
Κατηγορήθηκε και δικάσθηκε για αθέτηση γάμου προς την γκουβερνάντα του υιού του, Γκέερτγκε, την οποία έκλεισε σε ψυχιατρείο για πέντε χρόνια.
Αποκτά παιδί, την Κορνηλία, με το μοντέλο του Χέντρικε Σόφελ, χωρίς να την παντρευτεί, εκθέτοντάς την, ώστε οι εκκλησιαστικές αρχές να την αποκλείσουν από τη θεία λειτουργία.
Και όμως ο Ρέμπραντ, ο υιός του μυλωνά από το Λέιντεν, με το καταπληκτικό καλλιτεχνικό του ένστικτο ζωγραφίζει τα περίφημα θρησκευτικά του θέματα από την Αγία Γραφή, ανταποκρινόμενος στις πνευματικές του ανάγκες, με μια φοβερή ένταση τόσο θρησκευτικού όσο και ανθρώπινου αισθήματος.
Είναι ξεχωριστός ο Ρέμπραντ. Και αυτό μπορεί κάποιος να το πιστοποιήσει συγκρίνοντας το έργο «Δείπνο εις Εμμαούς» με το ίδιο θέμα του νεότερού του Μικελάντζελο Μερίζι (Καραβάτζο).
Είναι πράγματι τόσο θρησκευτικός, ώστε ακούγονται τόσο αληθινά τα λόγια του συμπατριώτη του Βαν Γκογκ 200 χρόνια μετά: «Είναι αδύνατον να κοιτάξεις τον Ρέμπραντ χωρίς να πιστεύεις στον Θεό».
Ι. Κ. Γεωργιου – Καρδιολόγος