Κύριε διευθυντά
Μία από τις παλαιότερες διατάξεις του εκλογικού νόμου στην Ελλάδα είναι αυτή βάσει της οποίας ένας πρώην πρωθυπουργός δεν χρειάζεται σταυρό προτίμησης και εκλέγεται αυτομάτως βουλευτής εφόσον το κόμμα, στο οποίο ανήκει, εκλέγει βουλευτή στην περιφέρεια που είναι υποψήφιος.
Τις τελευταίες δεκαετίες, η διάταξη αυτή έτυχε εφαρμογής πάνω από δύο φορές για τον Γεώργιο Ράλλη, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον Κώστα Σημίτη και τον Κώστα Καραμανλή.
Ο Γεώργιος Ράλλης εξελέγη βουλευτής το 1981 και το 1985. Τον Μάιο του 1987 ανεξαρτητοποιήθηκε από την Κ.Ο. της Νέας Δημοκρατίας διαμαρτυρόμενος όταν διαγράφηκε από το κόμμα ο βουλευτής Αν. Παπαληγούρας, επειδή έγραψε άρθρο στο οποίο αναφερόταν στον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ο Γεώργιος Ράλλης στις εκλογές του 1989 δεν πολιτεύθηκε. Επανήλθε και πάλι στην πολιτική και εκλέχθηκε βουλευτής τον Νοέμβριο του 1989, καθώς και τον Απρίλιο του 1990 στην Κέρκυρα. Στις 29 Μαρτίου του 1993 παραιτήθηκε από το βουλευτικό αξίωμα στρεφόμενος τόσο κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όσο και κατά της αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ) κατηγορώντας τους για ατυχείς χειρισμούς στην υπόθεση της ονομασίας των Σκοπίων. Το 1990 έγραψε τις «Πολιτικές εκμυστηρεύσεις» και το 1993 το «Κοιτάζοντας πίσω».
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εξελέγη βουλευτής το 1993, το 1996 και το 2000. Συμμετείχε ενεργά στην πολιτική ζωή της χώρας, αλλά και στην κομματική. Στο τρίτο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας το 1994 ο Κ. Μητσοτάκης έκανε μία δυσάρεστη, όπως είπε, διαπίστωση: «Σήμερα η ελληνική πολιτική ηγεσία, στο σύνολό της, δεν θέτει προς συζήτηση τα μεγάλα προβλήματα του τόπου, τα δύσκολα θέματα, τα εθνικά και οικονομικά, που απαιτούν από τους πολιτικούς δυσάρεστα λόγια και δυσάρεστες πράξεις. Είναι κυριολεκτικώς σαν να μην υπάρχουν. Ετσι, ο ελληνικός λαός καταλήγει να ζει στον δικό του κόσμο, αποκομμένος από την πραγματικότητα, γιατί σχεδόν κανείς δεν έχει το θάρρος και την ειλικρίνεια να του την περιγράφει…». Στις εσωκομματικές εκλογές του 1997, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στήριξε ευθέως την υποψηφιότητα του Γιώργου Σουφλιά, ο οποίος ηττήθηκε από τον Κώστα Καραμανλή.
Ο Κωνσταντίνος Σημίτης εξελέγη βουλευτής το 2004 και το 2007. Στα χρόνια αυτά εξέφραζε πολύ συχνά τις πολιτικές θέσεις του. Τον Ιούνιο του 2012 απηύθυνε και δημοσιοποίησε επιστολή προς τον τότε πρόεδρο του ΠAΣOΚ Γ. Παπανδρέου, με την οποία εξέφρασε τη διαφωνία του για την υποστήριξη του κόμματος στην πρόταση διεξαγωγής δημοψηφίσματος περί κύρωσης της Συνθήκης της Λισσαβώνας. Τότε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τον έθεσε εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, χωρίς όμως να προχωρήσει σε διαγραφή του. Ο κ. Σημίτης απάντησε: «Δεν πρόκειται να αρνηθώ τις ελευθερίες να λέω τη γνώμη μου και να μπορώ να επισημαίνω στην παράταξή μου πότε τα πράγματα πάνε καλά και πότε όχι». Από το 2005 έως το 2008 εξέδωσε 5 βιβλία.
Σήμερα, η χώρα μας βρίσκεται στην κρισιμότερη στιγμή από το 1974 και μετά. Στα 40 και πλέον χρόνια που μεσολάβησαν συνέβησαν πολλά. Ιδίως στη διακυβέρνηση από το ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1981-2004. Η τριετία της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν στάθηκε δυνατόν να αλλάξει κάτι. Η πενταετία της Νέας Δημοκρατίας 2004-2009 δεν πείραξε κάτι. Σήμερα όποιος θέλει να συμμετάσχει στην πολιτική ζωή του τόπου δεν μπορεί να το κάνει παρά μόνον ενεργά και λέγοντας ξεκάθαρα πώς έχουν τα πράγματα. Οχι για τον ίδιο, αλλά για τον ελληνικό λαό. Προφανώς πρέπει να αλλάξουν πολλά. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι συνθήκες ευνοούν την παρούσα κυβέρνηση να αλλάξει πολλά σε αρκετά επίπεδα. Κι ίσως γι’ αυτό τον λόγο αυτή η κυβέρνηση εμφανίζεται να έχει κάποιους απρόσμενους υποστηρικτές. Οι όποιες όμως αλλαγές επιχειρηθεί να γίνουν, δεν πρόκειται να έχουν αποτέλεσμα, εάν δεν γίνουν με ξεκάθαρη ατζέντα. Οχι μόνον από την κυβέρνηση, αλλά και από όλους τους ενεργούς πολίτες αυτής της χώρας.
Παναγιώτης Η. Αθανασίου, Αθήνα
Ο μεγαλύτερος ανοιχτοχέρης
Κύριε διευθυντά
Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι ή ανοιχτοχέρης ή τσιγκούνης. Ενα από τα δύο, και τα δύο μαζί δεν γίνονται. Το ελληνικό κράτος διάλεξε την αρχοντιά του ανοιχτοχέρη, του κιμπάρη, βρε παιδί μου. Ως εργοδότης δεν υπάρχει καλύτερος, ματιά και χαμόγελο. Πριν το σκεφθεί ο εργαζόμενος του Δημοσίου και η σκέψη του γίνεται πράξη, σαν από θαύμα, σαν τον γάμο στην Κανά. Μένεις ας πούμε στη Λαμία και η δουλειά σου είναι στην Αγχίαλο, κανένα πρόβλημα, στέλνουμε αυτοκίνητο κάθε πρωί και σε παίρνουμε, έστω κι αν είναι μακριά 110 χιλιόμετρα. Μέχρι να φθάσεις στην Αγχίαλο παθαίνεις jet lag και μέχρι να συνέλθεις, φθάνει η ώρα του γυρισμού. Πώς θα γυρίσεις στην οικογενειακή σου εστία; Κανένα πρόβλημα, σε ξαναστέλνουμε πίσω κάθε μεσημέρι με το ίδιο αυτοκίνητο, και σένα και όλους τους άλλους σκληρά εργαζόμενους παρά την πρωινή ταξιδιωτική ταλαιπωρία. Εσύ σαν άνθρωπος πρέπει να πάς κόντα στη γυναίκα σου και στα παιδιά σου. Πριν απ’ όλα η οικογενειακή θαλπωρή, είναι καθήκον των φορολογουμένων έναντι των ταλαιπωρημένων αξιωματικών, υπαξιωματικών και του πολιτικού προσωπικού. Ετσι μπράβο, για να είμαστε σωστοί απέναντι στις υποχρεώσεις μας.
Είναι βέβαιο πως καμία ιδιωτική επιχείρηση δεν θα άντεχε να μεταφέρει καθημερινά τους υπαλλήλους της 220 χιλιόμετρα και να πληρώνει οδηγό με πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα, να αντιμετωπίζει φθορές του αυτοκινήτου, καύσιμα, λάδια, ελαστικά και οτιδήποτε άλλο ήθελε προκύψει. Αλλωστε, έχει αποδειχθεί πως οι ιδιωτικές επιχειρήσεις κλέβουν, κλέβουν ασύστολα αυτόν που καθημερινά επιβαρύνει το δημόσιο ταμείο και με τη μεταφορά του. Ασε να πάει, πολύ ασχοληθήκαμε με τους ιδιώτες, αυτούς τους απαίσιους εκμεταλλευτές.
Οταν μιλάς όμως για το δημόσιο ταμείο, είναι σαν να μιλάς για τον Ινδικό Ωκεανό συμπεριλαμβανομένου και μέρους του Ατλαντικού. Χρήμα, χρήμα με ουρά μεγαλύτερης μιας… ευτραφούς από πέντε κοτέτσια αλεπούς. Αν η υπηρεσία χρειάζεται τους εργαζομένους της θα τους πάρει καθημερινά ακόμη και από την Αντίπαρο, βρε και από τους Οθωνούς θα τους μεταφέρουμε, αρκεί να το δεχτούν. Το Δημόσιο έχει την ευθιξία να μην απαιτεί από τους υπαλλήλους του να μένουν κοντά στον τόπο εργασίας, έχει την ευαισθησία να μην ξεσπιτώνει τους ανθρώπους και δημιουργεί οικογενειακό δράματα. Η μεταφορά δημοσίων υπαλλήλων καθημερινά για 220 χιλιόμετρα γίνεται επίσης γιατί, ως γνωστόν, το χρήμα είναι σε ένα δωμάτιο και παίρζνεις από εκεί όσα θέλεις και όποτε θέλεις, αρκεί να υπάρχει η βούληση, να μην είσαι άβουλος, να είσαι με τη βούλα, όπως τα καρπούζια.
Ο λαός περιμένει την ανάκαμψη, αλλά όσο το δημόσιο χρήμα θα ξοδεύεται για ακατανόητες μεταφορές και άλλου είδους σπατάλες, η ανάπτυξη θα παραμένει στην κατάψυξη περιμένοντας έναν πατριώτη που θα σιχαίνεται τον λαϊκισμό και τα χαϊδολογήματα του εκλογικού σώματος. Μία μεταφορά σαν αυτή που αναφέραμε στοιχίζει ετησίως περίπου εβδομήντα χιλιάδες ευρώ. Για σκεφθείτε πόσες τέτοιες σπάταλες μεταφορές χρεώνονται οι φορολογούμενοι κάθε μέρα! Γι’ αυτό ο ΕΝΦΙΑ και τόσοι άλλοι ωφέλιμοι φόροι κοσμούν αδιαλείπτως τα ραβασάκια της εφορίας στους Ελληνες φορολογουμένους. Βρε, κιχ δεν θα σας αφήσουμε να κάνετε, τις προκλητικές πολυέξοδες μεταφορές εμείς δεν τις κόβουμε…
Φοιβος Ιωσηφ
Εγκληματίες πολιτισμού
Κύριε διευθυντά
Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο το περιεχόμενο του άρθρου του κ. Διονύση Γουσέτη: «Οι πολιτιστικές υποδομές και το κράτος» (Καθημερινή 03.08. 2016). Ας υπενθυμίσουμε επίσης ότι από το εργοστάσιο FIX στη Συγγρού έχει απομείνει περίπου το 1/2 με 1/3 του αρχικού κτιρίου και ότι όσοι υπουργοί Πολιτισμού αποφάσισαν τον σημερινό βανδαλισμό του και σαλαμοποίησή του είναι εγκληματίες πολιτισμού…. και αρχιτεκτονικής κληρονομίας.
Ο Τάκης Ζενέτος θα στριφογυρίζει στον τάφο του και εμείς είμαστε ακόμη πιο φτωχοί, πνευματικά φτωχοί.
Δημητρης Παπαδανιηλ, Αρχιτέκτων